Μάλιστα, μ’ έναν στερεότυπο τρόπο επιμένουν σχεδόν αποκλειστικά στην (όντως πραγματική) αναγκαιότητα κατασκευής κάποιων νέων υποδομών (χρηματοδότηση ΕΣΠΑ, ΣΔΙΤ κ.λπ.) και όταν δεν αναλίσκονται σε άγονες μικροπολιτικές, όπως τελευταία μεταξύ νέων και απερχόμενων δημάρχων (Ζάκυνθος, κ.α.), αντιπαρατίθενται με έπαρση για τις πλέον «κατάλληλες» και οικονομικά «αποδεκτές» νέες τεχνολογίες.
Αυτό που απουσιάζει διαχρονικά σε αυτόν τον «διάλογο» είναι όμως συνδυαστικά η κοινωνική, ψυχολογική, πολιτιστική, οικονομική, εκπαιδευτική, πολιτική και διοικητική διάσταση αυτού του πολύπλοκου θέματος, επιστέγασμα του οποίου είναι ένα θεμελιώδες ακόμα ερώτημα: πόσο έχει προχωρήσει η προσπάθεια ριζικής αλλαγής της ιδιοσυγκρασίας και της νοοτροπίας των Ελλήνων (επιπρόσθετα και των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών) σε αυτό το δυσεπίλυτο ζήτημα που μας ταλανίζει δεκαετίες. Εκεί όπου η πρόληψη / μείωση παραγωγής αποβλήτων συγκρούονται καθημερινά με τις σχεδόν «οργουελικές» καταναλωτικές συμπεριφορές και την άγνοια, την ανευθυνότητα και το ραχάτι. Κυρίως όμως εκεί που η απαιτούμενη πλέον μεγάλων διαστάσεων «Διαλογή στην Πηγή» προϋποθέτει πραγματικούς ενεργούς, πεπεισμένους και συνειδητοποιημένους πολίτες. Ιδιαίτερα αναφορικά με τον σημαντικότερο και πιο επικίνδυνο ρυπαντή, το οργανικό κλάσμα (ζυμώσιμα) και μάλιστα στο εξαιρετικά υπερφιλόδοξο (μη ρεαλιστικό για το 2020) 40% της παραγωγής, αλλά, επιπρόσθετα, και της διάθεσης (μελλοντικά) των δεκάδων χιλιάδων τόνων δευτερογενούς προϊόντος (κομπόστ) σε αγορές που ακόμα κανείς δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει. Όσο καιρό αυτοί οι προαναφερθέντες παράμετροι θα παραμένουν ακόμα ζητούμενα τα απαράδεκτα φαινόμενα της Κέρκυρας, του Αιγίου και της Ελαφονήσου θα επανέρχονται, όπως άλλωστε και οι μελλοντικές απεργίες εργαζομένων στην καθαριότητα και οι αντιπαραθέσεις για τις χωροθετήσεις νέων υποδομών (Αττική, κ.α.).
ΥΓ. Όσο για το προαναγγελθέν «αδιέξοδο» της Αττικής, πράγματι θα χρειαστούν «θαρραλέες υπερβάσεις» και μάλιστα μέσα σε πολύ στενά χρονικά περιθώρια – και απελπιστικά ετεροχρονισμένα. Λέτε οι Πατούλης-Χατζιδάκης-Μπακογιάννης (και οι περί αυτών σύμβουλοι) να βρουν την «ενδεδειγμένη» λύση ερήμην της κοινωνίας και χωρίς κοινωνική ωριμότητα, εκεί που απέτυχαν παταγωδώς τα τελευταία 20-25 χρόνια πέντε περιφερειακές διοικήσεις και επτά κυβερνήσεις; Ευχής έργον! Αρκεί όμως να έχουν πρώτα κατανοήσει ότι δεν είναι μόνο οι νέες υποδομές το πρόβλημα.
(από ardin-rixi.gr)