Αλλά και ο αντίπαλος κατονομάζεται ευθέως: είναι η Δύση και το ΝΑΤΟ, που "επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία, που απειλούν να διαμελίσουν και να υποδουλώσουν την πατρίδα μας”, όπως το έθεσε ο Βλαντίμιρ Πούτιν στο σημερινό, μόλις δεύτερο μετά την εισβολή στην Ουκρανία, διάγγελμά του προς τον ρωσικό λαό.
Η ίδια η Ουκρανία δεν αντιμετωπίζεται σε αυτό το διάγγελμα παρά ως σκηνικό αυτής της υπέρτερης αντιπαράθεσης, ως ένας χώρος στον οποίο, κατά τον Πούτιν, οι Δυτικοί "επί δεκαετίες καλλιεργούσαν σκόπιμα το μίσος για τη Ρωσία", "μετέτρεψαν τον ουκρανικό λαό σε κρέας για τα κανόνια”, έχουν "την de facto διεύθυνση των επιχειρήσεων” και απέτρεψαν την κυβέρνηση Ζελένσκι από το να αποδεχθεί τον συμβιβασμό που έμοιαζε εφικτός κατά τις ρωσο-ουκρανικές συνομιλίες του Μαρτίου.
Αλλά αν ο αντίπαλος είναι αυτός που τώρα κατονομάζει ο ηγέτης του Κρεμλίνου, είναι λογικό και η φύση της ένοπλης αντιπαράθεσης να παίρνει ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά – με την προβολή μιας νέας, πυρηνικής αυτή τη φορά, "κόκκινης γραμμής”, στη θέση των προηγούμενων που αγνοήθηκαν.
Ο Ρώσος πρόεδρος υιοθετεί πλέον τη φρασεολογία του "πατριωτικού πολέμου” για την υπεράσπιση της ίδιας της ακεραιότητας της χώρας του, πράγμα το οποίο νομικίστικα θα συνταιριάξει με την πραγματικότητα επί του πεδίου δια των εσπευσμένων δημοψηφισμάτων τα οποία προορίζεται να μετατρέψουν σε έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας τις ουκρανικές επαρχίες του Ντονιέτσκ, του Λουγκάνσκ και πλέον και της Χερσώνας και του Ζαπορόζιε.
Με άλλα λόγια, ο Πούτιν "διπλασιάζει το στοίχημα” σε μία φάση που το προηγούμενο είχε αρχίσει να μην αποδίδει. Η προσεκτική ανάγνωση του διαγγέλματός του αναδεικνύει ως δεύτερο βασικό του περιεχόμενο (πέρα από αυτό της ολομέτωπης αναμέτρησης με τη Δύση) τη διαβεβαίωση ότι η Ρωσία δεν θα εγκαταλείψει τους "ανθρώπους της” στην Ουκρανία. Και είναι πολλοί αυτοί που διόλου αβάσιμα είχαν αρχίσει να αμφιβάλλουν για αυτό.
Αν η ραγδαία υποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την περιοχή του Ιζιούμ στις αρχές του μηνός (με δικαιολογία την καλύτερη υπεράσπιση του Ντονμπάς) είχε ως αποτέλεσμα άλλοι από τους φιλορώσους κατοίκους της να διαφύγουν στη Ρωσία και άλλοι να αντιμετωπίσουν τα ουκρανικά αντίποινα, το "ποτήρι της ανασφάλειας” ξεχείλισε από την πυραυλική επίθεση με 14 νεκρούς στην πόλη του Ντονιέτσκ την περασμένη Κυριακή. Επτά μήνες μετά την έναρξη της "ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης” οι αυτονομιστές, άμαχοι και ένοπλοι, έμοιαζαν αναλώσιμοι, την ώρα που οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις αναδιπλώνονταν με ευκολία από κατακτημένα εδάφη, όποτε κινδύνευαν να καταβάλουν υψηλό τίμημα σε απώλειες.
Εξ ου και Πούτιν στο διάγγελμα υποχρεώθηκε να εξαγγείλει την εξομοίωση των μαχητών των "Λαϊκών Δημοκρατιών” με το καθεστώς και τα δικαιώματα των Ρώσων στρατιωτών. Άλλωστε, η επίσπευση των δημοψηφισμάτων αποτέλεσε ένα είδος εκβιασμού του Κρεμλίνου από το τοπικό στοιχείο, καθώς καμία πολιτική δύναμη στη Ρωσία δεν θα μπορούσε να τα παρακάμψει. Μάλιστα πρώτο το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας είχε προτείνει ακριβώς την προσάρτηση των εν λόγω περιοχών, όπως τον Φεβρουάριο, προκαταλαμβάνοντας το Κρεμλίνο, είχε προτείνει την αναγνώριση της ανεξαρτησίας των "Λαϊκών Δημοκρατιών”. Το ρωσικό πολιτικό κέντρο αποδεικνύεται ότι έχει πολύ περισσότερες αντιφάσεις από όσους διαπνέονται από μία συνολική (και ιδεολογική) αντίθεση προς τη Δύση – ή έστω ότι αισθάνεται την ανάγκη να τους αξιοποιεί στα δύσκολα.
Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι από την "αποστρατιωτικοποίηση” και "αποναζιστικοποίηση” της Ουκρανίας (που τέθηκαν ως στόχοι της εισβολής τον Φεβρουάριο και επαναλήφθηκαν, μάλλον εν παρόδω, και σήμερα) η έμφαση του λόγου του Πούτιν έχει πλέον σαφώς μετατοπισθεί προς την προστασία της Ρωσίας και των ομοεθνών της. Με άλλα λόγια, αντί της φιλοδοξίας για μια αναμόρφωση της όλης Ουκρανίας, κυριαρχεί περισσότερη η λογική της διατήρησης κεκτημένων.
Τη στιγμή που ο Πούτιν έρχεται αντιμέτωπος με την αδυναμία του να νικήσει στην Ουκρανία, διαμηνύει στην Δύση και σε όλο τον κόσμο ότι δεν του επιτρέπεται να χάσει. Ούτως ή άλλως, οι πολιτικοί δίαυλοι για έναν συμβιβασμό έχουν προ πολλού διακοπεί, το οπλοστάσιο των οικονομικών κυρώσεων έχει ήδη κινητοποιηθεί και η μόνη "σκακιέρα” που έχει απομείνει για να κινηθούν οι πρωταγωνιστές είναι τα πεδία μαχών της Ουκρανίας.
(από capital.gr)