Οι δε υπόλοιπες 12 (της Βρεταννίας εισέτι συμπεριλαμβανομένης), υποστηρίζουν ένα ευρύτερο προϋπολογισμό της Κοινότητος όπως μέχρι τούδε, συμμετέχοντας στην διαχείριση των κονδυλίων, διατιθέμενα συνήθως σε φαραωνικά έργα και γεωργικές επιδοτήσεις των πλουσίων αγροτών της Κοινότητος.
Εν τούτοις, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο κοινοτικός προϋπολογισμός που δεν αντιπροσωπεύει ούτε το 1,5% τους συνολικού εισοδήματος των χωρών της Ε.Δ. αλλά το κοινό νόμισμα, που δεν είναι και τόσο κοινό. Δεκαεπτά διαφορετικά επιτόκια έχει στις χώρες-μέλη το ευρώ και άλλες τόσες διαβαθμίσεις δημοσίου του εξωτερικού χρέους, εντός όμως της Ε.Δ.
Ως εκ τούτου δεν είναι μόνον η Ελλάδα χρεωκοπημένη, αναζητούσα εναγωνίως ένα δις. ευρώ για να πληρώσει τρέχουσες (προεκλογικές) υποχρεώσεις (βλ. σχετικώς ανησυχίες της Ανεξαρτήτου Αρχής δημοσίων εσόδων) αλλά κυρίως η Ιταλία, η τρίτη εις μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης.
Το Ιταλικό «εξωτερικό» χρέος υπολογίζεται σε 2,25 τρισεκατομμύρια ευρώ πολύ πιο πάνω από το Ακ. Εθν. εισόδημα της χώρας και το άνοιγμα μόνο του λογαριασμού ΤΑΡΓΚΕΤ 2 σε 483 δις. ευρώ στα τέλη Φεβρουαρίου ε.ε., αντιπροσωπεύοντας το πραγματικό εμπορικό έλλειμμα της Ιταλίας προς την Γερμανία.
Υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος που να πιστεύει ότι το χρέος αυτό, που φέρει το Ιταλικό δημόσιο και η Κεντρική Τράπεζα της χώρας μπορεί να αποπληρωθή, ποτέ;
-Αν ναι περιμένουμε εναγωνίως να το μάθουμε. Αν όχι αρκεί η Ιταλία για να καταστρέψει το κοινό νόμισμα. “Make it or break it” ως λέγουν οι διαχειριστές κεφαλαίων στην διεθνή αγορά.
Εάν όμως το ευρώ απειλεί την χρηματοπιστωτική σταθερότητα απείρως περισσότερο απ’ ό,τι η Λήμαν Βράδερς (το 2007) τότε το πρόβλημα δεν είναι ούτε Ιταλικό μήτε της ευρωζώνης αλλά παγκόσμιο.
Έχουν συνείδηση οι υπουργοί οικονομικών της Ε.Δ. σε ποία «φούσκα» πάνω κάθονται όταν συζητούν στο Βουκουρέστι τον «κοινό προϋπολογισμό» ή μήπως παίζουν ακόμη ένα επαναλαμβανόμενο θέατρο-φάρσα;