Πράγματι, υπέστη ακρωτηριασμό ταυτότητας, ανακινείται στο έδαφος της ζήτημα εθνικής μειονότητας, οι νέοι της «φίλοι» στο κράτος βορείως της Μακεδονίας στέλνουν βουλευτές να «γιορτάσουν» την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ενώ η ίδια η Ελλάδα δεν τολμά να βγάλει ούτε άχνα για την σειρά ωμών παραβιάσεων της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Ταυτόχρονα, οι γείτονες εξ ανατολών στέλνουν το ένα γεωτρύπανο μετά το άλλο να παραβιάσει τον ενιαίο θαλάσσιο χώρο του ελληνισμού, οι δηλώσεις επισήμων για νέα επικείμενη εισβολή «όπως το 1974» δίνουν και παίρνουν, ενώ μόλις προχθές ο Ερντογκάν μίλησε μπροστά σε χάρτη με τα σύνορα της «γαλάζιας πατρίδας» της καρδιά του, τα οποία πνίγουν δεκάδες ελληνικά νησιά. Αναρωτιέμαι λοιπόν τι είναι αυτό που μένει ως συντελεστής ισχύος όταν έχει εκλείψει η αξιοπρέπεια και η εθνική κυριαρχία, και όταν έχει ανατραπεί είς βάρος μας η ισορροπία δυνάμεων με την Τουρκία. Ζούμε στην εποχή του «οικονομισμού», δηλαδή της αναγωγής της οικονομίας στην κορυφή των αξιών ως υπέρτατη αρχή και κριτήριο αξιολόγησης των πάντων. Παρεμφερής όρος, κατά πολλούς, με τον ιστορικό υλισμό. Μαρξιστικής εμπνεύσεως δηλαδή. Ως εκ τούτου, υποπτεύομαι ότι σε στοιχεία περί της οικονομίας βασίζεται η αντίληψη αυτή. Θυμάμαι λοιπόν τον Πρωθυπουργό που έκανε σύνθημα την «ισχυρή Ελλάδα» όταν μπαίναμε στην ευρωζώνη. Μετά την μακεδονική καταστροφή του 2018/19 η δεύτερη περίοδος των μεγαλύτερων υποχωρήσεων ήταν η τετραετία 1996-2000. Ίμια, Οτσαλάν, Μαδρίτη, Ελσίνκι και η ελληνοτουρκική (λυκο-) φιλία των σεισμών συνθέτουν το πλέγμα της περιόδου. Τότε ξεκίνησε και το ξερίζωμα της παιδείας με τα 150 σχολικά εγχειρίδια που παραγγέλθηκαν από την τότε κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο που ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης εισήγαγε δικό του κείμενο στην σχολική ύλη! Συγκεκριμένα, στο βιβλίο Νεοελληνικής Γλώσσας της Γ’ Γυμνασίου, όπου αναφέρεται «διαστρεβλωμένη και χωρίς απήχηση ελληνική και χριστιανική παράδοση». Ας γίνει μια έρευνα κάποτε πόσοι δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες ή δικτάτορες έκαναν κάτι αντίστοιχο.
Τα κοινά στοιχεία της στρεβλής αντίληψης περί ισχύος είναι: οικονομισμός, εθνικές υποχωρήσεις, απαξίωση παράδοσης και ταυτότητας. Με άλλα λόγια ισχυρός γίνεσαι όταν χλευάζεις τον εαυτό σου παραδίδεις την ιστορία σου σε λωποδύτες εθνικής συνείδησης και την διαχείριση της περιουσίας σου (για «99 χρόνια») σε τρίτους. Έ, λοιπόν, όχι. Θα πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή. Ισχύς είναι να σε σέβονται φίλοι κι εχθροί, όχι να σε εμπαίζουν. Ισχύς είναι να διαθέτεις εθνική αξιοπρέπεια και συναίσθηση του πολιτιστικού μεγέθους που εκπροσωπείς στο διεθνές στερέωμα. Ισχύς είναι να ασκείς τα δικαιώματά σου, όχι να τα χαρίζεις. Ισχύς είναι να σε συμβουλεύονται όμοιοι σου (ή ακόμη ισχυρότεροι) για την διαχείριση των πόρων σου, όχι να σου επιβάλλουν το αντίθετο.
*Πολιτικός Αναλυτής, Δημιουργός του ηλ. περιοδικού Αμτίβαρο.
**Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» (6/9/2019).