Τον καθηγητή Αντώνη Λιάκο τον ξέρω από τα άρθρα που δημοσίευε στο
Τύπο και τα οποία, ως επί το πλείστον, ήταν όπως η μορφή του: βαρετά και
στρυφνά, χωρίς να λένε και τίποτα που μένει. Μία φορά δοκίμασα να
διαβάσω και ένα βιβλίο του, αλλά δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Το
πραγματικό ταλέντο του, όμως, είναι στην κωμωδία. Το διαπιστώνουμε,
νομίζω, σε αυτό το ανεκδιήγητο κείμενο που συνέταξε για το υπουργείο
Παιδείας, με τις προτάσεις του για την πολιτικώς ορθή διαπαιδαγώγηση των
Ελληνόπαιδων.
Αξίζει, πάντως, να το αναζητήσετε και για τη σοβαρή πλευρά του. Για
να δείτε, δηλαδή, τη χαρά και τη λαχτάρα με την οποία ο αριστερός παίζει
το παιχνίδι της κοινωνικής μηχανικής: πώς επεμβαίνουμε στις ζωές των
άλλων (ακούσιο το λογοπαίγνιο, ειλικρινά) για να κάνουμε δήθεν τον κόσμο
καλύτερο· στην πραγματικότητα, όμως, για να δικαιώσουμε τη μαρξιστική
πίστη μας. Σαν παιδί που παίζει με τα Playmobil του ο κ. Λιάκος – για να
μην πω με τα στρατιωτάκια του και τον προσβάλω.
Παιδαριώδεις,
αυτό είναι ο ακριβέστερος χαρακτηρισμός για τις προτάσεις του.
Ιδεοκρατικές σάχλες, που ηττώνται από την ίδια τη γλώσσα στην οποία
διατυπώνονται. Τα παιδιά, μας λέει ο κ. Λιάκος, δεν πρέπει να συνηθίζουν
προσφωνήσεις όπως «πριγκίπισσα» ή «βασιλόπουλο». Σωστά, συμφωνώ
απολύτως.
Ομως στο «Συμβόλαιο Τιμής», που ο ίδιος συνέταξε, θέλει να βάζει τα
παιδιά της Δ΄ Δημοτικού, λ.χ., να υπογράφουν ότι θα φέρονται...
«ιπποτικά». Μα, κ. Λιάκο, οι ιππότες δεν φυτρώνουν σαν τα ραπανάκια. Για
να γίνουν τέτοιοι, πρέπει προηγουμένως να γονατίσουν μπροστά σε ένα
βασιλιά κι εκείνος να τους χρίσει ιππότες. Θέλω να πω με αυτό ότι
ιππότες και βασιλιάδες είναι αλληλένδετοι και στη ζωή (όταν υπήρχαν)
αλλά και στη γλώσσα, όπου υπάρχουν ακόμη. Αυτό μάλλον δεν το
καταλαβαίνει ο σύμβουλος του υπουργού Παιδείας. Ετσι, προσπαθώντας να
ρυθμίσει τη μεταφορική χρήση της γλώσσας, πέφτει θύμα της δικής του
προσπάθειας. Γι’ αυτό και επιμένω: το ταλέντο του είναι στην κωμωδία.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")