να γίνει η πρώτη γυναίκα Πρωθυπουργός της Ιταλίας, προκαλώντας το λιγότερο αμηχανία στην ΕΕ, που πάντως φρόντισε να προκαλέσει τους Ιταλούς με την αδικαιολόγητη πραγματικά παρέμβαση της προέδρου της Κομισιόν – θυμόμαστε τι είχε συμβεί με την ωμή παρέμβαση Γιούνκερ πριν την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα-, λίγες ημέρες πριν την διεξαγωγή των εκλογών.
Και αν τώρα κάποιοι Ευρωπαίοι δηλώνουν σοκαρισμένοι που μια πολιτικός με ακροδεξιό παρελθόν -για το παρόν θα μιλήσουν οι πράξεις της- θα ηγηθεί της ιταλικής κυβέρνησης, είναι τουλάχιστον υποκριτικό. Διότι αυτοί που τώρα πενθούν, είναι οι ίδιοι που άφησαν χώρο στην Μελόνι και την κάθε Μελόνι να αναπτυχθεί και να κατακτήσει με άνεση την εξουσία. Πως; Με την απραξία τους, με την αναβλητικότητά τους, με την έλλειψη κριτικής και τα μονίμως καθυστερημένα αντανακλαστικά τους. Διότι το φαινόμενο Μελόνι δημιουργήθηκε όταν ακριβώς αφαιρέθηκε η δυνατότητα στους Ιταλούς να αποφασίσουν δημοκρατικά για την κυβέρνησή τους μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης της Λέγκας του Ματέο Σαλβίνι με τα Πέντε Αστέρια του Λουίτζι ντι Μάιο. Και εν τέλει απάντησαν μετά από ένα σχεδόν χρόνο στην κάλπη, δίδοντας την πρώτη θέση στο μοναδικό κόμμα που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας που συγκροτήθηκε με τις ευλογίες της ΕΕ και του Ιταλού Προέδρου πριν από ενάμιση χρόνο υπό τον πρώην κεντρικό τραπεζίτη της ΕΕ Μάριο Ντράγκι. Το μόνο κόμμα δηλαδή που αρνήθηκε να γίνει μέρος του συστήματος. Ενός συστήματος που τους απογοήτευσε με τους χειρισμούς του στην πανδημία αλλά πολύ περισσότερο με την ανυπαρξία του στην ενεργειακή και επισιτιστική κρίση που προκάλεσε ο πολύμηνος πόλεμος.
Είναι γεγονός ότι ακόμη και πολίτες, που δεν έχουν σχέση με την ακροδεξιά, στρέφουν την πλάτη τους κάθε ημέρα όλο και περισσότερο στα συστημικά και παραδοσιακά κόμματα και τις Βρυξέλλες για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν έχει δώσει πειστικές απαντήσεις στα καθημερινά προβλήματά τους. Αντί να ασχολούνται με την εξάλειψη των πλαστικών καλαμακίων και τις ανέφικτες προς το παρόν πράσινες συμφωνίες – καλά θα ήταν και αυτά αν είχαμε λύσει όλα τα άλλα-, να απαντήσουν στο πώς ο Ιταλός και δη Ευρωπαίος πολίτης θα ζεστάνει το σπίτι του τον χειμώνα, πώς θα πληρώσει το σούπερ μάρκετ και αν θα χρειαστεί να βάλει σε δόσεις τον λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος. Διότι αυτά ακριβώς απασχολούν τον μέσο Ευρωπαίο και όχι αν η Μελόνι θα κάνει δύσκολη την ζωή των Βρυξελλών ή αν θα συμμαχήσει με τους ταραξίες, Πολωνία και Ουγγαρία. Και όσοι κλαίνε και οδύρονται για την ξεκάθαρη νίκη της επικεφαλής των Αδελφών της Ιταλίας, οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι ήταν καθαρά θέμα χρόνου. Δεν ήταν η Λεπέν, ήταν τελικά η Μελόνι.