σε σημείο να γράψει μία εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας στην Άγκυρα: «Μετά το τζαμί έρχεται η σειρά της Αθήνας»!
Οι Τούρκοι ετοιμάζονται για εισβολή στην Ευρώπη. Όχι τόσον ο νεοσουλτάνος όσον σύμπας ο πολιτικός κόσμος της γείτονος συμφωνεί ότι επιβάλλεται η αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Από της Λιβύης και Κρήτης μέχρις δυτικής Θράκης, του Μπακού στο Ιράκ και Ερεβάν στην Αρμενία, η Τουρκία κρούει τα τύμπανα του πολέμου. «Και το Αιγαίο να γίνει Τουρκικό». (Που ποτέ δεν υπήρξε, διότι οι Ούννοι ουδέποτε υπήρξαν λαός της θαλάσσης και δη «Γαλάζιας Θάλασσας». Οι Οθωμανικοί στόλοι επανδρώνονταν από Αγαρηνούς και χριστιανούς γενίτσαρους).
Όμως, Τουρκικός στόχος εκτοπίσεως από τις πατρογονικές του εστίες είναι ο Ελληνισμός. Εν μέρει επετεύχθη το 1974, με την εκδίωξη των Ελληνοκυπρίων από το 40% του εδάφους της Μεγαλονήσου. Εισβολή ευαρίθμων φτωχοδιαβόλων επιχειρήθη στον Έβρο την Καθαρά Δευτέρα και δεν διεκόπη ούτε μία εβδομάδα στο Αιγαίον, όπου Τουρκικές ακταιωροί καθοδηγούν δουλεμπορικές βάρκες με λαθρομετανάστες στα νησαία εδάφη της Ελλάδος, πέραν των τριών μιλίων από της Ασιατικής ακτής, όπου εξαντλούνται τα χωρικά ύδατα της Τουρκίας από του 1923 (Συνθήκη της Λωζάννης ).
Η ευθύνη της διαφυλάξεως της εδαφικής ακεραιότητος της Ελλάδος ανήκει εν τελευταία αναλύσει στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Καλή είναι η δημοκρατία αλλά χωρίς ελευθερία στερείται νοήματος. Ήδη η ελευθερία δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως. Συνεπώς πρέπει να διαφυλαχθεί ως και η εθνική ανεξαρτησία.
Είναι λάθος να αναμένεται η εξασφάλιση βοήθειας από τους ξένους. Αυτοί μόνο ενδιαφέρονται να πωλήσουν οπλικά συστήματα και να μην διαταραχθούν οι γραμμές εμπορίου και τα συμφέροντα με την Τουρκία.
Η Άμυνα της χώρας είναι καθαρά Ελληνική υπόθεση και όχι του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής …Διαίρεσης είτε του Διεθνούς Δικαίου, που υπάρχει για να παραβιάζεται υπό των ισχυρών, από την εποχή των Μηλίων του Θουκυδίδη.
Υπάρχουν δύο μορφές Αμύνης: η παθητική όπου αμύνεται ένα έθνος κατά του εισβολέως (πχ. η Ελλάς κατά της Ιταλίας το 1940) και η ενεργός άμυνα (όπως κατά των κομμουνιστών Σλαβομακεδόνων στον Γράμμο και το Βίτσι το 1948-49).
Η ενεργός άμυνα δεν αποκλείει την προληπτική επίθεση (πχ. του Ισραήλ στον Πόλεμο των 6 ημερών το 1867) ακόμη και την ανακατάληψη εθνικών εδαφών (λχ. υπό της Ρωσίας το 2015 στην Κριμαία που επισύρει φιλολογικές κυρώσεις διεθνώς ).
Ο μελετητής του Πρώσου στρατάρχου Μόλτκε, Παναγιώτης Κονδύλης (μη-καθηγητής του ΕΚΠΑ, όπου σιτίζονται ασυμβατικές απόψεις περί του 1821) στο δοκίμιο του «Θεωρία Πολέμου» ήταν ο πρώτος που έκαμε μνεία περί προληπτικού πλήγματος κατά της Τουρκίας προτού μας επιτεθεί η ιδία (*) .
Τώρα όμως είναι η ευκαιρία που οι Τουρκικές δυνάμεις είναι διεσπαρμένες σε τρία σημεία του ορίζοντος (Α.Δ.Ν.) και οικονομικώς εξαντλημένες, η δε κυβέρνηση Ερντογάν σε κακές σχέσεις με τα ¾ των Ευρωπαϊκών κρατών και εν μέρει με τον Αγγλοσαξονικό κόσμο, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις Μπάιντεν, υποψηφίου της Αμερικανικής προεδρίας και του Καρόλου, διαδόχου του θρόνου της Μεγάλης Βρετανίας .
Εν τούτοις, στην κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη επικρατούν διαφορετικές απόψεις. «Τα προβλήματα που άφησε η δεκαετής κρίση (στην Ελληνική οικονομία) καθιστούν αδιανόητη την κλιμάκωση (με την Τουρκία).Ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο θα ήταν «χάσιμο, απώλεια και ζημία». Θα προξενούσε αποσταθεροποίηση στην περιοχή, ανήκεστο βλάβη στη συμμαχία και τεράστιο πρόβλημα στην Ευρώπη». Ευφάνταστες απόψεις του συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας κ. Άλεξ. Διακοπούλου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 12.7.20).
Άλλοι πάλι επιθυμούν «ανοικτούς διαύλους» (με το διάβολο), προμήθειες φρεγατών στο απώτερο μέλλον όταν θα είναι άχρηστες και παγίως σχεδόν όλοι οι νεοδημοκράτες τάσσονται υπέρ της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ενώ η Τουρκία επιδιώκει διμερή διαπραγμάτευση με την Ελλάδα.
Πάντα ταύτα είναι πλέον ανεδαφικά. Ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος των Ελληνικών συμφερόντων.
(*) Χέλμουτ Κάρλ Μπέρναρντ κόμης φον Μόλτκε , επί 30ετία αρχηγός ΓΕΕΘΑ της Πρωσίας (1800-1891) και Παν. Κονδύλης (1943-1998) με τις εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ.