Η Ζ. Κωνσταντοπούλου δεν έχει καταλάβει ότι η ακμή της στην πολιτική
είναι ήδη παρελθόν. Ξεκίνησε ανέλπιστα με την ισχυρότερη πλειοψηφία που
είχε ποτέ πρόεδρος της Βουλής, για να καταλήξει, επτά μήνες αργότερα, να
μη θέλει να τη βλέπει κανένας ― για να καταλήξει, δηλαδή, ως μία από
τις πλέον αποκρουστικές μορφές της πολιτικής ζωής. (Δεν είναι τυχαίο ότι
μόνο η Ραχήλ Μακρή την περιβάλλει με τον ανυπόκριτο θαυμασμό της...).
Πού θα ξαναβρεί εκατοντάδες υπαλλήλων να τους ταλαιπωρεί; Πού θα
ξαναβρεί δικό της τηλεοπτικό σταθμό; Και πού θα ξαναβρεί θεσμική θέση
στο πολιτειακό στερέωμα για να μιλάει ex cathedra και οι άλλοι να είναι
υποχρεωμένοι να την ακούν; Αν δεν ήταν να θυσιασθεί ο Λαφαζάνης και να
ζητήσει να τη συναντήσει, κανείς δεν θα της είχε δώσει σημασία: ο ΣΥΡΙΖΑ
διαλύεται, ο καθένας εκεί μέσα κοιτάζει να βρει με ποιους θα πάει και
ποιους θα αφήσει, αλλά την πρόεδρο δεν τη θυμήθηκε κανείς, εκτός από τον
Παναγιώτη, στον οποίον ούτως ή άλλως, λόγω της παιδείας του, ασκεί μία
έλξη ο αυταρχισμός.
Αλλά και αυτός, στο βάθος, τη φοβάται. Είδατε λ.χ. πώς στεκόταν
μακριά της σε απόσταση δύο μέτρων, κατά τη συνάντηση τους στο γραφείο
της; Είδατε πως είχε τα χέρια του σταυρωμένα μπροστά, όπως οι μαθητές
την ώρα της προσευχής, αλλά πάντα έτοιμος να τα υψώσει στο κεφάλι του
για να προστατευθεί από τυχόν ιπτάμενα αντικείμενα άγνωστης προέλευσης;
Ξέρει και αυτός ότι, αν τη δεχθεί στη ΛΑ.Ε., εκείνη θα αρχίσει να
συμπεριφέρεται από την πρώτη στιγμή σαν αρχηγός και θα του διαλύσει το
μαγαζί. Γι’ αυτό, προκρίνεται, κατά τις πληροφορίες της η ένταξή της
μέσω ενός σχήματος συνεργαζόμενου με τη ΛΑ.Ε. Εξυπηρετούνται έτσι οι
σκοπιμότητες και των δύο πλευρών: και εκείνη δεν πηγαίνει μόνη της στο
κόμμα του Λαφαζάνη (παίρνει μαζί και τη κομμώτριά της τουλάχιστον...)
και εκείνος την έχει κάπως περιορισμένη.
Τι άλλο θα φέρει, όμως, εκτός από την κομμώτριά της και, εννοείται,
την πιστή Ραχήλ; Λέγεται ότι, παρότι αντιπαθέστατη στην αλαζονεία της
και εντελώς ανίκανη να συνεργαστεί με άλλους χωρίς προστριβές, η
Κωνσταντοπούλου έχει απήχηση σε ένα είδος κόσμου, το οποίο εκτιμά τον
συμπλεγματικό και επιθετικό πατριωτισμό, τον αυταρχισμό και τον
αντιευρωπαϊσμό. Ολα αυτά η Ζ. Κωνσταντοπούλου τα διαθέτει με το
παραπάνω, καθώς πολλά άλλα που θα τη βοηθούσαν να σταθεί ως αρχηγός:
ευφράδεια, θράσος, μεγαλομανία κ.ά. Επισημαίνεται μάλιστα το ιστορικό
προηγούμενο δεκάδων άλλων προσωπικοτήτων του παρελθόντος που
σταδιοδρόμησαν λαμπρά ως ηγέτες παρά τις ανάλογες διαταραχές που
αντιμετώπιζαν. Θα συμφωνήσω ― άλλωστε, το παράδειγμα του Π. Καμμένου
είναι ακόμη φρέσκο στη μνήμη.
Ψήφους, λοιπόν, μπορεί να φέρει, για λίγο ακόμη, όσο τουλάχιστον θα
διαρκεί η αίγλη της παρελθούσης προεδρίας της στη Βουλή. Αδυνατώ,
ωστόσο, να καταλάβω πώς μπορεί να εξασφαλίσει μια αυτόνομη παρουσία στην
πολιτική σκηνή, ένας άνθρωπος του οποίου το βασικό ταλέντο, το
μεγαλύτερο χάρισμα που του έδωσε η φύση, είναι να τσακώνεται με τον
οποιονδήποτε ― και με τον εαυτό της, δεν αμφιβάλλω, εφόσον δεν υπάρχει
άλλος διαθέσιμος. Ελπίζω ειλικρινά για το καλύτερο και εύχομαι Ζωή σε
εμάς...
(του Στέφανου Κασιμάτη, από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/08/2015)