Το θέμα δεν είναι οικονομικό. Είναι βαθιά ψυχολογικό και ο ανατόμος της πολιτικής ψυχολογίας και στρατηγικής προειδοποιεί, αλλά ποιος ακούει; Τα σκεπάζει όλα η βοή.
Σύμφωνα με το Politico, οι Βρετανοί το 2016, όπως και οι Αθηναίοι, είχαν μικρή αίσθηση της κλίμακας της περιπέτειας που είχαν αναλάβει. Οι μεν της εξόδου από την Ε.Ε., οι δε της εξόδου στη Σικελία, που κατέληξε τραγωδία. Ίσως φταίει και η ηγεσία. Δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο Νικίας. Γενναίος στρατηγός και έντιμος πολίτης, δεν πίστευε στο εγχείρημα που αναλάμβανε. «Και ο Νικίας που είχε εκλεγεί στρατηγός, χωρίς να θέλει, επειδή πίστευε ότι η πόλη δεν είχε πάρει τη σωστή απόφαση, ανέβηκε στο βήμα με σκοπό να αποτρέψει τους Αθηναίους από αυτήν την επιχείρηση». Απανωτά λάθη και αδικαιολόγητες αναβολές έστρωσαν τον δρόμο σε συμφορές.
Η Μέι ήθελε τις χαρές (της εκλογής), υπερτίμησε τις διαφορές στην Ε.Ε. και παίζει με το ρολόι στις ευρωπαϊκές προσφορές. Το φάντασμα του Νικία και η ανεπάρκεια της ηγεσίας πλανώνται στη βρετανική Πολιτεία.
Αυτά δεν είναι μόνο Ιστορία, είναι ελαττωματική εκστρατεία, που συνεχίζεται σε άλλο επίπεδο με τους Μηλίους στη γωνία και τον διασημότερο διάλογο στην παγκόσμια διπλωματική θεωρία.
Εντός έδρας κυριαρχίας, δεν πείθεις τον γηπεδούχο να εκχωρήσει την κυριαρχία του. Στοιχειώδες. Στις διαπραγματεύσεις και στον πόλεμο. «…[Ν]α σας εξηγήσωμεν ποίον είναι το ιδικόν μας συμφέρον και [να] προσπαθήσωμεν να σας πείσωμεν να το αποδεχθήτε, εάν τούτο συμπίπτη να είναι συγχρόνως και ιδικόν σας» εκλιπαρούσαν οι Μήλιοι τους Αθηναίους, σύμφωνα με το πέμπτο βιβλίο της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου. «Εάν μακαρίζωμεν την απλότητά σας, δεν ζηλεύομεν όμως την ανοησίαν σας» αντέτειναν οι Αθηναίοι στα «ιδανικά θύματα». Ό,τι εικόνα και να έχει κανείς για τα δίκαια και τα άδικα, αυτά δεν είναι πρωτοφανή πράγματα.
Η λανθασμένη κρίση και η έλλειψη ρεαλισμού φέρνουν τα δράματα.
(naftemporiki.gr)