Τότε, ένα από τα συνθήματα που φώναζαν στις διαδηλώσεις τους οι οπαδοί του ΚΚΕ ήταν «Παπούτσια στους Ινδούς!». Ακουγόταν βεβαίως κωμικό, γιατί ξυπόλυτοι ήμαστε τότε σχεδόν όλοι μας, άδολο όμως δεν ήταν. Στρεφόταν εναντίον των Βρετανών, με τους οποίους το Κόμμα ετοιμαζόταν να συγκρουστεί. «Ατιμοι αποικιοκράτες, που απομυζείτε την Ινδία, αφήνοντας τον πληθυσμό της ξυπόλυτο!».
Αυτά μου τα θύμισε πρόσφατα η κωμική φωτογραφία του μειλίχιου κ. Κουτσούμπα, με ριγμένη στους ώμους του την κεφίγια, που λανσάρισε ο Αραφάτ. Με την κεφίγια, λοιπόν, ο αρχηγός του ΚΚΕ υποσχέθηκε στον αντιπρόσωπο των Παλαιστινίων εδώ, στην Ελλάδα, συμπαράσταση «μέχρι τη νίκη». Δηλαδή, μέχρι την εξόντωση του Ισραήλ.
Τώρα, εμείς οι Ελληνες απειλούμαστε σήμερα ευθέως από την Τουρκία, που θέλει το μισό Αιγαίο και τη Θράκη – για πρώτο πιάτο. Οι Τούρκοι είναι δέκα φορές πολυπληθέστεροι από εμάς και όσο εμείς τα τελευταία πενήντα χρόνια καβγαδίζαμε για το πολίτευμα και χαραμίζαμε το χρήμα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως σε «δωράκια» προς τον εαυτό μας, σε αγροτικούς συνεταιρισμούς-μαϊμούδες, εορτοδάνεια και άλλα τέτοια χαριτωμένα, εκείνοι πολλαπλασιάστηκαν, έχτισαν στόλο, δημιούργησαν καλά πανεπιστήμια και πολλές βιομηχανίες και τώρα πλέον, πολλαπλασίως πιο δυνατοί από εμάς, μας απειλούν. Επόμενο είναι ότι εμείς, προκειμένου να αντισταθούμε, χρειαζόμαστε συμμάχους. Το Ισραήλ είναι εκ των πραγμάτων σίγουρος σύμμαχός μας, αφού έχουμε έναν κοινό εχθρό – την Τουρκία του Ερντογάν. Και είναι σίγουρος σύμμαχος, διότι τώρα ακόμη και η Αμερική είναι πλέον απρόβλεπτη.
Γιατί λοιπόν ο αρχηγός ενός ελληνικού κόμματος πάει και στήνει φιλίες με τον θανάσιμο εχθρό ενός συμμάχου μας; Την απάντηση μας τη δίνει η ιστορία του: Με την ίδρυσή του, το 1924, το ΚΚΕ υποστήριξε την παραχώρηση ελληνικού εδάφους της Μακεδονίας στους βόρειους γείτονές μας. Το 1940 αρχικά ήταν εναντίον του πολέμου, το γύρισε στον πατριωτισμό αργότερα. Στην Κατοχή, με αγγλικό χρήμα, ανδρώθηκε και όπλισε στρατό, του οποίου κύριος στόχος δεν ήταν οι δυνάμεις κατοχής, αλλά οι άλλες ελληνικές αντιστασιακές ένοπλες ομάδες. Αυτές χτύπησε ανελέητα, ακόμη και συμπράττοντας με τους Γερμανούς (Μάχη της Νεράιδας, 1943). Το 1943 έστησε κίνημα στον στρατό μας στη Μέση Ανατολή. Το 1944 έκανε κίνημα στην Αθήνα με ανατινάξεις πολυκατοικιών, ομηρία χιλιάδων και τη φρίκη της Ούλεν. Το 1946 έως το 1949 έστησε κανονικό πόλεμο στο κράτος. Οταν νικήθηκε και σ’ αυτήν την αναμέτρηση, αποσύρθηκε στο Παραπέτασμα, παίρνοντας μαζί και 30.000 παιδιά από τα παραμεθόρια χωριά μας. Τους είχε ζητήσει ο Στάλιν να τα κάνουν όλα αυτά; Τίποτα τέτοιο δεν είναι γνωστό. Εντούτοις, λίγο έλειψε να δώσουν στον «πατερούλη» την ποθητή από αιώνες έξοδο στο Αιγαίο, και μάλιστα ως δώρο. Δηλαδή, χωρίς ανταλλάγματα για την Ελλάδα.
Στην Ιταλία, ο αρχηγός του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού Κομμουνιστικού Κόμματος, Παλμίρο Τολιάτι, το 1943, ενώ είχε τη δυνατότητα να επιχειρήσει αρπαγή της εξουσίας και επιβολή του κομμουνιστικού παραδείσου, δήλωσε πως δεν επρόκειτο να αιματοκυλίσει τη χώρα του! Συνεργάστηκε εντίμως με τα πολιτικά κόμματα και η σημερινή Δημοκρατία της Ιταλίας είναι εν πολλοίς δικό του δημιούργημα.
Κοντολογίς: Το Κ.Κ. Ελλάδος δεν είναι ούτε σαν το ιταλικό ούτε σαν το βουλγαρικό. Δεν έχει ώς τώρα ποτέ προτάξει το συμφέρον της Ελλάδος και των Ελλήνων – πάντα εκείνο της Ρωσίας. Επομένως, τις προτάσεις του πρέπει να τις εξετάζουμε με καχυποψία. Σήμερα μας καλεί να υψώσουμε φωνή εναντίον του Ισραήλ για τα όσα φοβερά συμβαίνουν στη Γάζα. Φοβερά, πράγματι, συμβαίνουν στη Γάζα, καθώς και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου.
Το πού θα εμπλακούμε –πού μας συμφέρει ή πού μας παίρνει να εμπλακούμε και πόσο– είναι στα χέρια της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης. Εδώ, όπως και παντού αλλού. Δεν είναι δημοκρατικό –αλλά ούτε και αθώο– να σηκώνουν μπαϊράκια δήμαρχοι (και δη του 17%) ή αρχηγοί κόμματος, γλυκομίλητοι ή όχι. Ως άτομο μπορεί ο καθένας μας να σκέφτεται όπως θέλει. Αλλά πρώτο καθήκον του καθενός μας είναι, βεβαίως, να ζήσουν τα παιδιά μας ελεύθερα και όχι ως υπήκοοι του Ερντογάν.
Το Ισραήλ σήμερα είναι πολύτιμος σύμμαχός μας. Τα άλλα όλα είναι «Παπούτσια στους Ινδούς».
*Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")