με τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό (WMO). Αυτό συγκρίνεται με μια μέση ετήσια αύξηση από 0,8 ppm σε 2,4 ppm ετησίως στη δεκαετία 2011-2020.
Η επιτάχυνση αυτή έχει ανησυχήσει τους επιστήμονες, δεδομένου ότι οι ετήσιες εκπομπές ορυκτών καυσίμων παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό σταθερές, γεγονός που υποδηλώνει ότι η μειωμένη απορρόφηση άνθρακα από τις «καταβόθρες» της ξηράς και των ωκεανών και η αύξηση των εκπομπών από τις πυρκαγιές μπορεί να οδηγούν σε έναν βρόχο ανατροφοδότησης.
Αυτό συνδυάστηκε με μια ξεχωριστή μελέτη με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο του Έξετερ, η οποία υποδεικνύει παραβίαση του πρώτου λεγόμενου σημείου καμπής για το κλίμα, καθώς οι κοραλλιογενείς ύφαλοι θερμών υδάτων βίωσαν «άνευ προηγουμένου θνησιμότητα» μετά από επαναλαμβανόμενα μαζικά γεγονότα λεύκανσης κατά τη διάρκεια διαδοχικών καυσώνων στον ωκεανό.
Επίσης αυτή την εβδομάδα, εν όψει της συνόδου κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα COP30 στη Βραζιλία, η ομάδα επιστημόνων του World Weather Attribution (WWA) δημοσίευσε μια μελέτη σχετικά με το πώς η ακραία ζέστη έχει αλλάξει τη δεκαετία που ακολούθησε τη συμφωνία του Παρισιού.
Το 2015, όταν πραγματοποιήθηκε η σύνοδος κορυφής του Παρισιού, ο κόσμος ήταν 1 βαθμός Κελσίου θερμότερος σε σύγκριση με την προβιομηχανική περίοδο. Εκτιμάται ότι έχει θερμανθεί επιπλέον 0,3 βαθμούς Κελσίου από τότε. Ακόμα κι αν οι χώρες τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους στο Παρίσι, κάτι που μέχρι στιγμής δεν έχουν κάνει, η μέση παγκόσμια θερμοκρασία προβλέπεται να αυξηθεί κατά 2,6 βαθμούς Κελσίου έως το 2100.
Eτήσια Δελτία Αερίων του Θερμοκηπίου
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Μετεωρολογίας (WMO) δημοσιεύει ετήσια Δελτία Αερίων του Θερμοκηπίου, στα οποία αναφέρονται τα επίπεδα συγκέντρωσης στην ατμόσφαιρα και οι ρυθμοί ανάπτυξης των κύριων μακρόβιων αερίων: διοξείδιο του άνθρακα (CO₂), μεθάνιο (CH₄) και υποξείδιο του αζώτου (N₂O).
Αυτές οι χρονοσειρές είναι διαθέσιμες από το Παγκόσμιο Κέντρο Δεδομένων για τα Αέρια του Θερμοκηπίου, ως μηνιαία ή ετήσια δεδομένα.
Το μεθάνιο, το δεύτερο πιο σημαντικό αέριο του θερμοκηπίου, ευθύνεται για περίπου το 16% της αύξησης της θερμοκρασίας, με ένα μόριο που συγκρατεί περισσότερη θερμότητα από το CO₂, αλλά έχει μικρότερη διάρκεια ζωής. Τα επίπεδά του στην ατμόσφαιρα έφτασαν επίσης σε επίπεδα ρεκόρ πέρυσι, στα 1942 μέρη ανά δισεκατομμύριο (ppb).
Σχεδόν τα δύο τρίτα του μεθανίου εκπέμπονται ως αποτέλεσμα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, ενώ το υπόλοιπο προέρχεται από φυσικές πηγές. Σε αντίθεση με το διοξείδιο του άνθρακα, ο ρυθμός αύξησής του επιβραδύνθηκε πέρυσι σε σύγκριση με τον μέσο ρυθμό της τελευταίας δεκαετίας.
Τέλος, το υποξείδιο του αζώτου ήταν κατά μέσο όρο 338 ppb το 2024, αυξανόμενο επίσης με βραδύτερο ρυθμό από τον μέσο όρο της τελευταίας δεκαετίας. Η περίσσειά του παράγεται γενικά από τη γεωργία και τη διαχείριση του εδάφους, ως αποτέλεσμα της χρήσης λιπασμάτων.
Καταγράφηκε επίσης η ατμοσφαιρική συγκέντρωση και ο ρυθμός αύξησης του διοξειδίου του άνθρακα, ως το «πιο σημαντικό» αέριο του θερμοκηπίου, για να αναδείχθεί έτσι το τελευταίο ρεκόρ ανάπτυξης. Ευθύνεται για περίπου το 66% της υπερθέρμανσης του πλανήτη από τα αέρια του θερμοκηπίου, σύμφωνα με τον WMO.
Οι συγγραφείς της μελέτης του WWA σχετικά με την ακραία ζέστη από τη Συμφωνία του Παρισιού και μετά, μοιράστηκαν τα δεδομένα τους, τα οποία περιελάμβαναν τον αριθμό των ζεστών ημερών ανά χώρα (και σε ορισμένες περιπτώσεις πολιτείες/επαρχίες) σε διάφορα επίπεδα θέρμανσης.
Αυτά ήταν: η αύξηση της θερμοκρασίας +1C πριν από μια δεκαετία σε σύγκριση με τα προβιομηχανικά επίπεδα· το τρέχον εκτιμώμενο επίπεδο αύξησης της θερμοκρασίας +1,3C· η προβλεπόμενη αύξηση της θερμοκρασίας +2,6C έως το 2100 εάν οι χώρες εφαρμόσουν πλήρως τους στόχους του Παρισιού· και η προβλεπόμενη αύξηση της θερμοκρασίας +4C που αναμενόταν προηγουμένως πριν από τη Συμφωνία του Παρισιού.
Ως «ζεστές ημέρες» ορίστηκαν εκείνες που είναι θερμότερες από το 90% των ημερών κατά την περίοδο 1991-2020 σε μια δεδομένη περιοχή.
Σε έναν κόσμο θερμότερο κατά 2,6 βαθμούς Κελσίου, ο πλανήτης θα βιώσει κατά μέσο όρο 57 περισσότερες θερμές ημέρες από ό,τι σήμερα. Σε έναν κόσμο θερμότερο κατά 4 βαθμούς Κελσίου, αυτός ο αριθμός διπλασιάζεται σε 114 επιπλέον θερμές ημέρες.
Και φυσικά, τέτοιοι παγκόσμιοι μέσοι όροι κρύβουν τις περιφερειακές τάσεις. Για σχεδόν 30 χώρες, η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο σεναρίων μεταφράζεται σε διαφορά 100 επιπλέον ημερών ζέστης ετησίως, με εφιαλτικά αποτελέσματα.