Ακόμα και σήμερα, 38 χρόνια μετά την σύναψη της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, υπάρχουν αυτοαποκαλούμενοι ειδικοί που δεν γνωρίζουν την διαφορά μεταξύ ανακήρυξης και οριοθέτησης ΑΟΖ. Τελευταίο παράδειγμα είναι η επίθεση που δέχτηκε ο υπουργός εξωτερικών Νίκος Δένδιας όταν, πρόσφατα, δήλωσε: «Η οριοθέτηση δε γίνεται μονομερώς με δήλωση, αλλά με συμφωνίες μεταξύ των κρατών και για αυτό βρισκόμαστε σε διαπραγματεύσεις και με την ιταλική και την αιγυπτιακή πλευρά. Η μονομερής δήλωση δε συνιστά κατοχύρωση των δικαιωμάτων μας». Ο κύριος Δένδιας έχει απόλυτο δίκιο διότι η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας δεν επιτρέπει μονομερείς οριοθετήσεις υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Συγκεκριμένα αναφέρει:
Άρθρο 74 Οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μεταξύ κρατών με έναντι ή προσκείμενες ακτές
Η οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μεταξύ κρατών με έναντι ή προσκείμενες ακτές πραγματοποιείται κατόπιν συμφωνίας με βάση το διεθνές δίκαιο όπως ορίζεται στο άρθρο 38 του καταστατικού του διεθνούς δικαστηρίου, με σκοπό την επίτευξη δίκαιης λύσης.
Αν δεν επιτευχθεί συμφωνία μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, τα ενδιαφερόμενα κράτη προσφεύγουν στις διαδικασίες που προβλέπονται στο μέρος XV.
Εκκρεμούσης της συμφωνίας που προβλέπεται στην παράγραφο 1, τα ενδιαφερόμενα κράτη, σε πνεύμα κατανόησης και συνεργασίας, καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για την επίτευξη προσωρινών διευθετήσεων πρακτικού χαρακτήρα και, κατά τη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου, για να μην θέσουν σε κίνδυνο ή παρεμποδίσουν την επίτευξη οριστικής συμφωνίας. Οι διευθετήσεις αυτές δεν επηρεάζουν την τελική οριοθέτηση.
(η συνέχεια στο slpress.gr)