Πως Γνωρίζουμε ότι Προκαλούμε την Παγκόσμια Θέρμανση

Το 1859, ο φυσικός Τζον Τίνταλ έδειξε το φαινόμενο του θερμοκηπίου με ένα πείραμα. Το ορατό φως περνά εύκολα μέσα από την ατμόσφαιρα και θερμαίνει τη Γη. Όμως, παράλληλα, αόρατες ακτίνες αντανακλώνται στην επιφάνειά της (υπέρυθρες) και δεν φεύγουν εύκολα προς το διάστημα. Αυτό που έδειξε ο Τίνταλ είναι ότι ορισμένα αέρια όπως οι υδρατμοί και το διοξείδιο του άνθρακα εμποδίζουν τις ακτίνες αυτές. Γι’αυτό και ονομάζονται αέρια του θερμοκηπίου.

Ο Τίνταλ έκανε και ορισμένες προβλέψεις για το τι θα πρέπει να περιμένουμε αν τα αέρια του θερμοκηπίου προκαλέσουν παγκόσμια θέρμανση (Τίνταλ, 1861). Στην πραγματικότητα, αναμένεται μια ολόκληρη σειρά από συγκεκριμένες τάσεις που σχετίζονται με την παγκόσμια θέρμανση. Η παρατήρησή τους ενισχύει την άποψη ότι η παγκόσμια θέρμανση είναι ανθρωπογενής και υποβαθμίζει την υπαιτιότητα των φυσικών παραγόντων. Ας ρίξουμε μια ματιά στα πολλά ανθρώπινα «αποτυπώματα» όσον αφορά την Κλιματική Αλλαγή.

Οι άνθρωποι αυξάνουν τα επίπεδα του CO 2

Το πρώτο στοιχείο είναι ότι η αύξηση στα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα οφείλεται στον άνθρωπο. Πρόκειται για απλή λογική: Η ποσότητά του CO2 αυξάνεται κατά περίπου 15 δις τόνους κάθε χρόνο. Οι άνθρωποι, μάλιστα, εκλύουν το διπλάσιο! Επιπλέον, υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για του λόγου το αληθές.

Όταν μετράμε το είδος του άνθρακα που συγκεντρώνεται στην ατμόσφαιρα, παρατηρούμε ολοένα και περισσότερο από τον άνθρακα που προέρχεται από ορυκτά καύσιμα ( Manning, 2006). Καθώς καίμε ορυκτά καύσιμα, αφαιρούμε οξυγόνο και η μείωσή του προχωρά ταυτόχρονα με την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα ( Manning, 2006). Υπάρχει επίσης μια απότομη αύξηση του «ορυκτού άνθρακα» στα κοράλλια ( Palejero, 2005), στα σπογγοειδή ( Swart, 2010), αλλά και στον πυθμένα του ωκεανού ( Murata, 2010). Επιπλέον, οι μετρήσεις ραδιοάνθρακα στις ραβδώσεις των δέντρων επιβεβαιώνει ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα προκαλεί την αύξηση του διοξειδίου ( Levin, 2000). Ακόμα και το χαρτί στις σελίδες των αρχαίων βιβλίων καταγράφει την επίδραση της μόλυνσης, από τις αρχές της βιομηχανικής εποχής μέχρι σήμερα ( Yakir, 2011).

Συνεπώς, πολλές ανεξάρτητες πηγές επιβεβαιώνουν ότι ναι, είμαστε υπεύθυνοι για την πρόσφατη αύξηση της ποσότητας του CO2 στην ατμόσφαιρα.

Το παραπάνω CO 2 αιχμαλωτίζει τη θερμότητα.

Η κατανόηση του φαινομένου του θερμοκηπίου παρέχει έναν αριθμό από προβλέψεις που επαληθεύονται. Αν το διοξείδιο αιχμαλωτίζει περισσότερη θερμότητα, τότε θα έπρεπε να παρατηρούμε λιγότερη από αυτή να διαρρέει προς το διάστημα. Οι δορυφόροι που μετρούν την ακτινοβολία αυτή βρίσκουν πράγματι ότι λιγότερη ζέστη διαρρέει προς το διάστημα τις τελευταίες δεκαετίες, ακριβώς σε εκείνα τα μήκη κύματος που το CO2 απορροφά ενέργεια ( Harries 2001, Griggs 2004, Chen 2007). Οι αναλυτές των δεδομένων αυτών κάνουν λόγο για «άμεση πειραματική απόδειξη ότι επιδεινώνεται το φαινόμενο του θερμοκηπίου στη Γη».

Αν λιγότερη θερμότητα διαρρέει προς το διάστημα, τότε υπάρχει μόνο ένα μέρος για να καταλήξει η υπόλοιπη: Πίσω στην επιφάνεια. Οι επιστήμονες το μετρούν αυτό και επιβεβαιώνουν τα στοιχεία από τους δορυφόρους – πράγματι περισσότερη ζέστη επιστρέφει στη Γη ( Philipona 2004, Evans 2006, Wang 2009). Η επιβεβαίωση οδήγησε τους επιστήμονες να δηλώσουν ότι :

«Τα πειραματικά δεδομένα θα πρέπει οριστικά να δώσουν τέλος στην άποψη των σκεπτικιστών ότι δεν υπάρχουν πειραματικές αποδείξεις για τη σχέση ανάμεσα στους αυξημένους ρύπους και στην παγκόσμια θέρμανση».

Δυστυχώς, οι επιστήμονες υποτίμησαν την τάση του ανθρώπου να αγνοεί τα στοιχεία, ακόμα και όταν είναι τόσο άμεσα.

Η Κλιματική Αλλαγή Έχει μια Συγκεκριμένη «Υπογραφή».

Ήδη από τον 19^ο αιώνα, ο Τίνταλ προέβλεψε πως η παγκόσμια θέρμανση θα οδηγούσε στο φαινόμενο να ζεσταίνονται οι νύκτες πιο γρήγορα από ότι οι ημέρες. Αυτό συμβαίνει διότι κατά τη νύκτα, η επιφάνεια της Γης ψυχραίνεται καθώς διαρρέει ακτινοβολία προς το διάστημα. Τα αέρια του θερμοκηπίου κρατούν μέρος της θερμότητας αυτής, μειώνοντας έτσι την ψύξη κατά τη διάρκεια της νύκτας. Χρειάστηκαν 130 χρόνια μέχρις ότου να επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη του Τίνταλ, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες οι μετρήσεις στην επιφάνεια το απέδειξαν ( Braganza 2004, Alexander 2006, Zhou 2009). Τα θερμόμετρα και οι δορυφόροι έδειξαν επίσης ότι τους χειμώνες η τάση είναι πιο έντονη από ότι τα καλοκαίρια.

Τα στοιχεία συνεχίζουν να συσσωρεύονται. Ακόμη μια τάση εμφανίζεται στην ίδια την ατμόσφαιρα. Με τη θερμότητα να δεσμεύεται, αναμένουμε να δούμε το κάτω μέρος της να ζεσταίνεται. Επίσης, καθώς λιγότερη θερμότητα διαρρέει προς το διάστημα και με περισσότερο CO2 στη στρατόσφαιρα, περιμένουμε να δούμε το επάνω μέρος της να ψυχραίνεται. Οι δορυφόροι και τα μετεωρολογικά αερόστατα έχουν καταγράψει αυτή την αντίστροφη τάση ( Jones, 2003).

Με την τροπόσφαιρα να ζεσταίνεται και την στρατόσφαιρα να ψυχραίνεται, το μεταξύ τους όριο (τροπόπαυση) λογικά θα πρέπει να μετατοπίζεται προς τα επάνω, ως αποτέλεσμα της θέρμανσης από τα αέρια του θερμοκηπίου, γεγονός που επιβεβαιώνεται ( Santer, 2003). Ένα άλλο κομμάτι της ατμόσφαιρας, η ιονόσφαιρα, αναμένεται να ψυχρανθεί και να συμπιεστεί εξαιτίας του φαινομένου. Και αυτή η τάση καταγράφτηκε από τους δορυφόρους ( Lastovika, 2006). Συνεπώς, αλλάζουμε την ίδια τη δομή της ατμόσφαιρας.

Αυτό που είναι συναρπαστικό με όλες αυτές τις ενδείξεις είναι ότι παράλληλα αποκλείουν ορισμένες άλλες πιθανές αιτίες για την παγκόσμια θέρμανση. Αν ο ήλιος την προκαλούσε, τότε τα καλοκαίρια θα ζεσταίνονταν πιο γρήγορα από τους χειμώνες και οι ημέρες πιο γρήγορα από τις νύκτες, πράγμα που δεν συμβαίνει.

Αντίστοιχα, αποκλείονται και οι κύκλοι του ωκεανού ως παράγοντας παγκόσμιας θέρμανσης. Δεν πρόκειται για μια περίπτωση θερμότητας που μετακινείται εξαιτίας των ρευμάτων, αλλά ολόκληρο το ωκεάνιο σύστημα συσσωρεύει θερμότητα. Ο τρόπος που συμβαίνει αυτό εξηγείται μονάχα με το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Συμπέρασμα

Η σημερινή παγκόσμια θέρμανση έχει όλα τα χαρακτηριστικά του φαινομένου του θερμοκηπίου. Αν κάποιος είναι σκεπτικός απέναντι στην υπαιτιότητα του ανθρώπου, τότε θα πρέπει να πιστεύει δύο πράγματα: Ότι κάτι άγνωστο προκαλεί την παγκόσμια θέρμανση και μοιάζει με το φαινόμενου του θερμοκηπίου. Επίσης, ότι κάτι άγνωστο παρεμποδίζει την εκδήλωση του γνωστού φαινομένου του θερμοκηπίου. Συνεπώς, μπορούμε να δεχτούμε αυτό που γνωρίζουμε ότι ισχύει (θερμοκήπιο) ή να δεχτούμε δύο άγνωστα πράγματα.

Το ρητό λέει ότι «αν περπατάει σαν πάπια και μιλάει σαν πάπια, τότε πρέπει να είναι πάπια». Αλλά οι σκεπτικιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι κάποιο άλλο άγνωστο ζώο, το οποίο παριστάνει την πάπια.