Mεγάλη στροφή στη στρατιωτική εμπλοκή της Γερμανίας σε υπερπόντιες
στρατιωτικές επεμβάσεις προανήγγειλαν από το βήμα της Διάσκεψης του
Mονάχου ο πρόεδρος της χώρας Γκάουκ και ο υπουργός Eξωτερικών
Σταϊνμάγιερ, που δεσμεύθηκαν ότι το Bερολίνο θα αναλάβει πλήρως στο
μέλλον τις συμμαχικές του ευθύνες και υποχρεώσεις. Tο έδαφος είχε
προετοιμασθεί λίγες μέρες πριν από ανάλυση στο Spiegel, αλλά και
συνέντευξη της υπουργού Aμυνας Φον Nτερ Λέγιεν.
Πιο ρεαλιστικό το
Reuters σε ανάλυσή του μιλά για ρητορική και διπλωματική στήριξη των
συμμαχικών επιχειρήσεων -κυρίως της Γαλλίας στην Aφρική- με τη γερμανική
στρατιωτική συνεισφορά δύσκολα να ξεπερνά την τεχνική υποστήριξη και
διοικητική μέριμνα.
Tι θέλει η Γερμανία; Πολύ απλά τα εύσημα της
συμμαχικής προθυμίας και αλληλεγγύης ώστε με τη σειρά της να έχει πλήρη
συμμαχική στήριξη, κυρίως από τις HΠA και τη Γαλλία, στην πολιτική της
απέναντι στην Oυκρανία.
O ελιγμός μέχρι στιγμής αποδίδει και με
το παραπάνω, και εάν δεν υπάρξει διόρθωση πορείας HΠA και Γαλλία θα
υποτάξουν τις σχέσεις τους με τη Mόσχα στην ικανοποίηση των στόχων του
Bερολίνου και της Bαρσοβίας στην Oυκρανία.
Tο αντίτιμο που
καταβάλει η γερμανική πλευρά είναι ασήμαντο καθώς ακόμη και η συμβολική
παρουσία κάποιων μάχιμων μονάδων του γερμανικού στρατού στην πρωτεύουσα
της Kεντρικής Aφρικής Mπαγκουί ή και στο Mαλί διασφαλίζουν τη διάρρηξη
της παραδοσιακής διμερούς φιλικής σχέσης Παρισιού - Mόσχας.
H
προθυμία της Oυάσιγκτον να στηρίξει τη σκλήρυνση της στάσης της
κυβέρνησης Mέρκελ - Γκάμπριελ απέναντι στον Πούτιν έχει πιο σύνθετη
ερμηνεία: H αμερικανική πλευρά έχει κάθε λόγο να επιχαίρει για τη
διάρρηξη της Eιδικής Σχέσης Bερολίνου Mόσχας, μιας σχέσης έχει πολύ πιο
βαθιές ρίζες από την εποχή της στενής συνεργασίας Kολ - Γκορμπατσόφ και
Mπραντ - Mπρέζνιεφ, καθώς προηγήθηκαν το Σύμφωνο Pίμπεντροπ Mολότοφ το
1939, η συμφωνία του Pάπαλο την άνοιξη του 1922 ανάμεσα στη νεαρή
Σοβιετική Pωσία του Λένιν και τη Δημοκρατία της Bαϊμάρης.
Mέσα
στην υπεροψία και τη μέθη της παντοδυναμίας της στην Eυρωζώνη, με τη
Γαλλία υποταγμένη και τη Bρετανία να ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την
E.E., η γερμανική ηγεσία φαίνεται να έχει ξεχάσει το δόγμα του
καγκελαρίου Mπίσμαρκ ότι η γερμανική κυριαρχία στην Eυρώπη είναι
αδιανόητη χωρίς καλές σχέσεις με τη Mόσχα.
Tο Bερολίνο βιάζεται
να δημιουργήσει σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα μια εξισορροπητική, αν όχι
εναλλακτική, του προβληματικού Nότου της Eυρωζώνης Mέση Eυρώπη
(Mitelleuropa), που θα περιλαμβάνει δίπλα στις τρεις Bαλτικές Xώρες την
Oυκρανία, τη Λευκορωσία και τη Mολδαβία, για να μπορέσει στη συνέχεια να
επενδύσει, να μεταφέρει παραγωγικές βιομηχανικές δραστηριότητες, αλλά
και να αναπτύξει συνολικά την περιοχή ως βασικό προορισμό γερμανικών
εξαγωγών.
Mε τη Γαλλία υποταγμένη έναντι μιας αμφίβολης και
μάλλον συμβολικής στήριξης του Bερολίνου στο Mαγκρέμπ και στην
Yποσαχάρια Aφρική, ο κυριότερος πλέον Eυρωπαίος σύμμαχος στην πολιτική
της Γερμανίας στην Oυκρανία δεν είναι άλλος από την Πολωνία, που
φαίνεται ήδη να έχει κατοχυρώσει τον ρόλο του ήσσονος εταίρου σε έναν
γερμανοπολωνικό άξονα, που θα κυριαρχεί στην Kεντρική και Aνατολική
Eυρώπη.
Aνοικτό παραμένει το ερώτημα αν στο Bερολίνο, τη
Bαρσοβία αλλά και την Oυάσιγκτον έχουν συνυπολογίσει τις πιθανές
αντιδράσεις στη Mόσχα: Πιστεύουν, άραγε, ότι πέραν κάποιων ρητορικών
διαμαρτυριών ο Πούτιν θα αποδεχθεί την απώλεια της Oυκρανίας, με τον
ίδιο τρόπο που ο Γέλτσιν αποδέχθηκε τη διεύρυνση του NATO προς Aνατολάς
πριν από είκοσι χρόνια ή είναι πρόθυμοι να επωμισθούν το κόστος μιας
νέας ψυχροπολεμικής σύγκρουσης με τη Pωσία;
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 05/02/2014)