Εξ άλλου, όλες οι δυτικές αυτοκρατορίες, σουηδική, πολωνική και λιθουανική, γαλλική, βρεταννική, γερμανική και αμερικανική, είχαν κατά καιρούς δεί το μέλλον τους στην κατάληψη των πλούσιων εδαφών της Ρωσσίας, στην περικύκλωση και απομόνωση ή στην αλλαγή καθεστώτος και στον διαμελισμό της Ρωσσίας. Και τώρα οι ΗΠΑ μπορούν να ασχοληθούν στο να σπάσουν τον άλλο κρίκο που ενώνει την Ευρασία, την σχέση Ρωσσίας και Κίνας, που είναι η παράπλευρη απώλεια της επεκτατικής πολιτικής τους εναντίον της Ρωσσίας. Πράγμα βέβαια πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, αφού ο συσχετισμός δυνάμεων πλέον ευνοεί τις χώρες των BRICS.
Και η Ρωσσία πέτυχε τον στόχο της να καταλάβει τις περιοχές της νοτιοανατολικής Ουκρανίας, της Μικράς ή Νέας Ρωσσίας της Μεγάλης Αικατερίνης και την ταταρική Κριμαία, που θεωρεί απαραίτητες για την ασφάλειά της και για την ασφάλεια των κατά μεγάλη πλειοψηφία ρωσσικών ή ρωσσόφωνων κατοίκων αυτών των περιοχών. Ακόμη, η Ρωσσία κατάφερε να ενισχύσει την αμυντική και οικονομική της δύναμη αλλά και την διεθνή της θέση με την συμμαχία των BRICS. Βέβαια, η σχέση της με την Ευρώπη δύσκολα θα διορθωθεί, τουλάχιστον όσο η ηγεσία της Ευρώπης επιμένει στην αυτοκαταστροφική αντιρωσσική πολιτική της, με αβάσταχτο κόστος για την δημοκρατία, την ευημερία και την διεθνή θέση της Ευρώπης.
Στο Άνκοραζ δεν ήταν βέβαια οι ηττημένοι, που έθεσαν εαυτούς στην λάθος πλευρά της ιστορίας, Ουκρανία (το καθεστώς του Κιέβου) και η Ευρώπη. Η δε συμμετοχή τους στην διάσκεψη που ακολούθησε στην Ουάσιγκτων ήταν τραγική, από κάθε άποψη. Μια Ευρώπη και μια Ουκρανία, ηττημένες, χωρίς καν ένα ρεαλιστικό σχέδιο ειρήνης, να συνεχίζουν τις ομολογημένες κουτοπονηριές που έκαναν με τις συμφωνίες του Μίνσκ, να κερδίσουν χρόνο για να ετοιμαστεί το καθεστώς του Κιέβου για να συνεχίσει τον πόλεμο! Τι και αν οι συμφωνίες του Μίνσκ είχαν καίριο περιεχόμενο για την Ευρώπη, την προστασία ανθρωπίνων δικαιωμάτων μειονοτήτων!
Η Ουκρανία ηττήθηκε, γιατί, αντί να μιμηθεί την ευτυχή Αυστρία στην ουδετερότητά της και την Ιταλία ως προς το αυτόνομο καθεστώς του γερμανόφωνου νοτίου Τιρόλου, προτίμησε να πολεμήσει για τα κακώς εννοούμενα συμφέροντα της Δύσης μέχρι του τελευταίου Ουκρανού. Η δε Ευρώπη ηττήθηκε, γιατί, αντί να υποστηρίξει την διπλωματική επίλυση της διαφοράς και να συνεχίσει την αμοιβαία επωφελή οικονομική συνεργασία της με την Ρωσσία, υπονόμευσε κάθε διπλωματική προσπάθεια κι έπαιξε την τύχη της στα ζάρια.
Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης φέρει βέβαια η ηγεσία της Ευρώπης, που ακολούθησε φιλοπόλεμη πολιτική και, μάλιστα, χωρίς λαική εντολή, στηριζόμενη σε μικρές μειοψηφίες και ολιγαρχικά οικονομικά συμφέροντα. Κάποια από αυτά τα συμφέροντα είναι φανερά. Για παράδειγμα, ο Τζώρτζ Σόρος έχει εκδηλώσει φανερά το μίσος του για την Ρωσσία και την στήριξή του για τον πόλεμο ως ευκαιρία να ηττηθεί και να διαμελιστεί η Ρωσσία. Άλλα συμφέροντα είναι κεκαλυμμένα. Αλλά η επιρροή τους στην Ευρώπη είναι γνωστή. Για παράδειγμα, είναι γνωστή η σχέση του σημερινού «πολέμαρχου» Εμμανουέλ Μακρόν με τους Ρότσιλντ, της ισχύος αυτής της οικογένειας στην Αγγλία και σε όλον τον κόσμο, και των δισεκατομμυρίων που έχει επενδύσει στην Ουκρανία, καθώς και η σχέση του Φρήντριχ Μέρτς με την Blackrock. Έτσι, εξηγείται και η μονολιθικότητα του άλλοτε πολυφωνικού ευρωπαικού Τύπου, που, ενώ οι λαοί είναι υπέρ της ειρήνης, προπαγανδίζει υπέρ του πολέμου. Έτσι, εξηγείται και η στάση κυβέρνησης, πολιτικού κόσμου και Τύπου στην Ελλάδα.
Και το διεθνές δίκαιο η μη αλλαγή συνόρων με πόλεμο; Μα τι έγινε σε σειρά από αλλαγές συνόρων με πόλεμο στην Ευρώπη και στην Μ. Ανατολή (π.χ. Κύπρος, Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Λίβανος, Ιράκ, Λιβύη, Σουδάν, Υεμένη, Συρία, κ.λπ.); Η Δύση δεν εισήγαγε την έννοια της ανθρωπιστικής επέμβασης για την προστασία μειονοτήτων; Τι έγινε με την αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας και του Ισραήλ; Και πως συμπεριφέρεται η Δύση, για παράδειγμα, απέναντι στην Μ. Ανατολή, στην Αφρική, στην Ασία ή στην Λατινική Αμερική; Τι έπαθαν οι χώρες των BRICS και κουνάνε μαντήλι στην Δύση; Αλλεργία προς το διεθνές δίκαιο;!
Είναι πραγματικά τραγικό. Πιο τραγική βέβαια είναι η θέση μικρών χωρών, όπως η Ελλάς, που τείνουν να μεταβληθούν από χώρες ελεύθερων λαών σε χώρους αποθήκευσης φτηνών εργατικών μαζών, αποικίες χρέους, με ένα πλουτοκρατικό φεουδαρχικό καθεστώς. Η Ελλάς έφτασε μάλιστα στον ύστατο εξευτελισμό να αδυνατίσει την άμυνα των νησιών της για να ενισχύσει το καθεστώς του Κιέβου, ενώ δεν έχει στείλει ούτε …σφεντόνα στην Κύπρο, όπου η τουρκική κατοχή καλά κρατεί, με τις ευλογίες της Δύσης! Κι έτσι έχει γίνει ο περίγελως της περιοχής της. Η ευθύνη της παρούσας κυβέρνησης αλλά και όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μεγάλη. Εξ ίσου μεγάλη είναι και η ευθύνη όλου του πολιτικού κόσμου αλλά και της κοινωνίας, που, αντί να ενωθεί εν όψει του κοινού υπαρξιακού κινδύνου και να κάνει ο,τι μπορεί για την σωτηρία της πατρίδας, «περί άλλα τυρβάζει»! Υπάρχει ελπίδα; Βέβαια! Ο Θεός είναι μεγάλος! Αλλά να ξυπνήσουμε κι εμείς και να κάνουμε αυτό που μας αναλογεί!
(από την εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»)