που σχετίζεται με το νομικό πλαίσιο του 2017 για την προστασία των εθνικών μειονοτήτων, την υιοθέτηση του νόμου για την απογραφή του πληθυσμού (ΣΣ Ελληνικής καταγωγής), σε συμφωνία με τις συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης και την προώθηση της διαδικασίας καταγραφής των ιδιοκτησιών».
Πρόκειται, για μερικές από τις προϋποθέσεις εντάξεως στην ΕΕ, που δεν τηρούνται από τα Τίρανα αλλά σχετίζονται με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού και την προστασία των περιουσιακών δικαιωμάτων της ομογένειας στην νότιο Αλβανία.
Δεν είναι όμως μόνον αυτές οι προϋποθέσεις: Η Αλβανική κυβέρνηση του σοσιαλιστή Ντ. Ρόμα ετοιμάζεται να εγκαταστήσει στις Ελληνόφωνες περιοχές της βορείου Ηπείρου λαθρομετανάστες Ισλαμικής θρησκείας και Τουρκικών πεποιθήσεων.
Το ανώτατο δικαστήριο της Αλβανίας απέρριψε την συμφωνία οριοθετήσεως της υφαλοκρηπίδος με την Ελλάδα που είχε συνάψει η προηγουμένη κυβέρνηση Μπερίσα και το κοινοβούλιο ηρνήθη να επικυρώσει καθ’ υπόδειξιν του Ερντογάν-εφέντη.
Ελληνικές περιουσίες καταλαμβάνονται στο Δυρράχιο και στην Αυλώνα χωρίς την αποζημίωση των ιδιοκτητών Ελληνικής καταγωγής. Η Αλβανική κυβέρνηση έκλεισε τα σύνορα με την Ελλάδα, προφασιζόμενη την πανδημία του Κινεζικού ιού αλλ’ οι Αλβανοί εισέρχονται από ορεινές διαβάσεις και συλλέγουν τσάι του βουνού στα Ελληνικά βουνά.
Το πρόβλημα με την Αλβανία δεν είναι «εδαφικό» (αν και η νήσος Σάσων είχε εκχωρηθή στην Ελλάδα με την συνθήκη του Βουκουρεστίου τον Αύγουστο 1913 και δεν απεδόθη) αλλά πληθυσμιακό και συνεπώς γεωπολιτικό.
Το κράτος της Αλβανίας είναι ιδιόμορφο: έχει περισσότερο Αλβανικό πληθυσμό εκτός συνόρων του παρά εντός. Στο Κοσσυφοπέδιο, Τέτοβο και στα Σκόπια.
Επιπλέον, η μέση Αλβανική οικογένεια έχει τρία παιδιά ενώ η Ελληνική 1,3 (!), η Σερβική 1,2 και η Βουλγαρική ακόμη λιγότερο. Σε λίγα χρόνια, η Αλβανική θα είναι η πολυπληθεστέρα φυλετική ομάδα στα Βαλκάνια με αλυτρωτικές τάσεις και επεκτατικές διαθέσεις.
Δύο πρόσφατες εισβολές εις βάρος της Ελλάδος ξεκίνησαν από την Αλβανία. Η πρώτη το 1940 με τους Ιταλούς και Αλβανούς Τσάμηδες και η δευτέρα του Ιουνίου 1943 , με τη συμφωνία του Εμβέρ Χότζα, του Αλβανικού κομμουνιστικού κόμματος και του συνεργάτη του Τίτο, Βουκμάνοβιτς, την οποία παρ’ ολίγον να αποδεχθεί ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ Γρηγοριάδης.
Η σύγχρονη Ελλάς «στερούμενη στρατηγικής και στο Αλβανικό» (βλ. σχ. Χρύσανθου Λαζαρίδη ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ. Εκδ. ΠΟΙΟΤΗΤΑ, 1997, σελ.157) ενδίδει στην πολιτική αναβάθμιση της Αλβανίας αφού πρώτα ανέλαβε να την διαθρέψει. Κι’ αντί φιλελληνικών αισθημάτων, οι Αλβανοί γίνονται προτεκτοράτο της Γερμανίας και της συμμάχου της, Τουρκίας.
Είναι διπλούν λάθος.