Επανάσταση χωρίς μπαρουτόβολα δεν μπορεί να πετύχει. Και από τους Έλληνες του 1821 δεν έλειψαν τα μπαρούτια και τα βόλια για τα καριοφίλια και τις πιστόλες τους. Μπορεί οι μπαρουτόμυλοι της Δημητσάνας να είναι οι πλέον γνωστοί, αλλά υπήρχαν κι άλλοι. Του Μαυρίλου Φθιώτιδος για παράδειγμα, που στήριξαν την επανάσταση στη Ρούμελη, όπως εκείνοι της Δημητσάνας στήριζαν τα παλληκάρια των οπλαρχηγών Μωρηά.
Και από τότε, στα 200 χρόνια του νεοελληνικού Κράτους, πάντα υπήρχε μια βάση, μια δυνατότητα υποστηρίξεως των εθνικών αγώνων. Οι μπαρουτόμυλοι μετεξελίχθηκαν σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε αμυντική βιομηχανία. Ενώ οι παλιοί μπαρουτόμυλοι λειτουργούσαν μέχρι το 1914, είχε οργανωθεί σε σύγχρονη (για την εποχή βάση το εργοστάσιο Μαλτσινιώτη, που ήταν το ξεκίνημα των σημερινών ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα). Αυτά τα εργοστάσια στήριξαν τις εθνικές προσπάθειες των απελευθερωτικών πολέμων του 1912-13 και το έπος του 1940.
Και ενώ θα έπρεπε σήμερα, η αναδρομή σε εκείνα τα χρόνια να καταγράφει εξελίξεις και ανάπτυξη αυτών των βιομηχανιών, βλέπουμε δυστυχώς απαξίωση και κατάρρευση προοπτικών. Και όμως η διατήρησις τέτοιας κατασκευαστικής δυνατότητος είναι ζήτημα εθνικής επιβιώσεως. Είναι βασικός πυλώνας για την διατήρηση των κεκτημένων της επαναστάσεως του 1821 και των μετέπειτα αγώνων του Έθνους. Αυτήν την διατήρηση των κεκτημένων, ονομάζουμε σήμερα αποτροπή και την έχουμε εντάξει ως βασικό στοιχείο του αμυντικού μας δόγματος.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια οι διακηρύξεις μας περί αποτροπής έχουν παύσει να είναι αξιόπιστες. Δεν θα απεραντολογήσουμε ανακαλώντας στην μνήμη μας τα εγκλήματα που έχουν γίνει και τις προθέσεις αντικαταστάσεως λειτουργούντων εργοστασίων από άντρα γραφειοκρατών. Θα τονίσουμε μόνον ότι όπως σε κρίσιμες στιγμές δεν μπορούμε να στηριχθούμε σε κανέναν σύμμαχο και σε κανέναν εταίρο, έτσι δεν μπορούμε να στηρίζουμε τον βιομηχανικό πυλώνα μας σε διεθνείς συνεργασίες και κοινοπραξίες. Οι κοινοπραξίες είναι καλές για την ανάπτυξη νέων προϊόντων. Σε τέτοιες κοινοπραξίες όμως δεν μετείχαν ποτέ τα ΕΑΣ, τα οποία έχουν να αναπτύξουν νέας τεχνολογίας πυρομαχικά από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80! Για ποια αποτροπή μιλάμε λοιπόν; Απεναντίας τώρα, υπερπροβάλλεται η συμμετοχή τους σε ευρωπαϊκή κοινοπραξία, στην οποία όμως δεν είναι παρά ο φτωχός συγγενής. Ένας υποκατασκευαστής εκρηκτικών γομώσεων βλημάτων με ελαχίστη συμμετοχή στην συνολική προστιθεμένη αξία τους. Μπορεί να θεωρείται αυτό αξιόπιστη αποτρεπτική ικανότης;
Ο υπουργός εθνικής Αμύνης κ. Νίκος Δένδιας, στην ημερησία διαταγή του για την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας μίλησε για την «Ατζέντα 2030» το πρόγραμμα που εφαρμόζεται ήδη τονίζοντας ότι «η μεταρρύθμιση των Ενόπλων Δυνάμεων είναι απαραίτητος όρος εθνικής επιβίωσης».
Αντιστοίχως απαιτούνται μεταρρυθμίσεις και στην αμυντική βιομηχανία. Μεταρρυθμίσεις που θα την καταστήσουν και πάλι αυτόνομη και παραγωγική. Δεν μπορεί να μην έχουμε σήμερα δυνατότητες βιομηχανικής υποστηρίξεως των αλμάτων εκσυγχρονισμού που κάνουν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Δεν μπορεί να έχουμε μείνει πιο πίσω και από τους μπαρουτόμυλους της Δημητσάνας.