Μία μεγάλη χώρα (2,8 εκατ. τ. χλμ), με μικρό σχετικώς πληθυσμό (42 εκατομμυρίων κατοίκων) και με πλέον του 15% της επιφανείας της καλλιεργήσιμο – κάποτε σιτοβολών της Ευρώπης – έπρεπε ν’ ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία σε μία εποχή που λείπουν διεθνώς τα τρόφιμα. Η πλουσιοτέρα χώρα μετά τον παγκόσμιο πόλεμο και με υγιή γαμηλιότητα (2.3 γεννήσεις ανά γυναίκα) θα έπρεπε να ευτυχεί. Τι συνέβη κι’ οι Άργεντίνοι πτώχευσαν κατ’ επανάληψιν και έπεσαν στα 5.000 περίπου δολάρια ακ. εθνικό προϊόν κατά κεφαλήν, δηλ. μόλις στο 34% της Αμερικής;
Απλώς, εγκατέλειψαν την παραγωγή (μόλις 0,5% της απασχολήσεως εργάζεται στον αγροτικό τομέα του οποίου το προϊόν δεν υπερβαίνει το 8% του ΑΕΠ) και το έριξαν στο ραχάτι του σοσιαλισμού. Μαζεύτηκαν στις πόλεις ( 90% του πληθυσμού), διορίσθησαν στο δημόσιο κι’ έμαθαν να ζουν με δανεικά.
Tο δημόσιο χρέος της Αργεντινής έφτασε στο 156% των συνολικών εξαγωγών της χώρας και η εξυπηρέτηση του στο 16%.
Οι «επιδόσεις» αυτές θυμίζουν κάπως την Ελλάδα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Όπως συνέβη στην Αργεντινή μετά την δικτατορία, έτσι και στην χώρα μας η πολύ «δημοκρατία» και η ελαχίστη πολιτική υπευθυνότητα των κομμάτων εξουσίας, που διόρισαν στο δημόσιο 850.000 «εργαζομένων (εξ ων 2.500 μόνο στην ΕΡΤ), εμφανίζει κάποια αντιστοιχία, με τα ίδια αδιέξοδα.
Η συνταγή θεραπείας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με δανεισμό εκεί 50 δισ. δολλαρίων κι’ εδώ, 30 δισ. $, υπό τον όρον της άκρας και μακροχρονίου λιτότητος, δεν έλυσε το πρόβλημα.
Ως αποτέλεσμα, όπως εδώ έτσι και την Αργεντινή, το δημόσιο χρέος (ΔΧ) αυξάνεται συνεχώς, η ανεργία υπερβαίνει το 18% του ενεργού πληθυσμού και το πρόβλημα στο (αν)ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών γίνεται οξύτερο. Το νομισματικό αδιέξοδο είναι φανερό κι’ εκεί και εδώ.
«Τις πταίει;» που θα έλεγεν ο Χαρίλαος Τρικούπης στην πτώχευση το 1897.
« Οι πολιτικές που ακολουθεί η Αργεντινή φέρουν καρπούς» φρονεί αυτάρεσκα το ΔΝΤ αλλά το πρόγραμμα λιτότητος που εφαρμόζει δεν αποδίδει και αναπαράγει της δυσφορία των ψηφοφόρων.
Το ίδιο συνέβη με το δημοψήφισμα στην Ελλάδα το 2015 και στις δύο τελευταίες εκλογές εφέτος:
Απεδοκιμάσθη η οικονομική πολιτική της λιτότητος του ΔΝΤ. Άρα, δεν προσφέρεται και χρειάζεται αντικατάσταση με παραγωγικές επενδύσεις, περιορισμό του δημοσίου, έμφαση στην παραγωγή, ένταση της ανταγωνιστικότητος και πλήρη απελευθέρωση της οικονομίας από την γραφειοκρατικά δεσμά και τα επιχειρηματικά καρτέλ. Καλές είναι οι μεταρρυθμίσεις αλλά με δημόσιο χρέος 180% του ΑΕΠ και πρωτογενές πλεόνασμα 3,5-2,5% για τόκους του ΔΧ μέχρις του 2060, δεν υπάρχει ελπίς για την οικονομία.
Το οξύμωρον είναι ότι ενώ το αποτυχόν πρόγραμμα του ΔΝΤ στην Αργεντινή εξεπονήθη υπό της διευθυνούσης το Ταμείο μαντάμ Κριστίν Λανγκάρντ, η ιδία θα διαδεχθή τον Μάριο Ντράγκι στην διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης. Συνεπώς η αμβλυωπία μάλλον θα συνεχισθή…
(*) Λήμη= η τσίμπλα των οφθαλμών στα αρχαιελληνικά.