Κεντρικό σημείο του εκπαιδευτικού αυτού προγράμματος είναι η προβολή της φαντασιώσεως των νεο-οθωμανών που έχουν κυριαρχήσει στην χώρα περί «γαλάζιας πατρίδας». Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι η πρόθεσις κυριαρχίας της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο είναι ένας μακρόπνοος στόχος και ήδη προετοιμάζεται η νέα γενιά για να τον υπηρετήσει και να συνεχίσει να τον επιδιώκει. Η υπομονή και ο προσδιορισμός στόχων που θα επιδιωχθούν σε βάθος χρόνου, αποτελούσε πάντα το πλεονέκτημα της πολιτικής της Τουρκίας. Ας μην μας διαφεύγει ότι την εισβολή του 1974 στην Κύπρο την σχεδίαζε η Άγκυρα ήδη από το 1960. Από την στιγμή κατά την οποία ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία. Και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να εφαρμόσει τα σχέδιά της.
Η Ελλάς απεναντίας λειτουργεί κοντόφθαλμα. Ουδέποτε διαμορφώνει πολιτικό σχεδιασμό προσβλέποντας στο μέλλον. Το απώτερο μέλλον που μπορεί να «βλέπει» ένας Έλλην πολιτικός είναι το τέλος μιας τετραετίας και οι επόμενες εκλογές. Και δεδομένου ότι συνήθως οι εκλογές είναι «πρόωρες» και αυτός ο ορίζων είναι σημαντικά μειωμένος. Τούτο όμως μας έχει καταδικάσει να λειτουργούμε σπασμωδικά στην διεθνή σκηνή, αντιδρώντας απλώς στα προβλήματα που ανακύπτουν κατά περίπτωση, χωρίς ποτέ έχουμε κατορθώσει να έχουμε πρωτοβουλία κινήσεων. Αυτό σημαίνει ότι οι προδιαγραφές μιας ήττας είναι εκ των προτέρων διαμορφωμένες.
Το χειρότερο είναι πως με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, κάποιο πρόβλημα φεύγει από την επικαιρότητα, δημιουργείται η ψευδαίσθησις ότι επιλύεται και σπεύδουμε να το λησμονήσουμε. Ή για την ακρίβεια να το «βάλουμε κάτω από το χαλί». Μια τέτοια πολιτική προσέγγισις είναι γενικώς αδικαιολόγητη, ειδικώς όμως όσον αφορά στα ελληνο-τουρκικά, είναι εγκληματική. Και τούτο διότι οι Τούρκοι είναι απολύτως προβλέψιμοι. Πότε δεν αποκρύπτουν τις προθέσεις τους. Διατυμπανίζουν τις προθέσεις τους. Όπως ακριβώς πράττουν και τώρα με την πολιτική για την παιδεία την οποία διακηρύττουν.
Και ενώ οι Τούρκοι προετοιμάζουν την νέα γενεά για να αρπάξει το μισό Αιγαίο, το οποίο μάλιστα έχουν παύσει να ονομάζουν Αιγαίο (για αυτούς είναι «η θάλασσα των νησιών») εμείς ασχολούμεθα με τις μικροκομματικές διαφορές μας και με τους γάμους των ομοφιλοφύλων. Ενίοτε υπονομεύουμε μόνοι το μέλλον μας ανοίγοντας τις πύλες για την είσοδο μεταναστών, μουσουλμάνων ως επί το πλείστον, διότι δήθεν τους χρειαζόμαστε για αγροτικές και άλλες εργασίες...
Για να επανέλθουμε. Θα επεριμέναμε μετά την εξαγγελία της εκπαιδευτικής πολιτικής από τον ίδιο τον υπουργό Παιδείας της γείτονος Γιουσούφ Τεκίν, να είχε υπάρξει κάποια αντίδρασις. Είτε επίσημος με μιαν αυστηρή δήλωση, είτε πιο ουσιαστική, δια της αμέσου ακυρώσεως της επισκέψεως του Έλληνος Πρωθυπουργού στην Τουρκία. Αλήθεια τι προσδοκούμε από αυτήν την επίσκεψη, όταν βλέπουμε από την άλλη πλευρά αδιαλλαξία και προκλητικότητα; Δεν καταλαβαίνουν οι ημέτεροι κυβερνητικοί παράγοντες ότι όσο τους ανεχόμεθα, τόσο οι Τούρκοι θα διεκδικούν και άλλα; Ότι η προσδοκία ηρεμίας στην γεωγραφική περιοχή μας είναι απατηλό όνειρο, αφού οι Τούρκοι δεν πρόκειται να αλλάξουν.
Θα το επαναλάβουμε λοιπόν. Οι Τούρκοι είναι θρασύδειλοι. Σέβονται μόνον την ισχύ και την αποφασιστικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι αποθρασύνονται στις εποχές κατά τις οποίες η στρατιωτική μας ισχύς εμφανίζεται μειωμένη, ενώ «μαζεύονται» όταν ενισχύουμε τις αμυντικές μας δυνατότητες. Αν θέλουμε λοιπόν «ήσυχη γειτονιά» όπως οραματίζεται ο υπουργός μας επί των Εξωτερικών, η συνεχής ανάτπυξις στρατιωτικής ισχύος είναι μονόδρομος. Διαφορετικά το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο. Και ιδιαιτέρως ζοφερό.