Η ισοτιμία ρουβλίου-δολαρίου καταρρέει, με την Τράπεζα της Ρωσίας να
αυξάνει τα επιτόκια διατραπεζικού δανεισμού σχεδόν σε επίπεδο
διπλασιασμού, για να αποτρέψει τη φυγή κεφαλαίων εκτός συνόρων. Αν το
κόστος των κυρώσεων-αντιποίνων μεταξύ Ε.Ε. και Ρωσίας ήταν διαχειρίσιμο,
η πτώση της τιμής του πετρελαίου πλήττει σοβαρά τον Πούτιν, αλλά δεν
συνιστά σε καμιά περίπτωση απειλή ανατροπής του.
Υπάρχουν όροι
και απαιτήσεις των ΗΠΑ και της Δύσης που αν τους ικανοποιήσει μια νέα
ηγεσία στο Κρεμλίνο, η Ρωσία θα βαδίσει στη λεωφόρο της ευημερίας και
της ανάπτυξης, με συρροή επενδυτών και μεταφορά προηγμένης αμερικανικής
-κατά κύριο λόγο- τεχνολογίας και τεχνογνωσίας;
Η πολιτική της
Ουάσιγκτον δεν έχει σχεδιασθεί για να αποσταθεροποιήσει τον Πούτιν.
Στοχεύει να αποτρέψει με αμετάκλητο τρόπο την ανασυγκρότηση της πρώην
ΕΣΣΔ σε μια οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση που θα ελέγχεται από τη
Μόσχα και όχι μόνον: Αν η Ρωσία χάσει την κυρίαρχη επιρροή στις πρώην
σοβιετικές δημοκρατίες, τότε θα πριμοδοτηθεί μια δυναμική κατάτμησης και
αποσύνθεσης εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας από τον πολυεθνικό Βόρειο
Καύκασο μέχρι την περιοχή των Ουραλίων.
Αν το Κρεμλίνο υποχωρήσει
στην Ουκρανία, είναι ορατό το ντόμινο που θα ακολουθήσει από τη
Λευκορωσία και τη Μολδαβία μέχρι τη Γεωργία αλλά και το Αζερμπαϊτζάν.
Δεν υπάρχει λοιπόν εναλλακτική λύση που να απειλεί την παντοδυναμία του
Πούτιν υποσχόμενη έναν συμβιβασμό με τη Δύση. Σήμερα η Δύση αρνείται
στο Κρεμλίνο ακόμη και ένα καθεστώς Φιλανδοποίησης για την Ουκρανία,
ακόμη και μια ξεκάθαρη σε βάρος της Μόσχας διευθέτηση σαν τη συνθήκη του
Μπρεστ Λιτόφσκ, που υπέγραψαν οι Μπολσεβίκοι με τη Γερμανία τον
Φεβρουάριο του 1918.
Περιθώριο για δεύτερο Γέλτσιν ή για δεύτερο
Κόζιρεφ - τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας στην δεκαετία του '90- δεν
υπάρχουν. Η Ρωσία δίνει μια σκληρή μάχη που δοκιμάζει τις αντοχές της,
όχι για να επεκταθεί, αλλά για να μην εξοστρακιστεί εκεί που βρισκόταν
τον 18ο αιώνα, πριν ο Πέτρος ο Μέγας διασφαλίσει πρόσβαση στη Βαλτική με
την ήττα της Σουηδίας και κυρίως πριν από η Μεγάλη Αικατερίνη λίγες
δεκαετίες αργότερα τερματίσει την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
στη Μαύρη Θάλασσα.
Οσο δυσβάστακτο και να είναι το κόστος η Μόσχα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να υπεραμυνθεί των ζωτικών της συμφερόντων.
Έτσι το ερώτημα της αλλαγής πολιτικής τίθεται κατά προτεραιότητα για τη
Γερμανία και την Ε.Ε., καθώς η Ουκρανία χρειάζεται άμεση διάσωση πολλών
δεκάδων δισ. ευρώ, που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να καλυφθούν
αποκλειστικά από το ΔΝΤ. Αν Βερολίνο και Βρυξέλλες επιμείνουν να
στηρίζουν την αδιαλλαξία των Ποροσένκο-Γιατσενιούκ, θα πρέπει να βάλουν
βαθιά το χέρι στην τσέπη για να στηρίξουν μια χώρα που δεν επιδέχεται
μεταρρυθμίσεις, που έστω θα περιόριζαν την ασυδοσία των ολιγαρχών.
Έτσι στην Καγκελαρία και στην Κομισιόν η πίεση είναι εξίσου αν όχι
περισσότερο αισθητή από ό,τι στο Κρεμλίνο. Εχει η Γηραιά Ήπειρος, εν
μέσω της κρίσης της Ευρωζώνης που την απειλεί με ύφεση μακράς διαρκείας,
την πολυτέλεια μιας μακράς διαρκείας ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης με τη
Ρωσία;
Πριν από ένα χρόνο με απίστευτη απερισκεψία και
ελαφρότητα, οι «28» στο Βίλνιους της Λιθουανίας κάλεσαν προκλητικά και
απερίσκεπτα την Ουκρανία, αλλά και τη Λευκορωσία, τη Μολδαβία και τη
Γεωργία να απαντήσουν στο δίλημμα ή με εμάς ή με τη Ρωσία.
Σήμερα
η Ρωσία δεν έχει άλλη επιλογή παρά να διαμηνύσει ότι είναι υψηλό έως
απαγορευτικό το κόστος εκδίωξής της από την πρώην ΕΣΣΔ. Αντίθετα, η Ε.Ε.
έχει κάθε λόγο να αναρωτηθεί για το δυσθεώρητο κόστος μιας σύγκρουσης
την οποία πλέον δεν ελέγχει, καθώς τον πρώτο λόγο στην Ουκρανία τον
έχουν πλέον οι ΗΠΑ.
(του Γιώργου Καπόπουλου, από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 17/12/2014)