Είναι απορίας άξιον πως υπάρχουν ακόμη πολλοί και μάλιστα αρμόδιοι
που δεν καταλαβαίνουν γιατί φυλλορροούν οι τραπεζικές καταθέσεις.
Έμειναν
πλέον μόλις 120 δισ. ευρώ και σύμφωνα με τους τραπεζίτες περίπου τα 100
δισ. από αυτά είναι καταθέσεις δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων,
χρήματα του κράτους και καταθέσεις όψεως επιχειρήσεων για μισθοδοσία που
σταθμεύουν για λίγο στο τραπεζικό σύστημα πριν αποσυρθούν και
ανακυκλωθούν πάλι, αλλά όλοι αυτοί, αρμόδιοι και μη, συνεχίζουν να
απορούν.
Αλλά οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και ας απορούν όλοι
αυτοί. Γιατί ήδη από τα περίπου 240 δισ. ευρώ που ήταν στα ταμεία των
τραπεζών το 2008 «έφυγαν» τα 120 δισ. ευρώ.
Και από αυτά, υπολογίζεται ότι τα 30 δισ. ευρώ «περιφέρονται» σε στρώματα, κρύπτες, θυρίδες.
Πλέον
οι τράπεζες έφθασαν στο σημείο να μην έχουν αντικείμενο, αφού ούτε
καταθέσεις προσελκύουν και φυσικά ούτε δάνεια χορηγούν. Και η οικονομία
«θνήσκουσα» ξέμεινε από καύσιμα.
Παρ' όλα αυτά, οι αρμόδιοι
εμφανίζονται να μην καταλαβαίνουν γιατί συμβαίνει αυτό. Αλλά συνεχίζουν
αφελώς να διατυπώνουν απόψεις για άνοιγμα των θυρίδων ή φορολογία των
καταθέσεων, συζητούν ακόμη και την επιβολή νέου αυστηρού «πόθεν έσχες»
ακόμη και άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών των σκληρά φορολογούμενων
πολιτών.
Κι αν όλα αυτά κρίνουν οι ίδιοι ότι δεν είναι
αποτελεσματικά να κατατρομάξουν τους εναπομείναντες καταθέτες, τότε
ανασύρουν σχέδια για φορολόγηση των τραπεζικών πράξεων ή αύξηση του
φόρου επί των τόκων των καταθέσεων.
Έτσι, μαζί με την κρίση, την
απουσία παραγωγής νέου πλούτου και την υπέρμετρη φορολόγηση που
ροκανίζει το εισόδημα όλοι αυτοί που απορούν για την «αφαίμαξη» των
τραπεζών, κάνουν το παν για να αποσυρθούν και οι τελευταίες καταθέσεις.
Θα
’λεγε κανείς ότι προσπαθούν να δείξουν έτσι την εχθρότητα και να
εκδικηθούν όσους κατάφεραν με κόπο ή και αιματηρή οικονομία να έχουν
βάλει στην άκρη ένα μικρό ή μεγάλο ποσό, το οποίο τοποθέτησαν στην
τράπεζα ως κατάθεση.
Κατά τα άλλα, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν
γιατί αποσύρονται με αμείωτο ρυθμό οι καταθέσεις από τις τράπεζες. Και
με επιτηδευμένη αθωότητα διερωτούνται προς τι ο πανικός των καταθετών.
Είναι πράγματι απορίας άξιον. Στο τέλος δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάς ή
να κλαις...
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 09-10/01/2016)