Η σκηνή που έλαβε χώρα στο αμφιβόλου αισθητικής υπερπολυτελές
προεδρικό ανάκτορο της Αγκυρας υπήρξε τουλάχιστον θλιβερή. Ο
αντιπρόεδρος της πιο ισχυρής χώρας του κόσμου, πελιδνός ενώπιον του νέου
«Σουλτάνου» - που τον παρακολουθούσε με παγερό βλέμμα -, ζητούσε
συγγνώμη γιατί δεν τον επισκέφθηκε νωρίτερα και τον διαβεβαίωνε ότι οι
Ηνωμένες Πολιτείες είναι «ο καλύτερος φίλος της Τουρκίας» και «στέκονται
με δέος απέναντι στο πώς αντέδρασε ο πρόεδρος της Τουρκίας κατά τη
διάρκεια του πραξικοπήματος».
Λόγια που ξεπερνούν τις συνήθεις διπλωματικές αβρότητες και ήλθαν να
επιβεβαιώσουν ότι ο κυνισμός και η υποκρισία στη διεθνή σκηνή δεν έχουν
εκλείψει, όταν μάλιστα ο κατά τα άλλα συμπαθής Τζο Μπάιντεν απέφυγε
επιμελώς να αναφερθεί στις σαρωτικές εκκαθαρίσεις των αντιπάλων του
τούρκου ηγέτη, αναφέροντας απλώς: «Ας δώσουμε λίγο χρόνο και ας
προχωρήσουμε».
Αναψε έτσι ουσιαστικά το πράσινο φως στον Ταγίπ Ερντογάν να προχωρήσει,
χωρίς τις ενοχλητικές επικρίσεις του «καλύτερου φίλου» του, στον δρόμο
της πλήρους επικράτησης του αυταρχικού καθεστώτος του. Πόσω μάλλον που
φαίνεται να έχει πείσει τώρα τους Αμερικανούς και για τις θέσεις του
απέναντι στο Κουρδικό.
Διότι πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον, που ως
τώρα θεωρούσε τους κούρδους μαχητές της Συρίας ως τους καλύτερους
συμμάχους της στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους, ζήτησε, μετά την
επίσκεψη Μπάιντεν στην Αγκυρα, να σταματήσουν την προέλασή τους κατά
μήκος των τουρκοσυριακών συνόρων, για να ικανοποιήσουν το τουρκικό
αίτημα αποφυγής δημιουργίας μιας ενιαίας κουρδικής αυτόνομης οντότητας
στην περιοχή...
Αυτός άλλωστε ήταν και ο κύριος λόγος για τον οποίον εισέβαλε στη Συρία η
Τουρκία, ώστε να αποτρέψει την επικράτηση των κουρδικών δυνάμεων, η
οποία εθεωρείτο δεδομένη. Αλλο τώρα αν η όλη επιχείρηση εμφανίστηκε ως
καίριο πλήγμα κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε όλη αυτή την πολύπλοκη ιστορία το κύριο
μέλημα της Τουρκίας είναι η αποφυγή δημιουργίας ενός κουρδικού κράτους
στη Βόρεια Συρία που θα έδινε στρατηγικό βάθος στο γνωστό ΡΚΚ. Αυτό
άλλωστε ανάγκασε την Αγκυρα να επικεντρωθεί στα πλήγματα κατά των
Κούρδων της Συρίας, εγκαταλείποντας την επιδίωξη ανατροπής του Ασαντ και
αποκαθιστώντας τις σχέσεις της με τη Ρωσία και το Ιράν, που είναι οι
κύριοι σύμμαχοι του αιμοσταγούς σύρου ηγέτη.
Και είναι οι ανατροπές αυτές που προκάλεσαν τις ανησυχίες των Αμερικανών
για μια ενδεχόμενη αλλαγή στρατοπέδου από την Αγκυρα, πόσω μάλλον που ο
τούρκος πρόεδρος πνέει μένεα εναντίον τους για τη γνωστή υπόθεση
Γκιουλέν. Αλλά ακόμη και για αυτό το θέμα ο Τζο Μπάιντεν θέλησε να
καθησυχάσει τον Ταγίπ Ερντογάν δίνοντας τη διαβεβαίωση ότι η Ουάσιγκτον
«δεν έχει κανένα συμφέρον να προστατεύσει οποιονδήποτε έχει βλάψει έναν
σύμμαχο». Και ο νοών νοείτω.
(από την εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", 28/08/2016)