Σαββατοκύριακο. Η αποτυχία του Μανφρεντ Βέμπερ, εκλεκτού υποψηφίου της καγκελαρίου Άγκελας Μέρκελ (αλλά και του Κυριάκου Μητσοτάκη, «γιατί να το κρύβουμε;») να εκλεγεί, αν κι επικεφαλής της μεγαλυτέρας κομματικής φράξιας στο Ευρωκοινοβούλιο, έφερε στην προεδρία ένα σοσιαλιστή τον Ιταλό Δαυΐδ Σασσόλι. Αμφότερες οι παρατάξεις, Λαϊκ(ιστ)ών και Σοσια-ληστών, απεδοκιμάσθησαν στις πρόσφατες ευρωεκλογές από τους ευρωψηφοφόρους.
Η επιλογή της Κριστίν Λαγκάρντ, εις αντικατάστασι του Μάριο Ντράγκι στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης, παρά την προ ετών καταδίκη της από Γαλλικό δικαστήριο διά μίαν υπόθεση φοροδιαφυγής κληρονόμου εκατομμυρίων,απέθεσε το ΔΝΤ στον Αμερικανό Νταϊηβιντ Λίπμαν. Έτσι, Αμερικανοί ελέγχουν το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Η τελευταία πολιτική πράξη της φράου Μέρκελ υπέρ της ανθέλληνος Γερμανίδας υπουργού Αμύνης Ούρσουλας φόντερ Λάϊεν, που διαδέχεται τον «εξελληνισμένο» Ζάν-Κλώντ Γιουγκέρ στην προεδρία της Κομμισσιόν, δεν είναι παρά επιλογή ανάγκης που μόνον δυσάρεστες σκέψεις προκαλεί, ιδίως στον ταλαιπωρημένο Ελληνικό λαό από τα πρόσφατα Γερμανικά αντίποινα.
Εν τούτοις, τα όσα διεδραματίσθησαν στις Βρυξέλλες όπου ακόμη και η παρακμάζουσα καγκελάριος δεν μετέσχε στην επιλογή των νέων προσώπων, δεν στερούνται ιδιοποιού σημασίας για την κατηφόρα που έχει πάρει η Ευρωπαϊκή υπόθεση.
Δεν πρόκειται μόνον για την αποδοκιμασία, υπό των Βρεταννών ευρωβουλευτών, του δήθεν «ύμνου» της Ενώσεως που θυμίζει εμβατήριον της Βέρμαχτ ούτε περί της εγκαταλείψεως της μεταπολεμικής Spitzenkantitatenprinzip (μετά την προπολεμική Fuererprinzip) αλλά για τα αυξανόμενα σημάδια αποσυνθέσεως της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών της ΕΕ.
Μία πλοίαρχος σκάφους Μη Κυβερνητικής Οργανώσεως που διευκόλυνε την παράνομη άφιξη οικονομικών μεταναστών στην Ιταλία, έτυχε της υποστηρίξεως στο Ευρωκοινοβούλιο και απεφυλακίσθη.
Οι βουλευτικές έδρες των Κάρλες Πουντζεντεμόν και Τόνι Κόμιν, αυτοεξορίστων Καταλανών και του εγκλείστου στην Ισπανική φυλακή Οριόλ Τζουνκέρας έμειναν κενές, παρ’ ό,τι εξελέγησαν στις ευρωεκλογές του Μαΐου στην χώρα τους.
Οι τρείς φραγκόφωνοι φονξιονάριοι που ανέλαβαν τα ινία της Προεδρίας, της Εξωτερικής πολιτικής και του ευρωνομίσματος, έμειναν άφωνοι στην καταγγελία ότι στα σύνορα της πολιτισμένης Ευρώπης χάνονται καθημερινώς οι περισσότερες ανθρώπινες ζωές στον πλανήτη, εξ αιτίας της Γερμανικής μεταναστευτικής πολιτικής.
Τώρα οι τύχες της Ευρώπης ανετέθησαν εις χείρας τριών γυναικών. Ας ελπίσωμε ότι τα Ευρωπαϊκά πράγματα θα πάνε καλύτερα απ’ ό,τι επί ανδροκρατίας.
Στην Λυσιστράτη, ο Αριστοφάνης αναθέτει στις γυναίκες να βρουν τρόπο να τελειώσουν οι συγκρούσεις που βέβαια δεν επιτυγχάνεται με την ερωτική αποχή αλλά με το Πανελλήνιο αίσθημα και εν προκειμένω, με το Πανευρωπαϊκό ιδεώδες σεβασμού των λαών της γηραιάς ηπείρου.