Σ’ άλλους τόπους, θα αρκούσε μία απλή ανάγνωση του οικιστικού χάρτου, για ν’ απορριφθή, χωρίς άλλη συζήτηση, η «μελέτη» και οι «θελκτικές προτάσεις» του δημοσίου.
Σε δημοκρατικές χώρες θα προκηρύσσετο δημοψήφισμα όχι μόνο των περιοίκων αλλ’ ολοκλήρου του πληθυσμού της Αττικής, με γνώμονα ότι η ανέγερση στο εκ πενήντα μόνο στρεμμάτων χώρο, καζίνο, ξενοδοχείου, καταστημάτων «υγειονομικού ενδιαφέροντος», κατοικιών, εμπορικών κέντρων , εκθεσιακών χώρων, πολυκαταστημάτων, ασφαλώς και θα επιδεινώσει την ζωή των κατοίκων, που ήδη ασφυκτιούν από τον κυκλοφοριακό φόρτο και την μόλυνση του ατμοσφαιρικού αέρος.
Στην χώρα του Αθηνοκεντρισμού, η μεταφορά του καζίνο γίνεται «εξ αιτίας της οικονομικής κρίσεως - τα έσοδα του καζίνο Πάρνηθος μειούνται» και ο εις εκ των εταίρων, το Ελληνικό δημόσιο, που κατέχει το 49% των μετοχών του καζίνο Πάρνηθος, προτιμά τη θυσία των Αμαρουσιωτών και την εκχώρηση της περιουσίας του (το κτήμα Δηλαβέρη) σε ιδιωτικά συμφέροντα «προς αξιοποίηση».
Αν η «οικονομική κρίση» θεωρείτο, προς στιγμήν, αίτιο της θυσίας ενός από τους ελαχίστους ελευθέρους χώρους στα βόρεια προάστια, τότε γιατί διαφημίζεται η ανέγερση νέου καζίνο στο Ελληνικό, επί ουρανοξύστου ύψους 200 μέτρων, ότι θα φέρει εκατομμύρια; Ποίο να πιστεύσωμε; Το καζίνο της Πάρνηθος ότι δεν «βγάζει λεφτά» ή της επενδύσεως του Ελληνικού για το οποίο διαγκωνίζονται Έλληνες και ξένοι χρυσοκάνθαροι;
Το ερώτημα είναι επίσης, τι θ’ απογίνει το Καζίνο της Πάρνηθας - ένα διατηρητέο κτίσμα του αρχιτέκτονα Γ. Μυλωνά της δεκαετίας του ’60 που διαθέτει σύγχρονο τελεφερίκ, ανέτους χώρους σταθμεύσεως αυτοκινήτων και αίθουσες παιγνίου κι’ εστιάσεως πρώτης τάξεως. Μία τέτοια επένδυση που κοσμεί την Αθήνα και δεν επηρεάζει το Περιβάλλον της, θ’ αφεθή να ρημάξει ως λχ. οι βίλλες Μπότση και Καζούλη; Τόσο γαλαντόμο έγινε το Ελληνικό δημόσιο να περιφρονεί την ακίνητη περιουσία του χάριν της καζινοσκοπίας;
Η μετακόμιση του καζίνο της Πάρνηθος στο Μαρούσι συνεπάγεται την κατασκευή δρόμων, επιγείων διαβάσεων και γεφυρών επί της Λ. Κηφισίας και «Σπύρου Λούη», λίαν υψηλού κόστους με τις απαλλοτριώσεις. Όταν το κράτος αδυνατεί να συντηρήσει λχ. το μνημείο των Αθηναίων ναυμάχων στην Σαλαμίνα, τους αρχαίους ναούς της Θέτιδος και Νεμέσεως στον Ραμνούντα ή τον «Εθνικό» κήπο στο κέντρο της Αθήνας γιατί προτιμά να σπαταλήσει τα ελάχιστα δημόσια κεφάλαια για την διευκόλυνση των τζογαδόρων; Έτσι μεταβάλλεται εις δημο(ανό)σιο και συνεργός της «Κλιματικής αλλαγής».