Μια ανασκόπηση της πεντάμηνης διαπραγμάτευσης της
Αθήνας με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες αναδεικνύει ανορθολογικές
προσεγγίσεις και τακτικές και από τις δύο πλευρές. Πρώτα από όλα η
συμφωνία-γέφυρα που ζητούσε η Αθήνα για να διαπραγματευθεί μια
μακροπρόθεσμη συμφωνία περιελάμβανε και εξασφαλισμένη χρηματοδότηση για
τη μεταβατική περίοδο. Χωρίς εγγυήσεις και διασφαλίσεις ότι κινούμαστε
στο πλαίσιο των προδιαγραφών του Συμφώνου Σταθερότητας και του
Δημοσιονομικού Συμφώνου, χωρίς έτοιμα και επεξεργασμένα, αξιόπιστα
ισοδύναμα μέτρα για κάθε αμφισβητούμενη πτυχή, η Αθήνα πρόβαλλε να ζητά
από τη Γερμανία και τους θεσμούς να μας χρηματοδοτήσουν για να
επεξεργαστούμε μια αμφισβήτηση του πλαισίου διαχείρισης της κρίσης στην
Ευρωζώνη σε μια στιγμή που ουδείς εταίρος μας δεν θα προσυπέγραφε μια
παρόμοια επιλογή!
Ομως τις αντιφάσεις και τον
ανορθολογισμό της διαπραγματευτικής τακτικής της Αθήνας ξεπέρασαν οι
δανειστές της Ελλάδας, με πρώτο και καλύτερο το ΔΝΤ: «Είναι η πρώτη φορά
που βλέπουμε έναν δανειστή, όσο ηλίθιος κι αν είναι, να προσπαθεί να
σκοτώσει τον ίδιο τον οφειλέτη του», σημειώνει ο Ιταλός
κοινωνιολόγος-ιστορικός Ρεβέλι στην προχθεσινή «Liberation».
Η στάση του
ΔΝΤ και της ευρωπαϊκής πλευράς θα ήταν ανορθολογική, αν απέβλεπε σε
διαπραγμάτευση επί της ουσίας και μόνον χωρίς επικοινωνιακές
σκοπιμότητες. Η επικοινωνιακή σκοπιμότητα κυριάρχησε, όταν κατάλαβαν ότι
η Αθήνα δεν μπορεί να στηρίξει συγκροτημένη ούτε μία μεταρρύθμιση εντός
του συστήματος, ούτε μία επικοινωνιακά αξιόπιστη και στοιχειοθετημένη
μετωπική αμφισβήτηση της συνταγής διάσωσης - τότε Βερολίνο, Βρυξέλλες
και ΔΝΤ ξεκαθάρισαν τον στόχο τους.
Βοηθούσης της
ψευδαίσθησης ότι γίνεται πολιτική διαπραγμάτευση που την προσυπέγραψε
με ενθουσιασμό η κυβέρνηση και την παρουσίασε ως επιτυχία, έσβηνε η
νομιμοποιημένη από πρόσφατη λαϊκή εντολή αμφισβήτηση μιας αποτυχημένης
συνταγής που έχει βυθίσει τη χώρα στην ύφεση εδώ και πέντε χρόνια. Από
εκεί και μετά όλα ήταν εύκολα για την πλευρά των δανειστών: Η Ελλάδα δεν
μπορούσε να διεκδικεί την πρωτιά σε μια αμφισβήτηση που εγκατέλειπε με
απότομες κινήσεις και έτσι έστρωνε το χαλί για τον υποβιβασμό και τον
ευτελισμό της θέσης της.
Η Αθήνα ήταν ξανά
κακοπληρωτής, οφειλέτης, ένας δύστροπος και αναιδής εταίρος από τον Νότο
που είχε το θράσος να απαιτεί να τον χρηματοδοτούν οι φτωχότεροι
φορολογούμενοι από τη Σλοβακία και τις Βαλτικές Χώρες. Μια ολική
επαναφορά στην άνοιξη του 2010 και μάλιστα με την εκ των πραγμάτων
συνενοχή της ελληνικής πλευράς.
(από την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 03/07/2015)