Έτσι, όμως, πλησιάζουμε νομοτελειακά στην στιγμή της αναμετρήσεως με την Τουρκία. Θα έχει τελειώσει ο Ουκρανικός πόλεμος ,η Ελλάς θα αποκτήσει την πρώτη φρεγάτα «Μπελχάρα» και τον πλήρη έλεγχο του εναερίου χώρου του Αιγαίου και της Κύπρου, με την παράδοση απ’ την Γαλλία και των τελευταίων «Ραφάλ». Η επέκταση των θαλασσίων χωρικών ζωνών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Μεσόγειο καθίσταται αναπόδραστος.
Εάν Τουρκικά πλοία και μη επανδρωμένα αεροπλάνα πλήξουν το «έργον» της ποντίσεως του ηλεκτροφόρου καλωδίου , θα ανακύψει εμπλοκή με τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις που δεν θα περιορισθούν στο Καρπάθιο πέλαγος αλλά υπάρχει η πιθανότητα να επεκταθή απ’ τον θύλακο Καραγάτς στον Έβρο μέχρις βορείου Κύπρου.
Θα είναι εξόχως περίπλοκο να αναληφθή διεθνής διπλωματική πρωτοβουλία, για την άρση τις κρίσεως στους κόλπους του ΝΑΤΟ, χωρίς ν’ αποκλείεται κι η πολεμική ανάμιξη της Γαλλίας κι ενδεχομένως του Ισραήλ με την Τουρκία.
Η Γαλλία εγγυάται την προστασία της Κύπρου, το Ισραήλ είναι άτυπος σύμμαχος και της Ελλάδος που ως «εγγυήτρια δύναμις» της Κυπριακής ανεξαρτησίας επί τη βάσει των συμφωνιών Λονδίνου και Ζυρίχης του 1955 θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της καθώς η απόσταση με την Μεγαλόνησο μίκρυνε. Δεν… «κείται μακράν» (Κ. Καραμανλής 1974).
Θα είναι πολιτικώς απαράδεκτο και στρατηγικώς καταστρεπτικό όλες αυτές οι εγγυήσεις να υποχωρήσουν προ μιας ιταμής απειλής της Τουρκίας που δεν θα χάσει πολλά εάν υποχωρήσει και καταπιεί την παρόλα του ΥΠΕΑ της.
Το ερώτημα είναι ποία στάση θα τηρήσει η Αμερική. Θα αναμιχθεί μεταξύ των αντιμαχομένων (αλά Ίμια) ή θα αδράξει την ευκαιρία να πραγματοποιήσει την δέσμευση του Ρούμπιο, Αμερικανού ΥΠΕΞ, για επανένωση της Κύπρου ως «διακοινοτικής και διζωνικής ομοσπονδίας» – δι’ ό,τι αυτό σημαίνει για ένα Ευρωπαϊκό δημοκρατικό κράτος κι ενός λαού, του Κυπριακού, που μόνος στερείται ακόμη το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως το οποίον κατέκτησαν μέχρις κι Οτεντότοι.
Η Ελληνική αντίδραση στην ηγεμονική δήλωση του Γκιουνέρ υπήρξε χλιαρά αλλά η εποχή των «ηρέμων νερών» του κ. Γεραπετρίτη απεδείχθη άλλη μία «τρύπα» (στο νερό) του «επιτελικού κράτους».
Θα είναι εξόχως παράδοξο να επιδείξει η κοινοβουλευτική ομάδα της «Νέας δημοκρατίας» άλλον ένα στρουθοκαμηλισμό κοντά σε τόεσους άλλους της 6ετίας,όμως καταστρεπτικό δημοσκοπικώς. Ούτε η επαναφορά των «συλλογικών συμβάσεων» δεν σώζει την κεντροδεξιά εκλογικώς.
Το νέον έτος 2026 θα σημάνει την εκκαθάριση πολλών λογαριασμών καθώς μάλιστα η Γερμανία ετοιμάζεται για «προληπτικό πόλεμο» με την Ρωσσία και «το καλοκαίρι αυτό θα είναι το τελευταίο ειρηνικό», αν πιστεύσουμε τον καγκελάριο Φρίτς Μέρτς.