Αν
έπρεπε να παρομοιάσει κανείς το εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έλεγε ότι
αποτελείται από πολυπλόκαμους δαιδάλους, όχι μόνον γραφειοκρατικού χαρακτήρα,
αλλά, κυρίως, εξουσιαστικής δομής. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αν κάτι
ανθίζει στις Βρυξέλλες είναι τα διάφορα λόμπι συμφερόντων και σκοπιμοτήτων, που
υπαγορεύουν πολιτικές. Δεν είμαστε βέβαιοι εάν η Ελλάδα έχει αναπτύξει τέτοιου
είδους δεξιότητες εκεί, όχι μόνον τώρα, αλλά ανέκαθεν.
Η
«γύμνια» μας σε αυτό το επίπεδο φάνηκε έντονα τα τελευταία πέντε χρόνια. Η
Ελλάδα κατασυκοφαντήθηκε και χαρακτηρίσθηκε «κακός μαθητής» σε ό,τι έχει να
κάνει με τις υποχρεώσεις της στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Λοιδορήθηκε όσο καμία
άλλη χώρα, αντιμετωπίσθηκε ως το μέλος που θέλει μόνον να εισπράττει, να
επωφελείται, να κερδίζει, χωρίς να πληρώνει το λογαριασμό. Δεν κάναμε καμία
προσπάθεια να αλλάξουμε αυτήν την εικόνα. Την αποδεχθήκαμε σιωπηλά, δεν
αρθρώσαμε καμία φωνή διαμαρτυρίας, δεν αγωνισθήκαμε να πείσουμε για το
αντίθετο. Παγιώθηκε, συνεπώς, η διαταραχή της εμπιστοσύνης τόσο από, όσο και
προς τους εταίρους μας.
Έχουν
δίκιο οι εταίροι μας για όσα μας καταλογίζουν; Η αλήθεια, ως συνήθως, βρίσκεται
στη μέση. Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε ότι δεν έγινε και η καλύτερη διαχείριση των
κοινοτικών κονδυλίων από όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Αλλά η ευθύνη για τα
greek
statistics
δεν
είναι μόνον ελληνική. Και οι εταίροι γνώριζαν, αλλά «έκαναν τον κινέζο». Μέχρι
που η κατάσταση έφθασε στο μη παρέκει. Και τα μνημόνια εμφανίσθηκαν στο
προσκήνιο. Μαζί με την απειλή για το
grexit.
Πού
είμαστε τώρα; Μα, με την πλάτη στον τοίχο. Και ας μην μας αρέσει καθόλου η
αλήθεια αυτή. Τώρα καλούμαστε να διαχειριστούμε ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον
μέσα στην Ε.Ε., το οποίο απαιτεί στρατηγική ισάξια ενός πολέμου. Ο οποίος θα
κερδηθεί μόνον εάν εφαρμοσθούν οι αρχές που έχει περιγράψει εύστοχα ο γνωστός
Κινέζος πολεμιστής και φιλόσοφος Σουν Τζου στην «Τέχνη του πολέμου»: Να υπάρχει
αποτελεσματικός και ικανός ηγέτης, να αναπτύξει την καλύτερη στρατηγική για την
επίτευξη του στόχου του, να κατανοήσει τους ανταγωνιστές και αντιπάλους του και
να επιβιώσει στο δικό του πεδίο μάχης.
Αν
κρίνει κανείς από τα βήματα της κυβέρνησης ως τώρα, φαίνεται ότι στο επίπεδο
της στρατηγικής τα πάει καλά. Έχει κατανοήσει τις ανάγκες συμμαχιών, έχει
αντιληφθεί τη σημασία της ευελιξίας και της διαπραγμάτευσης, έχει κοινοποιήσει
σε διεθνές επίπεδο το ελληνικό πρόβλημα, έχει αναγνωρίσει τη δύναμη, αλλά και
τις αδυναμίες των «αντιπάλων». Αξιοποιώντας το φόβο του
Grexit, που απεύχονται, έστω και αν το
επικαλούνται, κατά καιρούς, ως φόβητρο οι εταίροι μας, αναγνωρίζοντας τη
βαρύτητα των θεσμών της Ε.Ε. και
υποχωρώντας από θέσεις που είναι αδιανόητο να γίνουν αποδεκτές. Σε αυτόν τον
πόλεμο η Ελλάδα καλείται τώρα να αναλάβει ευθύνες, έστω κι αν κληρονομήθηκαν
από το εγγύς παρελθόν. Έχει, όμως, μια θετική συγκυρία στο πλευρό της. Να
προεδρεύει στην Κομισιόν ένα πρόσωπο που παθαίνει αλλεργία με τη γερμανική
ηγεμονία. Και το αποτέλεσμα το είδαμε. Όμως, αν κερδήθηκε μια μάχη, να
αποφευχθεί η πλήρης απομόνωση της χώρας μας και η έξοδος της από την ευρωζώνη,
δεν σημαίνει ότι κερδήθηκε ο πόλεμος. Αντίθετα, μόλις έχει αρχίσει για τα καλά.
Ο
πρωθυπουργός είχε βρει ευήκοα ώτα, πολύ πριν αναλάβει τα καθήκοντα του, όταν υποσχέθηκε
ότι θα αναλάβει να φέρει εις πέρας την πάταξη της διαφθοράς και της
φοροδιαφυγής. Ότι θα συγκρουστεί με συμφέροντα που καταδυναστεύουν την Ελλάδα
και την οδηγούν προς τα πίσω. Ότι θα αντιμετωπίσει τις σκουριασμένες δομές του
κρατικού μηχανισμού. Ότι γενικά είναι έτοιμος «να σπάσει αυγά».
Το
ζητούμενο, συνεπώς, σήμερα είναι ο πόλεμος στο εσωτερικό της χώρας. Κι αυτός θα
είναι ανηλεής, σκληρός και με άγνωστη κατάληξη. Μην έχουμε αυταπάτες. Μάλιστα,
δεν θα διστάσουμε να πούμε ότι έχει να κάνει ακόμη και με απόψεις εντός των
κομματικών σχηματισμών, που κυβερνούν σήμερα. Γιατί θα πρέπει να εγκαταλειφθούν
προνόμια που έχουν αποκτηθεί, προσδοκίες που έχουν αναθερμανθεί, παρωχημένες
ιδέες που δεν έχουν καμία τύχη, συμφέροντα και ολιγαρχίες που έχουν μάθει να κινούνται
στο ημίφως. Η πρόκληση για την κυβέρνηση, συνεπώς, κινείται σε αυτό το επίπεδο.
Να καταφέρει να ανασυγκροτήσει το πολιτικό σύστημα και το κράτος και ταυτόχρονα
να ισορροπήσει την κομματική αντιπολίτευση, που έχει εύκολη την κριτική, κάθε
φορά που θεωρεί ότι υφίσταται «απόκλιση» από τις αρχές και θέσεις της.
Αντί
επιλόγου, θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα από την «Τέχνη του πολέμου»: «...Ο πόλεμος βασίζεται στην εξαπάτηση. Έτσι, όταν
μπορούμε να επιτεθούμε πρέπει να δείχνουμε ανήμποροι· όταν χρησιμοποιούμε τις
δυνάμεις μας, πρέπει να δείχνουμε αδρανείς· όταν είμαστε κοντά, πρέπει να
κάνουμε τον εχθρό να πιστεύει ότι είμαστε μακριά· όταν είμαστε μακριά, πρέπει
να τον κάνουμε να πιστεύει ότι είμαστε κοντά. Ρίχνε δολώματα για να
παραπλανήσεις τον εχθρό. Προσποιήσου αταξία και τσάκισέ τον. Αν είναι ασφαλής
απ' όλες τις απόψεις ετοιμάσου να τον αντιμετωπίσεις. Αν έχει ανώτερες
δυνάμεις, απόφυγέ τον. Αν ο αντίπαλός σου είναι ευερέθιστος, προσπάθησε να τον
εκνευρίσεις. Να υποκρίνεσαι ότι είσαι αδύναμος, ώστε να γίνει αλαζόνας. Αν
ξεκουράζεται, μην τον αφήσεις σε ησυχία. Αν οι δυνάμεις του είναι ενωμένες,
διάσπασέ τες. Κάνε επίθεση, όταν είναι απροετοίμαστος. Να εμφανίζεσαι εκεί που
δεν σε περιμένει...»