Ενοπλοι, κατά πάσα πιθανότητα υποστηρικτές της Αλ Κάιντα, παραβίασαν
τα σύνορα του Ισραήλ από την αιγυπτιακή χερσόνησο του Σινά και άνοιξαν
πυρ εναντίον οικοδόμων, προκαλώντας τον θάνατο ενός. Ισραηλινοί
στρατιώτες έσπευσαν να αναχαιτίσουν την επίθεση, σκοτώνοντας δύο εκ των
ενόπλων. Παραβιάζοντας, μάλιστα, τους όρους της ειρηνευτικής συνθήκης
του 1979, το Ισραήλ δεν δίστασε να αναπτύξει άρματα μάχης στη συνοριακή
μεθόριο. Η κίνηση αποτελούσε ένα μήνυμα προς την κατεύθυνση της
αιγυπτιακής ηγεσίας – τα άρματα μάχης αποσύρθηκαν άμεσα από την περιοχή.
Λίγες ώρες αργότερα, ωστόσο, το Ισραήλ κλιμάκωσε τις αεροπορικές
επιδρομές εναντίον των ενόπλων στη Γάζα, σκοτώνοντας τέσσερις. Οι
Παλαιστίνιοι ανταπέδωσαν εξαπολύοντας ρουκέτες εναντίον ισραηλινών
οικισμών, και πλέον η κατάσταση στα νότια σύνορα του Ισραήλ είναι και
πάλι έκρυθμη.
Η πραγματικότητα είναι ότι τους τελευταίους μήνες τα
νέα δεν είναι καλά για τους Ισραηλινούς. Κατ’ αρχάς, ο Χόσνι Μουμπάρακ,
ο οποίος διατηρούσε την Αίγυπτο σχετικά σταθερή και κυρίως φιλικά
διακείμενη προς το Ισραήλ, υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Στη συνέχεια, η
κατάσταση στη χερσόνησο του Σινά άρχισε σταδιακά να επιδεινώνεται.
Ομάδες ενόπλων άρχισαν να ανατινάζουν αγωγούς αερίου, να εκτοξεύουν
ρουκέτες στο Ισραήλ και να ανοίγουν πυρ εις βάρος Ισραηλινών που
οδηγούσαν σε δρόμους κοντά στα σύνορα.
Μέχρι που φτάσαμε στα
γεγονότα της περασμένης εβδομάδας. Το Σάββατο, δύο ρουκέτες από τη
χερσόνησο του Σινά έπληξαν για πρώτη φορά τη Μίτζπε Ραμόν. Το απόγευμα
της Κυριακής, διέρρευσαν οι πρώτες φήμες πως ο υποψήφιος της
Μουσουλμανικής Αδελφότητας κέρδισε τις εκλογές και τη Δευτέρα
πραγματοποιήθηκε η αιματηρή επιδρομή στα σύνορα.
Το Ισραήλ δεν
μπορεί, φυσικά, να θέσει υπό έλεγχο την κατάσταση στην Αίγυπτο, μολονότι
όλα όσα συμβαίνουν εκεί έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ασφάλειά του.
Θεωρείται δε δεδομένο ότι μια Αίγυπτος υπό την ηγεσία της Μουσουλμανικής
Αδελφότητας δύσκολα θα παραμείνει σύμμαχη χώρα. Για την ώρα, το Ισραήλ
αποφεύγει να δράσει προκειμένου να μην προκαλέσει εντάσεις σε μια
δύσκολη για την περιοχή περίοδο. Ετσι, για μία ακόμα φορά, οι Ισραηλινοί
βρίσκονται αντιμέτωποι με την τραγική ειρωνεία των σχέσεων μεταξύ
γειτόνων στη Μέση Ανατολή. Αφενός, η σύναψη ειρηνευτικών συμφωνιών με
αυταρχικά καθεστώτα είναι καταδικασμένη να έχει ημερομηνία λήξης,
δεδομένου ότι οι επικεφαλής τους στερούνται νομιμότητας. Αφετέρου,
μπορεί ο στόχος του εκδημοκρατισμού του αραβικού κόσμου να είναι
ευγενής, εντούτοις δεν παύει να αποτελεί συνταγή για μια παρατεταμένη
ανομία και αστάθεια.
Η περίπτωση της χερσονήσου του Σινά αποτελεί
και μία προειδοποίηση: Προσοχή στις ειρηνευτικές συμφωνίες που
υπογράφονται στη Μέση Ανατολή και στις προσπάθειες διάδοσης της
δημοκρατίας στην περιοχή. Και τα δύο είναι σαφώς επιθυμητά, αλλά πρέπει
πάντα να αντιμετωπίζονται με κάποια επιφύλαξη.