Σκοπός της διάσκεψης, αν υπάρχει «κοινό έδαφος» για διαπραγματεύσεις των «δύο μερών» προς «διαρκή επίλυση» του Κυπριακού προβλήματος. Κατ’ αρχήν, διερωτάται κανείς πώς η 5μερής έγινε 6μερής με την συμμετοχή εκπροσώπου του Κομμισαριάτου των Βρυξελλών που υποστηρίζει μονίμως τα Τουρκικά συμφέροντα; Η διπλωματική δύναμις στις συζητήσεις θα είναι 4 προς δύο, της Ελληνικής και Κυπριακής αντιπροσωπείας ενώ την «μπαγκέτα» του …κουαρτέτου θα διευθύνει η Βρεταννία που έχει δώσει ήδη νότες κακοφωνίας με τις προτάσεις περί «χαλαρής ομοσπονδίας».
Δηλαδή μιας συνομοσπονδίας δύο κυριάρχων κρατών, όπου η κεντρική κυβέρνηση θα έχει διακοσμητικό χαρακτήρα. Η Τουρκική εισβολή και κατοχή θα νομιμοποιηθή και το ανύπαρκτο Τουρκοκυπριακό κρατίδιο θα εξισωθή πολιτικώς με την Κυπριακή Δημοκρατία, χώρα-μέλος των ΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Ουσιαστικώς η διαπραγμάτευση στην Γενεύη θα διεξαχθή μεταξύ Τουρκίας και Κυπριακής κυβερνήσεως υπό την απειλή του Ερντογάν οριστικής διακοπής των ατερμόνων συζητήσεων και δημιουργίας κρατικής οντότητος στα Κατεχόμενα που δεν διαφέρει πολύ από την παρούσα κατάσταση εν Κύπρω.
Εν τούτοις, η Τουρκική απειλή δεν πρέπει να πτοεί την Κυπριακή κυβέρνηση. Είναι μπλόφα και δη χοντροκομμένη. Ουδείς θα υποστηρίξει δύο κράτη στην Κύπρο. Ούτε η Αγγλία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιθυμεί την δημιουργία άλλου ενός Ισλαμικού κρατιδίου, δορυφόρου της ταραχοποιού Τουρκίας. Η Γαλλία πάσχει από Ισλαμοφοβία και θα εγείρει βέτο σε περίπτωση που οι Γερμανοί διαπράξουν το σφάλμα αναγνωρίσεως της Κατοχής του βορείου τμήματος χώρας-μέλους της ΕΕ.
Αθέατος αλλ’ άγρυπνος θιασώτης της «ατύπου» διασκέψεως για το Κυπριακό θα είναι η νέα Αμερικανική κυβέρνηση του προέδρου Τζόε Μπάϊντεν.
Την στάση της υπαγορεύουν γεωπολιτικές ισορροπίες και εσωτερικές δεσμεύσεις. Τυχόν αναγνώριση των τετελεσμένων της Τουρκίας πέραν του ότι είναι αντίθετος με τις αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών και τα συμφέροντα του Ισραήλ, φέρει τον κίνδυνο να ρίψει την Κυπριακή Δημοκρατία στις αγκάλες της Ρωσσίας - όπερ γεωπολιτικώς αντίθετον της Αμερικανικής πολιτικής.
Η νέα «αντμινιστρέησον» εφαρμόζει στη ουσία πολιτική της διακυβερνήσεως Κλίντον, χάρις στην οποία η Κυπριακή Δημοκρατία εγένετο αποδεκτή ως κράτος-μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον Δεκέμβριο του 1999, στο Ελσίνσκι, πρωτεύουσα της Φιλλανδίας, η οποία προέδρευε τότε του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Τότε, ο πρόεδρος Μπίλ Κλίντον είχε ταχθή υπέρ της εντάξεως της Κύπρου στην ΕΕ, θεωρήσας την πρόταση Γιάννου Κρανιδιώτη ως «πολύ λογική» και είχε απορρίψει «τα παράπονα» του Μπουλέντ Ετσεβίτ , πρωθυπουργού της Τουρκίας.
Ο πρόεδρος της Κύπρου, ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος είχε εγκαίρως υποβάλλει αίτηση εντάξεως στην Δευτέρα Διεύρυνση που ενδιέφερε μεγάλως την Γερμανική «σφαίρα επιρροής» και ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Κώστας Σημίτης, προς τιμήν του, είχε απειλήσει ότι θα ματαίωνε την Διεύρυνση εάν η Κύπρος δεν εγένετο δεκτή ως πλήρες-κράτος της ΕΕ.
Στο Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών ούτε ένας πρέσβης δεν πίστευε ότι η Κύπρος θα εγίνετο δεκτή προτού λυθή το Κυπριακό κι όχι αδίκως αφού οι τρεις τουρκόφιλοι ηγέτες Σιράκ της Γαλλίας, Μπλαιρ του Ηνωμένου Βασιλείου και Σραίντερ της Γερμανίας είχαν συντάξει μία επιστολή προς τον Ετσεβήτ ότι η Κύπρος δεν επρόκειτο να εισέλθη στην ΕΕ όπως προέβλεπαν τα υπογραφέντα Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Την γραπτή διαβεβαίωση της κατάπτυστης υπαναχωρήσεως των τριών Ευρωπαίων ηγετών ανέλαβαν να μεταφέρουν με το ιδιωτικό αεροπλάνο του Σιράκ δύο σφογγοκολάριοι του Ευρωκομμισαριάτου στον Ετσεβήτ, για να τον εξευμενίσουν, πλην όμως η ακαριαία επέμβαση πράκτορα μυστικών υπηρεσιών στις Βρυξέλλες ειδοποίησε αυτοστιγμεί τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, ο οποίος απείλησε τους Ευρωπαίους συναδέλφους του ότι αν διαπράξουν την ατιμία τότε η «Ελλάς αποσύρει την υπογραφή της από την Διεύρυνση» (της ΕΕ) (*).
Συνεπεία του σάλου που επέκειτο από την αποκάλυψη της ευρωαπάτης οι… «έντιμοι» ηγέτες της «ηνωμένης Ευρώπης» απεφάσισαν να μην επιδώσουν την κατάπτυστη επιστολή και οι νούντσιοι να πουν στον Ετσεβήτ ότι «είδαν… φώς και …κατέβηκαν» στην ΄Αγκυρα. Όπερ και εγένετο. Η Κύπρος έγινε δεκτή στην ΕΕ, αν και κατεχομένη κατά το ήμισυ από Τουρκία και Αγγλία.
Η Αμερική αποφασίζει. Και η πολιτική της στο Κυπριακόν είναι υπέρ της διζωνικής/ δικοινοτικής ομοσπονδίας, με μία εθνική κυριαρχία, ισχυρή κεντρική κυβέρνηση και δικαία διαμοίραση του υποθαλασσίου πλούτου, υπέρ των δύο κοινοτήτων κι όχι υπό της οικογενείας Ερντογάν.
Ανωφέλητος θα φύγει απ’ την Γενεύη ο Τσαβούσογλου εφέντη, μη έχων ελπίδα ότι οι απειλές του θα πιάσουν.
(*) Βλ.σχ. Αριστείδου Αγαθοκλή: Το ταξίδι ενός ΄Ελληνα διπλωμάτη, 1974-2009. Εκδ. Παπαζήση 2020 σελ.199 επόμενα.