δηλαδή. Και είναι ευχάριστο, διότι σημαίνει ότι ο Μητσοτάκης αναλαμβάνει προετοιμασμένος, γνωρίζοντας ότι χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Προσωπικώς, δεν περίμενα τίποτε διαφορετικό εκ μέρους του. Μπορεί να υστερεί σε γοητεία (αν και τελευταία έπαψαν να ακούγονται τέτοια παράπονα – γιατί άραγε;), πάντως υπερτερεί σε «homework».
Μου έλεγαν σχετικώς συμμαθητές του από το σχολείο (προερχόμενοι μάλιστα από πολιτικές οικογένειες της άλλης πλευράς, αν αυτό έχει σημασία) ότι στο καλοκαιρινό σχολείο στην Αμερική, όπου πήγαιναν όλοι μαζί, ο Κυριάκος τους έδινε ελαφρώς στα νεύρα, γιατί, ενώ ήταν από τα χαράματα στη βιβλιοθήκη να δουλεύει, το βράδυ πρωτοστατούσε επίσης σε όλες τις γυμνασιακές αγριότητες. Περιγραφές οι οποίες με παραπέμπουν στο περίφημο σύνθημα της ΚΝΕ «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα», από τη δεκαετία του 1980. Είναι μάλλον αξιοσημείωτη η ειρωνεία ότι ο προερχόμενος από την ΚΝΕ Τσίπρας ήταν το εντελώς αντίθετο του Μητσοτάκη στα χρόνια της εκπαίδευσής του. Πώς το είπε στη συνέντευξη, αναφερόμενος στη βλακώδη διαπραγμάτευσή του με την Ευρώπη, που τόσο ακριβά μας κόστισε; «Ημασταν προετοιμασμένοι, αλλά οι άλλοι ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι. Τι να κάνουμε;».
Αφού το Μαξίμου –μεταφορικώς νοούμενο– μετακομίζει, το κέντρο βάρους της κυβέρνησης μετατοπίζεται από την Ηρώδου Αττικού· και αυτό το εννοώ γενικότερα, αν κρίνω από το περιστατικό που μου περιέγραψαν αυτόπτες και αυτήκοοι.
Το περασμένο Σάββατο, είχε κοσμοσυρροή στο Ηρώδειο για την παράσταση της όπερας του Χέντελ «Αλτσίνα», με την εξαιρετική Μυρτώ Παπαθανασίου στον επώνυμο ρόλο. Παρών ήταν και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τη σύζυγό του. Η κ. Παυλοπούλου κατέλαβε από νωρίς τη θέση της στην πρώτη σειρά, ενώ ο πρόεδρος άργησε αρκετά, με αποτέλεσμα όταν πήγε επιτέλους στη θέση του, το θέατρο να είναι γεμάτο και έτοιμο για την παράσταση. Δεν υπήρχε περίπτωση, δηλαδή, να περάσει απαρατήρητος. Εντούτοις, πέρασε απαρατήρητος. Δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση από το κοινό, λες και δεν υπήρχε. Στο διάλειμμα, με την εξαίρεση της Ολγας Κεφαλογιάννη, που τον πλησίασε για τα καθιερωμένα σέβη κ.λπ., ουδείς του μίλησε. «Δεν ήταν ακριβώς αδιαφορία», όπως το έθεσε φίλος, «ήταν εξοστρακισμός και εξορία».
Τέλος, κατά την αποχώρηση, συνέβη το χειρότερο. Η φρουρά του Προέδρου διέκοψε για ελάχιστα την έξοδο του κοινού, ώστε για λόγους ασφαλείας να αποχωρήσει γρήγορα ο Πρόεδρος. Πέρασε, λοιπόν, μπροστά από τον κόσμο, που περίμενε υπομονετικά, και είχε την ευγένεια να τους πει (δις) «γεια σας». Κανείς δεν απάντησε, όλοι ανέκφραστοι. Εκτός από ένα νεαρό που είπε δυνατά και σε άριστα αγγλικά, στον ξένο της παρέας του που είχε ρωτήσει: «He is the president of this democracy». Παρέλειψα να σας πω ότι στόλισε την πρόταση με μια πολύ πολύ κακιά λέξη, αλλά δεν θυμάμαι σε ποιο από τα δύο ουσιαστικά της πρότασης την έβαλε...
Νέα κυβέρνηση
Προφανώς και είναι το αποτέλεσμα συμβιβασμών. Το ουσιώδες, όμως, είναι ότι συμβιβασμοί δεν υπήρξαν στις σημαντικές θέσεις της κυβέρνησης, εκείνες από τις οποίες θα κριθεί η ανάκαμψη της χώρας και της οικονομίας. Εξίσου σημαντικό, νομίζω, είναι ότι τα υπουργεία υψηλής προτεραιότητας στελεχώνονται με εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα υψηλού επιπέδου, αλλά και οι επίφοβοι υπουργοί ανατίθενται σε «personal tutors», όπως π.χ. στην περίπτωση του υπουργείου Υγείας με το δίδυμο Κικίλια και Κοντοζαμάνη. (Ατυχές για τη Τζένη ότι δεν θα παίξει την υπολοχαγό Νατάσσα· ευτυχές για το κρίσιμο υπουργείο Αμυνας, όμως, ότι απέφυγε έναν επιπόλαιο υπουργό...) Ενθαρρυντικό φαινόμενο, επίσης, η μεταχείριση της Ολγας Κεφαλογιάννη: εκείνος της πρότεινε, εκείνη αρνήθηκε· εκείνος την ευχαρίστησε, εκείνη έφυγε. Στον καθένα που επέλεξε ο Μητσοτάκης, έχει εξηγήσει ότι τον θεωρεί ικανό για τη συγκεκριμένη θέση που του προτείνει, καθώς και ότι, αν αποτύχει σε αυτή, δεν θα έχει ούτε δεύτερη ευκαιρία ούτε χρυσή αποστρατεία. Θα επανέλθω λεπτομερέστερα στη σύνθεση της κυβέρνησης, η γενική εικόνα όμως είναι αυτή που χρειάζομαι –και μιλώ αποκλειστικά για τον εαυτό μου– ώστε να αισθάνομαι ότι ξεκινά μια σοβαρή προσπάθεια.
Αλλαγές ύφους
Επιτέλους, τελείωσαν τα σαλιαρίσματα των επισήμων μπροστά στις κάμερες. Ποτέ δεν είχαν νόημα, ποτέ κανείς δεν κατάλαβε γιατί γινόταν έως τώρα αυτή η βαρετή ανταλλαγή φιλοφρονήσεων μπροστά στις κάμερες. Συμβολικά, έστω, είναι η επιστροφή στην ουσία.
Στις αλλαγές ύφους, να συμπεριλάβουμε και την έξοχη επιλογή του Κυριάκου να πετάξει τον Γιακουμάτο στα λιοντάρια και να διασώσει τον Τραγάκη, επιλέγοντας την έδρα στον Δυτικό Τομέα αντί στον Πειραιά. (Τηρουμένων των αναλογιών, ήταν παρεμφερές με την άρνησή του να ψηφίσει Παυλόπουλο.) Ο οποίος Γιακουμάτος, ας σημειωθεί, δεν είχε δεχθεί να παραχωρήσει την υποψηφιότητα στην κόρη του, όταν του το πρότεινε ο Κυριάκος. Προφανώς, ο καημένος ο Τζέρι δεν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε τότε ο Κυριάκος...
Αναζητήσεις
Μέσω του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, εννοείται. Αναζητείται ο μπαρμπα-Φώτης Κουβέλης. Χάθηκε μέσα στον αχό της μεγάλης μάχης και κανείς δεν κατάλαβε τι απέγινε; Ηταν υποψήφιος; Δεν ήταν; Πού έπεσε; Μόνος ή τον παράχωσαν σε ομαδικό; Παρακαλώ πολύ, όποιος γνωρίζει ας με ενημερώσει.
("Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")