Ο Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, από τις κορυφαίες
μορφές της κινεζικής πολιτικής ζωής, ταλαιπωρήθηκε πολύ κατά τη
διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης από τους ερυθροφρουρούς, στην
αδυσώπητη κομματική ενδοπάλη. Επανήλθε δριμύτερος και πρωταγωνιστώντας
ως βασικός εκφραστής εξόδου της Κίνας στον αντίπαλο κόσμο –τέλη
δεκαετίας του ’70 επισκέφθηκε τις ΗΠΑ– ανέλαβε καθήκοντα πιονέρου
μεταρρυθμίσεων. Αφησε τόσο βαθύ αποτύπωμα, ώστε πολλά έτη μετά τη μαοϊκή
εποχή είχε διαδοθεί ότι «αν βρεις δύσκολο τον δρόμο, σκέψου τον
Ντενγκ». Στην παγκόσμια βίβλο αποφθεγμάτων μεγάλων ανδρών, στο λήμμα
«διαλεκτικός ρεαλισμός» περίοπτη θέση έχει η φράση του «άσπρη γάτα,
μαύρη γάτα, ποντίκια να πιάνει».
Παραμονή άλλου ενός σωτηρίου έτους, αυτοί που το βλέπουν μισοάδειο και
όσοι το βλέπουν μισογεμάτο συναινούν: για να εκφέρεις άποψη, ένα ποτήρι
δεν πρέπει να είναι σπασμένο. Ωστόσο, για την τελική πρόβλεψη ενός
εκάστου περί τα μελλούμενα, η τρικυμιώδης διαδρομή του 2015 κατατάσσει
τη χρονιά ως μία από τις πλέον επώδυνες, αλλά και διδακτικές. Αυτό το
δεύτερο πώς προκύπτει; Μα επήλθε ο χωρίς αναισθητικό ακρωτηριασμός
υποσχέσεων και παροραματικών σχεδιασμών· μεγαλοστομίες και «κόκκινες
γραμμές» αλέθονται θεσμικώς σε διεθνείς μυλόπετρες. Η ωμή αλήθεια είναι
όσο ποτέ ευανάγνωστη – αυτό κι αν ζυγίζει όσο μια ταφόπλακα
μεταπολίτευσης. Η πτωχευμένη Ελλάδα (μαζί της κι εμείς), αφού
διαπομπεύθηκε επί σειράν ετών, υπηρετεί μακρά θητεία στη μεθόριο
βγαίνοντας σαν υπότροπος νεοσύλλεκτος αξημέρωτα στην αναφορά, κάθε
κίνησή της τελεί υπό δαμόκλειο εποπτεία. Αν και υπό μαζικό μπούχτισμα
στο ελώδες τοπίο των διαπιστώσεων, αυτό πρέπει να καθαρογραφεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ
δεν φέρει ευθύνη για το κρατικό ταμείο που ασμένως παρέλαβε και εδώ ας
μην αδικήσουμε πρωτίστως, γιατί ίσως το κάνουν αυτόκλητοι καλόγνωμοι
ιστορικοί, τους δύο αρχικώς λαοφίλητους πρωθυπουργούς, Κ. Καραμανλή και
Γ. Παπανδρέου, ως σκυταλοδρόμους κατάρρευσης μιας χώρας. Αλλά ο (τρις)
πειστικός ΣΥΡΙΖΑ, που κέρδισε και δεν υφάρπαξε την εντολοδόχο ψήφο,
χρεώνεται (μαζί του κι εμείς) με δραματικό επιτόκιο την ερασιτεχνική
διαφήμιση του προσδοκώμενου έναντι του στοιχειωδώς ευκταίου, τη
φαντασιακή μεγέθυνση ισχύος του με τη νεανική, οιηματική υποτίμηση των
«αντιπάλων».
Αυθόρμητη ή λελογισμένη, απογραφική και μαζί στιχούργημα νεοελληνικής
τραγωδίας, η καθαρτήρια δήλωση της χρονιάς ανήκει στο πρόσωπο της
χρονιάς, έναν τέως ξιφήρη.
«Η καρδιά μου είπε “όχι” αλλά το μυαλό μου έλεγε πως έπρεπε να βρούμε
μια λύση», κι έτσι έλυσε την ένδον διχοστασία του, γενόμενος πιο οικείος
επ’ ακροατηρίω, ο κ. Τσίπρας. Τη 12η Ιουλίου, ο ίδιος υπέγραψε νέο
Σύμφωνο Συμβίωσης με την Ε.Ε., Σύμφωνο Επιβίωσης για την Ελλάδα, το
«επικυρωθέν» κατόπιν, επίσης μετά δακρύων, από εγχώριους πολιτικούς
διώκτες του. Μισογεμάτο ή μισοάδειο, το περιεχόμενο του ποτηριού είναι
το ίδιο.