Η καταστροφή υπογραμμίζει τα όρια της ανακύκλωσης ως λύση στο πρόβλημα της πλαστικής ρύπανσης των ωκεανών. Είτε ανακυκλώνεται το πλαστικό είτε όχι, οι κίνδυνοι μεταφοράς και οι κίνδυνοι στη βιομηχανία πλαστικών θα συνεχίσουν να αυξάνονται παράλληλα με την ανάπτυξη των θαλάσσιων μεταφορών στο εξωτερικό και τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.
Για να είμαστε σαφείς, η βελτίωση του παγκόσμιου ποσοστού ανακύκλωσης είναι βασικό στοιχείο σε μια ολιστική λύση στην κρίση των πλαστικών στον ωκεανό. Εκτός από τα εγκαταλελειμμένα δίχτυα και άλλα αλιευτικά εργαλεία, μεγάλο μέρος των πλαστικών απορριμμάτων που επιπλέουν στον ωκεανό αποτελείται από απορριμμένα μπουκάλια και άλλα πλαστικά είδη μίας χρήσης που θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν.
Η ανακύκλωση πλαστικών υποτίθεται ότι βασίζεται σε μια αλυσίδα αξίας που παρακινεί τους χρήστες πλαστικών να διαχειρίζονται αποτελεσματικά τα απόβλητά τους. Ωστόσο, το πλαστικό έχει διαδραματίσει βασικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία για περισσότερα από 50 χρόνια, και η ιδέα της ανακύκλωσης δεν έχει ακόμη αξιοποιηθεί. Ανακυκλώνεται μόνο ένα μικρό κλάσμα.
Μέρος της δυσκολίας έγκειται στη συγκέντρωση και τον καθαρισμό χρησιμοποιημένων πλαστικών αντικειμένων. Επιπλέον, η ανακύκλωση δεν είχε σχεδιαστεί στη χημεία των πλαστικών κατά την έναρξη, οπότε η τεχνολογία ανακύκλωσης πρέπει να παίξει προληπτικά. Τα τυπικά συστήματα ανακύκλωσης αποτελούνται από τήξη ή τεμαχισμό, τα οποία δίνουν ένα υλικό που δεν διαθέτει τις ανώτερες ιδιότητες των παρθένων πλαστικών. Εξακολουθεί να έχει κάποιες χρήσεις, αλλά η εφαρμογή του περιορίζεται κυρίως σε υλικά με ανακύκλωση.
Μέρος της λύσης περιλαμβάνει τη μείωση περιττών πλαστικών συσκευασιών και σημειώνεται πρόοδος σε αυτόν τον τομέα.
Μια πιο μόνιμη λύση περιλαμβάνει την ανάπτυξη νέων πλαστικών που είναι ειδικά κατασκευασμένα για να αποδίδουν ένα υψηλής ποιότητας αποτέλεσμα όταν ανακυκλώνονται.