από καταναλώσεις ηλεκτρικού ρεύματος. Θα είναι άλλο ένα πλήγμα του ισολογισμού της, σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο.
Εάν καταργηθεί ο λιγνίτης ως καύσιμο παραγωγής ηλεκτρισμού («Απολιγνιτοποίηση») ώστε η ΔΕΗ ν’ απαλλαγεί από ζημίες 300 εκατομ. ευρώ ετησίως, το ενεργειακό κέντρον της χώρας στην Πτολεμαΐδα θα σβήσει και ένας σημαντικός ενεργειακός πόρος της χώρας θα χαθεί. Που εκτείνεται επί 160 χιλιομέτρων στην Δυτική Μακεδονία με σοβαρές επιπτώσεις της τοπικής οικονομίας.
Οι Γερμανοί έχουν ανάλογο πρόβλημα με τους λιγνίτες τους αλλά το λύουν μακροπροθέσμως, εξάγοντας τους στην Ρωσία για την επεξεργασία βαρέων κλασμάτων πετρελαίου. Οι Αυστραλοί εξαερώνουν λιγνίτες, προσθέτουν υδρογόνο και τους εξάγουν στην Ιαπωνία. Πιο κοντά σε μας, οι Κοσοβάροι παράγουν ηλεκτρισμού με αεριοποίηση λιγνιτών ενώ κάποτε η τσιμεντοβιομηχανία μας χρησιμοποιούσε λιγνίτη στα clinker τσιμέντου. Υπάρχει επίσης η δυνατότης χρησιμοποιήσεως του λιγνίτη στην αξιοποίηση απορριμμάτων.
Είναι άγνωστον, αν έχει εξαντληθεί η εξέταση εναλλακτικών χρήσεων του φτηνού αυτού καυσίμου σε μία χώρα πλουσία σε αποθέματα του αλλά πτωχή σε εγχώριες πηγές ενεργείας. Μήπως θα έπρεπε να μην βιαστούμε και καταργήσουμε τον λιγνίτη στην ηλεκτροπαραγωγή, συνεχίζοντας την με μίγμα καυσίμων και προσθήκη φυσικού αερίου;
Για την ΛΑΡΚΟ, το πρόβλημα είναι το κόστος. Εάν η ιδιωτικοποίηση προσφέρει λύσιν δεν χρειάζεται καθυστέρηση και άλλα πειράματα .Αλλ’ όταν οι μισθοί που πληρώνει η ΛΑΡΚΟ ανέρχονται από 3.700 έως 6.700 ευρώ μηνιαίως, δεν φαίνεται η εταιρία να επιβιώνει. Αμφίβολο ποίος ιδιώτης μπορεί να αναλάβει τα χρέη της ΛΑΡΚΟ ύψους τουλάχιστον 670 εκατ. ευρώ.
Η «άλλη» λύση είναι η πώληση της ΛΑΡΚΟ στην ΔΕΗ αντί ενός ευρώ και η εφαρμογή Υδρομεταλλουργικής μεθόδου που θ’ αποφέρει κέρδη στην νέα ιδιοκτησία , απαλλασσόμενης της ΔΕΗ από του αμαρτωλού παρελθόντος της ΛΑΡΚΟ. Εάν η ΔΕΗ ήταν ιδιωτική εταιρία, θα είχε εξαγοράσει και το «Αλουμίνιο της Ελλάδος» όταν αποχώρησε η ΠΕΣΣΙΝΕ, με το Ταμείο του, όπως έπραξε ορθώς ο Μυτιληναίος.