που έχει τελείως παραμορφωθή από τους ακαδημαϊκούς ιστορικούς και αγρίως καπηλευθή από τα κόμματα που διχάζουν την χώρα;
Επειδή , οι επιζώντες «μάρτυρες» της ιστορίας αυτής είναι σήμερα ολίγοι, σκόπιμη θα ήταν η κατάθεση των γεγονότων, όπως τα έζησε τότε εν ενεργεία δημοσιογράφος, εργαζόμενος στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, χωρίς πολιτικές προ-θέσεις , υπο-σημειώσεις και παρα -ποιήσεις της πραγματικότητος
Εν πρώτοις, το διεθνές περιβάλλον μέσα στο οποίον κυοφορήθησαν τα επεισόδια του Πολυτεχνείου, η ανατροπή της «δοτής» κυβερνήσεως Σπύρου Μαρκεζίνη, ο κατ’ οίκον περιορισμός του προέδρου της «δημοκρατίας», κινηματία Γεωργίου Παπαδοπούλου και η ανάληψη της χώρας από χειροτέρα δικτατορία, του στρατηγού Γκιζίκη, όπισθεν του οποίου εκρύπτετο ο ισχυρός άνδρας της «Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 67», ταξίαρχος της ΕΣΑ Δημήτριος Ιωαννίδης, έχουν ειδοποιό σημασία.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, με πρόεδρο τον Ρίτσαρντ Νίξον, επικρατούσαν εκτεταμένες διαμαρτυρίες του Αμερικανικού λαού για τον συνεχιζόμενο πόλεμο στο Βιετνάμ ενώ ο ίδιος αντιμετώπιζε την κατάργηση του από το αξίωμα του προέδρου, εξ αιτίας της υποθέσεως Γουοτεργκαίητ και τελικώς παρητήθη. Η εντεύθεν προσωρινή ακυβερνησία μετατόπισε την εξουσία σε άλλα κέντρα της κυβερνήσεως (CΙΑ, NSA, υπουργείο Εξωτερικών υπό τον Γερμανοεβραίο Χένρυ Κίζινγκερ). Τα επίκεντρα αυτά είχαν την ιδική τους ατζέντα.
Στην Αθήνα, το μνημόσυνο του «Γέρου της Δημοκρατίας», Γεωργίου Παπανδρέου, που προηγήθη των Πολυτεχνικών επεισοδίων, και η βραχύβιος κατάληψη της Νομικής, έδειξε ότι η κατάσταση ξέφευγε από τα χέρια της Αστυνομίας και το καθεστώς Παπαδοπούλου δεν ήλεγχε την εσωτερική τάξη.
Στον Μεσογειακό ορίζοντα, «μαύρα σύννεφα» είχαν συσσωρευθή μετά την απρόοπτη επίθεση της Αιγύπτου κατά του Ισραήλ, η πρωθυπουργός του οποίου, η Γκόλντα Μέγιερ εχρειάσθη επειγόντως να μεταβεί στην Ουάσιγκτον και γονυπετής να ζητήσει από τον Νίξον, έκτακτη αποστολή πολεμοφοδίων στο μαχόμενο σε δύο μέτωπα Ισραηλινό στρατό, που είχε ξεμείνει από πυρομαχικά, επαναπαυόμενο στην προ επταετίας νίκη του στον πόλεμο των « έξη ημερών» (Ιούνιος 1967).
Ο νέος πόλεμος του «Γιόμ Κιπούρ», είχε ανάγκη εναερίου μεταφοράς οβίδων πυροβολικού, ανταλλακτικών αεριωθουμένων και πυραύλων απ’ τα Αμερικανικά αποθέματα αλλά ν ύ κ τ ω ρ στο Ισραήλ, ώστε να μην αποκαλυφθή η «συμπαράσταση» της Αμερικής στην άμυνα του. Τούτο επέβαλε όπως τα μεταγωγικά διέλθουν από τον Ελληνικό εναέριο χώρο και ίσως, μερικά ανεφοδιασθούν σε αεροδρόμια της Ελλάδος.
Η κυβέρνηση Μαρκεζίνη όμως είχε διαφορετική αντίληψη και ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ξανθόπουλος-Παλαμάς απηγόρευσε την «διέλευση» των Αμερικανικών αεροπλάνων, με την οποία συμφώνησε ο Παπαδόπουλος. Αποτέλεσμα ήταν ο ανεφοδιασμός των Αμερικανικών μεταγωγικών αεροπλάνων να γίνη στις Αζόρες νήσους επί του Ατλαντικού και να προσγειωθούν στο Τελ Αβίβ, την επομένη πρωΐα, στο φως της ημέρας. Πράκτορες της Σαουδαραβίας τα φωτογράφησαν κι η απόδειξη της Αμερικανικής «συμπαραστάσεως» ήρκεσε για το πρώτο εμπάργκο πετρελαίου του ΟΠΕΚ που τριπλασίασε την τιμή του.
Η δυσφορία του ξένου παράγοντος δεν άργησε να εκδηλωθή στην Ελληνική πρωτεύουσα κατά του καθεστώτος Παπαδοπούλου , με την ευκαιρία μίας αυθόρμητης κίνησης της νεολαίας μέσα στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο ,χωρίς ανάμιξη των υποτυπωδών κομμάτων, ακόμη και των φοιτητικών παρατάξεων που προσπαθούσε να δελεάσει το καθεστώς. Οι μυστικές υπηρεσίες ανέλαβαν να προκαλέσουν την πτώση της κυβερνήσεως, εκμεταλλευόμενες τον πόθο των σπουδαστών για ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα που να τους εξοπλίζει με χρήσιμες δεξιότητες ,ώστε να βρίσκουν δουλειά στην αγορά εργασίας. Τα πολιτικά κόμματα που επί επτά χρόνια έμειναν «χωρίς δουλεία», οσφράνθησαν την ευκαιρία και αντί για Παιδεία προσέφεραν …δημοκρατία. Η παράταση της σπουδαστικής στάσεως επί μία εβδομάδα κι η κινητοποίηση που προκάλεσε ο αυτοσχέδιος ραδιοφωνικός σταθμός της, κατέλαβε εξ απήνης τον διευθυντή της Αστυνομίας Δασκαλόπουλον ενώ η κυβέρνηση Μαρκεζίνη περί άλλα πολλά ετύρβαζαν
Όχι όμως και οι πράκτορες ξένων υπηρεσιών που είχαν κατακλύσει το έναντι του Πολυτεχνείου ξενοδοχείο ΑΚΡΟΠΟΛ, παρακολουθούντες εκ του σύνεγγυς τα τεκταινόμενα , με επικεφαλής τον Ελληνοαμερικανό Γκάς Αβρακώτο– αργότερα πρωταγωνιστή της Σοβιετικής ήττας στο Αφγανιστάν. Πολλά μπορεί ν’ ανεχθή ένα αυταρχικό καθεστώς ,βασιλικά κινήματα , εσωτερικές έριδες , αποστασίες ενός αντιτορπιλικού – ένα δεν δέχεται να χάσει : το μονοπώλιο της πληροφόρησης.
Ο κόσμος άρχισε να συρρέει στην αυλή του Πολυτεχνείου, ελκυόμενος από τα ραδιοφωνικά μηνύματα του αυτοσχεδίου σταθμού «Εδώ Πολυτεχνείο» , «εδώ Π. » κλπ., και δεν ευρέθη ούτε ένας από την κρατική Ασφάλεια να κλείσει τον γενικό διακόπτη του ηλεκτρικού ρεύματος ή να κάνει παρεμβολή παρασίτων στις στασιαστικές εκπομπές.
Ήταν Τετάρτη, όταν ρώτησα τον πρώην βουλευτή Αθηνών και διοικητή της Εθνικής Τραπέζης επί κυβερνήσεως Αποστατών, Γεώργιο Μαύρο, στο γραφείο του επί της οδού Δημοκρίτου, πως εξελίσσεται η κατάσταση και μου απήντησε ότι «τα κόμματα δεν πάνε στις εκλογές του Φεβρουαρίου με δοτή κυβέρνηση Μαρκεζίνη».
Δηλαδή, απέρριπταν την ομαλοποίηση του πολιτικού βίου και την επάνοδο σ’ ένα «αντιπροσωπευτικό σύστημα» - τέλος πάντων, κάπως καλύτερο από την δικτατορία.
Την Παρασκευή ,η κυβέρνηση επανέφερε το στρατιωτικό νόμο και την επομένη, ο επωφεληθείς της απαγορεύσεως της κυκλοφορίας, Δημ. Ιωαννίδης ανέτρεψε το καθεστώς Παπαδοπούλου και επέβαλε την ιδική του δικτατορία, με πρωθυπουργό ένα δικηγόρο από το Σικάγο, τον Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο. Ο μόνος που παρέμεινε στην θέση του, ήταν ο διοικητής της Εθνικής Τραπέζης Χρίστος Αχής, ο οποίος προέβλεπε «εθνικές περιπέτειες».
Πράγματι , στα τέλη Φεβρουαρίου, άκουσα τον υπουργό Εμπορίου Γιώργο Αναστασόπουλο να λέει « οι μέρες του παπά είναι μετρημένες», εννοών τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο. Ειδοποίησα τον Παναγή Τζανετάκη κι αυτός ενδεχομένως τον Κων/νο Καραμανλή, στο Παρίσι. Το επόμενο λάθος ήταν ότι ο Κύπριος πρόεδρος εζήτησε από τον Γκιζίκη ,την ανάκληση όλων των Ελλαδιτών αξιωματικών από την ΕΛΔΥΚ, αίτημα που δεν μπορούσε να δεχθή καμμία Ελληνική κυβέρνηση, πολλώ δε μάλλον μία στρατιωτική .Το νέο καθεστώς δρομολόγησε αμέσως την ανατροπή του Μακάριου, χωρίς να συμβουλευθή κάποιον αναγνώστη των συμφωνιών Λονδίνου και Ζυρίχης του 1955 , που καθιστούσαν την Τουρκία συνεγγυήτρια στην Κυπριακή Δημοκρατία. Ο Μακάριος ήταν κάρφος στον οφθαλμό του Χένρυ Κίζινγκερ και του Αμερικανικού «αντμινιστρέησον» που τον κατηγορούσε ότι είναι ο «ρασσοφόρος Κάστρο της Μεσογείου»
Τα εν συνέχεια είναι γνωστά. Το 38% του Κυπριακού εδάφους απωλέσθη με την προκληθείσα Τουρκική εισβολή, η Ελληνική στρατιωτική ηγεσία δεν έπραξε το καθήκον της και η δημοκρατία παλινορθώθη, όχι λόγω του «Πολυτεχνείου» αλλά «με τις Τουρκικές μπαγιονέτες» (ξιφολόγχες), ως είπεν ο Τούρκος πρωθυπουργός, Μπουλέντ Ετζεβήτ, ο νέος «πορθητής».
Έμπνευση, λοιπόν για την κυρία Κεραμέως: Σε κάθε εγχώρια πολιτική απόφαση πρέπει να συνεκτιμάται ο εξωτερικός παράγων διότι η Ελλάς παίζει σημαντικό Γεωπολιτικό ρόλο. Επηρεάζει και επηρεάζεται από αυτό που ο Άγγλος γεωγράφος Χάλφροντ Μακίντερ υπεστήριζε ότι «η ενδιάμεση περιοχή της Ευρασίας ελέγχει τον υπόλοιπο κόσμο». Στο ένα άκρον της ευρίσκεται γεωγραφικώς η Ελλάς.
Δίδαγμα, αντιστοίχως: Προσωπικές επιδιώξεις, πολιτικές φιλοδοξίες και κομματικά ενδιαφέροντα υποχωρούν προ του εθνικού συμφέροντος. Προ πάντων, μην παίζετε με την Παιδεία, άλλως η κυβέρνηση κινδυνεύει.