Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν ἀποτελοῦμε καί πρότυπο ἑταίρου τῆς
Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καί πολύ ὀλιγότερο τῆς Εὐρωζώνης. Δέν θά μᾶς βαθμολογοῦσε
κανείςμέ διαγωγή κοσμιοτάτη. Δέν ἔχουμε δυστυχῶς κατορθώσει νά βροῦμε μία κοινή
γλώσσα συνεννοήσεως μέ τίς Βρυξέλλες καί τά διάφορα κοινοτικά ὄργανα. Ἄλλα λένε
οἱ ἑταῖροι, ἄλλα καταλαβαίνουμε ἐμεῖς καί ἔτσι δημιουργεῖται ἕνα «ἀλαλούμ», ὅρος
πού δέν μεταφράζεται και πού ἰσχύει μόνο στή δική μας χώρα. Μέσα σέ αὐτό τό
κλίμα τῆς δημιουργικῆς ἀσάφειας –πάει, θά μᾶς κολλήσει ἡ ἔκφραση καί θά τήν
βάζουμε παντοῦ σάν ἁλατοπίπερο– δικαιολογεῖται νά ἐκνευρίζεται ὁ κ. Σώϋμπλε πού
τοῦ ἀρέσει ἡ τάξη και ἡ σοβαρότητα καί νά μᾶς ἀπευθύνει συμβουλές γιά νά γίνουμε
πιό προσεκτικοί καί πιό ἐργατικοί. Ὡστόσο δέν μποροῦσα νά ἐξηγήσω γιατί ὁ
Γερμανός ὑπουργός τῶν Οἰκονομικῶν, μόνος αὐτός ἀπό τούς ἄλλους ἑταίρους μας, ἔχει
μία ἔκφραση κακίας στό πρόσωπό του κάθε φορά πού μιλάει γιά τήν Ἑλλάδα. Δίνει τήν
ἐντύπωση ὅτι ὁ ἴδιος ἤ κάποιο μέλος τῆς οἰκογενείας του ἔχει προηγούμενα μαζί
μας καί μᾶς κρατάει κακία.
Τόν λόγο στόν ὁποῖο ὀφείλεται τόμυστήριο τῆς κακίας στήν ἔκφραση τοῦκ. Σώϋμπλε ὅταν ἀσχολεῖται μέ τή χώραμας, τόν βρῆκα τελικά σέ μιά εἴδηση τοῦπερασμένου αἰώνα πού δημοσίευσε πρόἡμερῶν ἡ «Ἑστία»! Τό ἔτος 1895 ἡ Ἑλλάδα εἶχε βρεθεῖ σέ ἰδιαίτερα δύσκολη οἰκονομική κατάσταση –τί εἶχες Γιάννη μέ ἕνα ἤ μέ δύο νί, τί εἶχα πάντα. Τίποτα τό ξε-χωριστό, δηλαδή, ἀφοῦ ἡ ἰδιαίτερα δύσκολη οἰκονομική κατάσταση εἶναι ἡ φυσιολογική κατάσταση τῆς χώρας μας.Τότε, λοιπόν, στά τέλη τοῦ δέκατου ἔνατου αἰώνα εἴχαμε ὅπως καί τώρα ζητήσει καί λάβει δάνειο ἀπό τούς οἰκονομικάἰσχυρούς Εὐρωπαίους. Καί τότε ὅπως καί τώρα δυσκολευόμαστε νά βροῦμε χρήματα γιά νά ξεπληρώσουμε τίς δόσεις τοῦ χρέους μας. Τότε δέν εἶχαν ὅπως καί τώρα Γιουρογκρούπ, ἀλλά συζητοῦσαν οἱ δανειστές μας ὅπως καί τώραγιά τό πρόβλημά μας. Φαίνεται ὅτι καί τότε ὅπως καί τώρα ἡ γερμανική ἄποψη εἶχε βαρύτερη σημασία. Εἶπε, λοιπόν, ὁ Γερμανός ὑπουργός τῶν Ἐξωτερικῶν, κάποιος ὀνόματι Μαρσάλλ ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά πληρώσει τά χρέη στούς δανειστές διότι αὐτό θά ἦταν καί πρός ὄφελός της. Δέν ἀναζήτησα νά βρῶ ποιός ἔπαιζε τόν ρόλο τοῦ κ. Βαρουφάκη τότε, ἀλλά προφανῶς ὅποιος καί ἄν ἦταν ὁ δικός μας ἐκπρόσωπος ἄλλαζε κουβέντα καί ἔλεγε ἀνέκδοτα στούς δανειστές μας ὅταν τοῦ μιλοῦσαν γιά τό χρέος. Αὐτή ἡ συμπεριφορά ἐξενεύριζε τόσο τούς Γερμανούς, πού ἤθελαν τά λεφτά τους πίσω, ὥστε ἕνας βουλευτής ὀνόματι Λάϊμπουργ –ὅπως τόν γράφει ἡ «Ἑστία» στό φύλλο τῆς 5ης Μαρτίου τοῦ 1895– ζήτησε νά στείλει τό Βερολίνο πολεμικά σκάφη στόν Πειραιᾶ γιά νά διεκδικήσουν τά χρεωστούμενα!
Ἰδού, λοιπόν, γιατί μᾶς κρατάει κακία ὁ κ. Σώϋμπλε! Κουβαλάει μέσα του τό θυμό τοῦ Μαρσάλλ καί τοῦ Λάϊμπουργ! Εἶναι πιστός στίς παραδόσεις τῆς χώρας του. Μπορεῖ μάλιστα νά εἶναι καί πρόγονοί του οἱ Μαρσάλλ καί Λάϊμπουργ. Δέν τό ἀποκλείω. Ἄρα θά πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε ὅτι παρά τήν
αὐστηρότητα μέ τήν ὁποία ἀντιμετωπίζει τή συμπεριφορά τῆς χώρας μας ὁ κ. Σώϋμπλε, ἔχει ἤδη βάλει πολύ νερό στό κρασί του. Μέχρι τώρα τουλάχιστον, τά μόνα καράβια μέ Γερμανούς πού φθάνουν στό λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ εἶναι τά κρουαζιερόπλοια μέ τούς τουρίστες!
(της Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου, από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")