Η χθεσινή επέτειος, τα 25 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης του
Μάαστριχτ στις 7.2.1992 καταγράφηκε μόνον σε δημοσιεύματα του Τύπου,
καθώς δεν οργανώθηκε καμιά επετειακή εκδήλωση για τη Συμφωνία που
μετονόμασε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα σε Ευρωπαϊκή Ένωση που επτά χρόνια
αργότερα την 1.1.1999 οδήγησε στη γέννηση του ευρώ. Οι λόγοι είναι
ευνόητοι. Στο σύνολο της Ευρωζώνης σήμερα επετειακού τύπου πανηγυρισμοί
για το Μάαστριχτ θα ήταν πριμοδότηση των αντισυστημικών ευρωσκεπτικιστών
από την Iταλία και τη Γαλλία μέχρι και τη Γερμανία.
Νομιμοποιητικό
άλλοθι για την παράκαμψη του ενός τετάρτου αιώνα που κύλησε από το
Μάαστριχτ είναι η επετειακή Σύνοδος Κορυφής στα τέλη Μαρτίου των «27»
στην ιταλική πρωτεύουσα για την 60ή επέτειο της υπογραφής της Συνθήκης
της Ρώμης, όπου με τη φόρμουλα μιας Ε.Ε. πολλών ταχυτήτων, οι ιδρυτικές
έξι χώρες της ΕΟΚ θα προσπαθήσουν να θέσουν σε ένα πλαίσιο μια ευρωπαϊκή
πολυδιάσπαση που ξεκινά από το Προσφυγικό και το μέλλον της ζώνης
Σένγκεν, μέχρι την Κοινή Αμυνα και Εξωτερική Πολιτική, με επίκεντρο
σήμερα τις σχέσεις με τη Ρωσία.
Το Μάαστριχτ δεν ανεδείχθη
επετειακά όχι μόνον γιατί η σημερινή κατάσταση στον Νότο της Ευρωζώνης
και τη Γαλλία θα κινδύνευε να το φωτίσει είτε ως χαμένο
στοίχημα-ευκαιρία, είτε ως κακή εκκίνηση. Μια προσεκτική ματιά του τι
προηγήθηκε του Μάαστριχτ στο τέλος του πρώτου εξάμηνου του 199, όταν την
Προεδρία των τότε «12» της Ευρωπαϊκής Κοινότητας την είχε το
Λουξεμβούργο και στη συνέχεια επί ολλανδικής προεδρίας στο δεύτερο
εξάμηνο, θα μας επέτρεπε να διαβάσουμε ως προαναγγελία τη στάση που
υιοθέτησε η Γερμανία μετά την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής
κρίσης τον Νοέμβριο του 2008, και κυρίως μετά την έναρξη της Κρίσης στην
Ευρωζώνη, με την κρίση δανεισμού της Αθήνας την άνοιξη του 2010.
Την
άνοιξη του 1991 είχαν επιταχυνθεί οι διαπραγματεύσεις κυρίως μεταξύ
Γερμανίας και Γαλλίας με ορίζοντα τη Σύνοδο Κορυφής στο Μάαστριχτ στα
τέλη του ίδιου χρόνου για να υλοποιηθεί η Συμφωνία Κολ - Μιτεράν στα
τέλη του 1989 - αρχές του 1990 για τη γερμανική ενοποίηση στο πλαίσιο
της Πολιτικής και Οικονομικής-Νομισματικής Ενοποίησης της Ευρώπης.
Οι
διαπραγματεύσεις ήταν ήδη δύσκολες, με τη κυβέρνηση Κολ και την
Μπούντεσμπανκ να επιμένουν για κοινό νόμισμα στις προδιαγραφές του
μάρκου, όταν στα τέλη Ιουνίου του 1991 ξέσπασε η Κρίση στη
Γιουγκοσλαβία, με τη μονομερή απόσχιση της Σλοβενίας και της Κροατίας.
Τότε
η έκπληξη δεν ήταν μόνον η έναρξη πολεμικής σύγκρουσης σε ευρωπαϊκό
έδαφος για πρώτη φορά μετά το 1945 αλλά η πρώτη σκληρή μονομερής
ενέργεια της Ενιαίας Γερμανίας, που όχι μόνον δεν επιζητούσε πρότερη
ευρωπαϊκή συναίνεση, αλλά εκβίαζε ωμά τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή
Κοινότητα να την ακολουθήσουν.
Ηταν η πολιτική Γκένσερ για εδώ και
τώρα αναγνώριση από τους «12» της απόσχισης της Σλοβενίας - Κροατίας
από τη Γιουγκοσλαβία και σε αντίθετη περίπτωση το σαφές μήνυμα ότι η
Ενιαία Γερμανία πριν καν κλείσει ένα χρόνο ζωής θα το έπραττε μονομερώς
παραβιάζοντας την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 08/02/2017)