Στο κείμενο της νέας Στρατηγικής, επίσης, επικρίνονται «Ευρωπαίοι αξιωματούχοι που τρέφουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, και οι οποίοι έχουν κουρνιάσει σε ασταθείς κυβερνήσεις μειοψηφίας, πολλές από τις οποίες τσαλαπατούν βασικές αρχές της δημοκρατίας για να καταπιέσουν την αντιπολίτευση».
Ιδιαίτερα επικριτική είναι η αναφορά για τη Γερμανία, αφού «στις μέρες μας γερμανικές χημικές εταιρείες χτίζουν κάποια εργοστάσια, από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, κατεργασίας χημικών, χρησιμοποιώντας ρωσικό αέριο, που δεν μπορούν να αποκτήσουν στη χώρα τους». Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο κ. Τραμπ, προχθές σε συνέντευξή του στο Politico, αναφερόμενος στους Ευρωπαίους ηγέτες τόνισε: «Νομίζω πως είναι αδύναμοι. Νομίζω ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν. Η Ευρώπη δεν ξέρει τι να κάνει».
Ολα αυτά ηχούν ανήκουστα. Μόνον που ο πρόεδρος Τραμπ δεν παρεκκλίνει ουσιαστικά ως προς τις σχέσεις της Αμερικής με τους Ευρωπαίους συμμάχους της, όπως αυτές διατυπώθηκαν πριν από έναν αιώνα. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την είσοδο των ΗΠΑ στον Μεγάλο Ευρωπαϊκό Πόλεμο, τον Απρίλιο του 1917, που ο τότε πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον έγραφε στον εξ απορρήτων σύμβουλό του Εντουαρντ Χάουζ: «Οταν τελειώσει ο πόλεμος θα τους εξαναγκάσουμε να δεχθούν τον τρόπο που σκεπτόμαστε, γιατί μεταξύ άλλων τότε θα τους έχουμε οικονομικά στο χέρι».
Την εποχή εκείνη αυτά γράφονταν «εν κρυπτώ και παραβύστω». Σήμερα λέγονται «κατάμουτρα» στους Ευρωπαίους εταίρους της Ουάσιγκτον από τον κ. Τραμπ, που συστηματικώς παραβιάζει τους κανόνες πολιτικής ορθότητος. Είναι απλώς θέμα ύφους. Οχι ουσίας, που παραμένει πάντα ίδια.
(του Κώστα Ιορδανίδη, από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)