Στην περίπτωση Ερντογάν, το πιθανό κλείσιμο των Στενών, κατά παράβασιν της Συνθήκης του Μοντρέ το 1932 , κινητοποίησε τους Αμερικανούς , που με τον δραστήριον εν Αθήναις πρεσβευτή τους Τζέφρι Πάιατ, (προαχθέντα εις υφυπουργόν Ενεργείας της Αμερικανικής «αντμινιστρέισον) διάνοιξαν τον λιμένα της Αλεξανδρούπολης ήδη από τριετίας και εξασφάλισαν τον εφοδιασμό της Ουκρανίας δια ξηράς – εξ ού και η μήνις του Πούτιν.
Ο Ερντογάν, όπως προηγουμένως ένας ΄Ελληνας πρωθυπουργός που προωθούσε τον Ρωσικό πετρελαϊκό αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης , «μπήκε στην μύτη» των Αμερικανών και ανετράπει, δεν μετέχει στον αποκλεισμό της Ρωσίας ως αντιρρησίας στο ΝΑΤΟ αλλ’ αντιθέτως, απειλεί Ελλάδα και Κύπρον που είναι σύμμαχοι της Αμερικής. Έκλεισε τα Στενά, που για τους Αμερικανούς είναι απαράδεκτη ερμηνεία του Μοντρέ.
Βεβαίως , η Τουρκία είναι πολύ μεγάλη για να διαγραφεί από την ατζέντα της Δύσης αλλ’ ο Ερντογάν ασήμαντος για να παρεμβάλει προσκόμματα στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική. Γι’ αυτό διατηρούν ως παρακαταθήκη τον Γκιουλέν, στο Κολοράντο, θανάσιμο αντίπαλο του Ερντογάν, ενέταξαν προσφάτως την Κύπρο στο πρόγραμμα State Partnership και έθεσαν ως όρον της πωλήσεως νέων αεροσκαφών F-16 ότι απαγορεύεται η χρησιμοποίηση τους εναντίον της Ελλάδος (για «υπερπτήσεις των Ελληνικών νήσων»). Προχθές το Σταίτ Ντιπάρντμεν εξεδήλωσε την αντίθεση του στο νέο Τουρκολυβικό μνημόνιο.
Ο Ερντογάν, αντιλαμβανόμενος πολύ καλά ότι η πολιτική κλεψύδρα του αδειάζει γρήγορα, έσπευσε να μετάσχει στην σύνοδο των 44 εθνών της Πράγας , για να υπογραμμίσει τον «ευρωπαϊκό χαρακτήρα» της κυβερνήσεως του αλλ’ η συμμόρφωση του στις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ θα κριθεί από την συμπεριφορά του απέναντι στον σύμμαχο του Πούτιν: Όχι μαζί αλλά χώρια.
Αν δεν είναι πολύ αργά για μία κυβίστηση του Ερντογάν , οι εκλογές στην Τουρκία πλησιάζουν όπου μπορεί να ανατραπεί λόγω της κακής κατάστασης της οικονομίας της , η οποία θα ενταθεί λόγω της ισχύος του δολαρίου. ΄Ηδη ο πληθωρισμός «χτύπησε» πρωτοφανή ύψη της 20ετίας.
Βέβαια, η διέγερση των σκοτεινών ενστίκτων των Τούρκων, που ορέγονται τα νησιά του Αιγαίου, δεν θα αλλάξει επειδή ο Ερντογάν θα πέσει – έχει βαθιές ρίζες η ζήλεια της Τουρκικής κοινής γνώμης προς την Ελλάδα – αλλά οι διάδοχοι του δεν θα είναι εξ ίσου αντιαμερικανοί με τον Ερντογάν. Χειρότεροι αυτού, αφού ουδέποτε επετέθη στην Ελλάδα στο «πεδίο» παρά τις συνεχείς ρητορείες κατ’ αυτής.
Εν τούτοις, η σταθερά καταδίκη του Ερντογάν από την Αμερικανική κυβέρνηση και τα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ τον έχει αποξενώσει από την συμμαχία τους και προδιαγράφει - αν όχι προγράφει - την πτώση του Ερντογάν από την εξουσία μετά 20 έτη, που την κατέλαβε όταν παρίστανε το… «πιστό πρόβατο» της Νατοϊκής συμμαχίας .
(*) Γνωστές είναι οι προγραφές (καταδίκη εις θάνατον και δήμευση της περιουσίας) επί δικτατορίας του Σύλλα (Sulla) το 81 π.Χ. εναντίον των πολιτικών αντιπάλων στην Ρώμη.