Τα κριτήρια επιλεξιμότητος της Κοπεγχάγης για να γίνει χώρα-μέλος της τότε ΕΟΚ - νυν Ευρωπαϊκής «διαίρεσης» - ήσαν πολιτικά (σεβασμός της λαϊκής κυριαρχίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -συχνά αντικρουομένων), οικονομικά («ελεύθερη» οικονομία και αγοραίοι «κανόνες» - τακτικά παραβιαζόμενοι) και κοινωνικά (ισότητα των δύο φύλων που επεξετάθη και στο τρίτο).
Στην ουσία ένα ήταν το κριτήριο: οι υπό ένωση χώρες να είναι Χριστιανικές (ο λόγος που η Αλβανία δεν έγινε ακόμη δεκτή στην ΕΕ αλλά θα παραβιαστεί κι αυτό).
Η αιτία που η Τουρκία δεν γίνεται δεκτή στην ΕΕ δεν έχει σχέση με τα «Κριτήρια της Κοπεγχάγης», όχι διότι συνολικώς δεν τα πληροί αλλά διότι, ως δεύτερη εις πληθυσμόν χώρα της ΕΕ μετά την Γερμανία, θα εγίνετο συντόμως πρώτη και οι Γερμανοί θα έχαναν την πρωτοκαθεδρία, με αποτέλεσμα ο Ερντογάν να κανοναρχεί την Κομμισιόν και να ζητεί μαζί με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους συλλήβδην την… καταστροφή του Ισραήλ και περίπατον, «κάποιο βράδυ», στα Ελληνικά νησιά όπως σιγοτραγουδούσε προσφάτως.
Τούτο όμως θα προκαλούσε την αντίθεση της Αμερικής - ιδική της ιδέα ήταν η ένωση της Ευρώπης - όπερ οξύμωρον - αλλά και θα σκόνταφτε στους δύο αρχαιότερους λαούς της Ευρώπης, τους Εβραίους και Έλληνες.
Εν τούτοις, η Τουρκία θεωρείται, από τους «εμπόρους των εθνών» (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης) σπουδαία αγορά για τα «σιδερικά», τα σκουπίδια και την μεταφορά ενεργείας - έστω κι αν οι αγωγοί φυσικού αερίου αντιφάσκουν με την «πράσινη ανάπτυξη», που την εγκατέλειψε ακόμη κι ο Μπίλ Γκέητς.
Αν κι η Τουρκία, ως πρώην «μέγας ασθενής» και νυν διεθνής ταραξίας, ξιπάζει τους ηγέτες της γηραιάς Ευρώπης όταν ο νεοχαλίφης τούς υποδέχεται στο παλάτι του, έχει πολύ σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό της – προσφάτως και δημογραφικό.
Θα αρκούσε, όμως, ο πληθωρισμός της, δέκα φορές υψηλότερος εκείνου που επιτρέπει η μαντάμ Λαγκάρντ στα μέλη της Ευρωζώνης για ν’ αποτελεί ο Ερντογάν παράδειγμα προς αποφυγήν - ιδίως για τους Γερμανούς, των οποίων η γούνα έχει καεί από τον υπερπληθωρισμό της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Την εμπειρία τους εκ την μεγάλης παρουσίας ισλαμιστών στο Μόναχο παρεδέχθη κι ο καγκελάριος προσφάτως ειπών ότι οι κόρες του δεν βγαίνουν τα βράδυα ασυνόδευτες.
Παρά ταύτα υπέγραψε ο Γερμανός καγκελάριος την συμφωνία για 20 Γιουρωφάϊτερ κι αγνόησε τις ενστάσεις του κυρίου Κοτσαμποπούλου, προέδρου του Ελληνογερμανικού επιχειρηματικού συνδέσμου, ότι ουδεμία πρόνοια ελήφθη δια να μην στραφούν τα …«Τουρκοφάιτερ» κατά της Ελλάδος.
Εν κατακλείδι, το άκρον άωτον της Ελληνικής εντάξεως στη «ηνωμένη» Ευρώπη, χωρίς να πληροί κι η χώρα μας τα κριτήρια της Κοπεγχάγης, ήταν και είναι ακριβώς η Τουρκική απειλή που ενισχύεται από 3 χώρες της ΕΕ: Την Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, χώρες με πλούσιο φασιστικό παρελθόν.
Ο Κων/νος Καραμανλής μας έχωσε «άρον-άρον» προκαταρκτικά το 1961 και, τελικά, το 1981 στην ΕΟΚ, χωρίς καμία απολύτως προετοιμασία κι η οικονομική ανάπτυξη της χώρας σταμάτησε. Αντίθετα, η Τουρκία έμεινε εκτός Ευρωπαϊκού …νυμφώνος και ανεπτύχθη οικονομικά κατά εντυπωσιακό τρόπο. Δεν πήρε το ευρωνόμισμα, ούτε υπέστη εγκλωβισμούς της πανδημίας μήτε καν εφάρμοσε την «πράσινη μετάβαση», εις δε τις «δημοκρατικές» εκλογές ο Ερντογάν εδίδαξε την καλπονοθεία (τάδε έφα ο πρόεδρος Τραμπ).
Συνεπώς, τα εγκώμια του Σολτζ για τους κανόνες εισδοχής της Κοπεγχάγης συνιστούν έμμεση αποδοκιμασία της φράου Μέρκελ και άνευ αντικειμενικής αξίας. Να δούμε τώρα τι μας επιφυλάσσουν «τα κριτήρια της Αγκύρας» που ζήτησε ο Ερντογάν.