Τη μεγάλη ζημιά, σωστή πανωλεθρία, την έπαθαν οι Σοσιαλιστές. Αλλά οι πρόσφατες εκλογές ήταν οι τελευταίες σε μια αδήριτα καθοδική πορεία. Το συμπέρασμα της κυρίαρχης ελίτ ήταν προφανώς ότι δεν υπάρχουν ελπίδες αντιστροφής του ρεύματος. Και πρέπει γρήγορα να βρεθεί φάρμακο. Η πρώτη θυσία εξαγνισμού είναι ο αποκεφαλισμός της αρχηγού. Η Μέρκελ γνωρίζει το παιχνίδι και ελπίζει ότι θα ορίσει η ίδια το τέλος της, για το 2021, αλλά μάλλον θα πάρει πόδι νωρίτερα, είναι πλέον βαρίδι. Το ελιξίριο του συστήματος είναι ότι παίρνει γρήγορα διορθωτικές αποφάσεις, πριν να μετατραπεί ο κόσμος σε συνεκτικό σύνολο και από άβουλη μάζα γίνει Κίνημα.
Το «μυστικό» είναι ότι σύστημα, δηλαδή η άρχουσα ελίτ, μπορεί να διαμορφώνει, να επιλέγει τους πολιτικούς ηγέτες και να τους καθίζει στο θρόνο, έτσι ώστε καθένας να αποτελεί παραλλαγή του ίδιου πράγματος. Αλλά έτσι φτάσαμε να λέμε «όλοι ίδιοι είναι», πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλο, έλεγαν οι παλιοί. Δεν είναι τυχαίο. Είναι μεθοδευμένο.
Σταδιακά το σύστημα παρείχε ευημερία και συγκρότησε τις μαζικές κοινωνίες. Οι ταξικοί ανταγωνισμοί αμβλύνθηκαν με την ευημερία και, με την πτώση της ΕΣΣΔ, δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι οι διαφορές εξαλείφθηκαν. Ζούμε την επαναφορά των κοινωνικών εντάσεων, τη συνεχή αναζωπύρωσή τους από τα μέτρα λιτότητας, τη φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του αστικού πληθυσμού. Όσο το ευρωιερατείο-Βερολίνο συνεχίζουν την ίδια πολιτική λιτότητας και στέρησης τόσο οι πληττόμενοι θα αυξάνονται.
Και όσο οι ελίτ αρνούνται να μοιράσουν μέρος του αυξανόμενου πλούτου τους τόσο οι πληττόμενοι θα αγριεύουν. Το 2017 αυξήθηκαν οι δισεκατομμυριούχοι και έγιναν πλουσιότεροι κατά 17%, 1.400 δισ. $, περισσότερα από το 2016 – έκθεση της Ελβετικής Τράπεζας UBS. Την ίδια ώρα 18.500.000 Αμερικανοί ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.
Ο Σόιμπλε έφυγε, αλλά η πολιτική του έμεινε. Ομοίως η Μέρκελ θα φύγει και θα μείνει η πολιτική της, του ηγεμονικού αυταρχισμού και της λιτότητας. Οι ελίτ απαιτούν, δήθεν εν ονόματι του σεβασμού των συμφωνιών, να εφαρμοστούν απαρέγκλιτα αποφάσεις που πάρθηκαν σε άλλες συνθήκες. Ηγέτες της αδιαλλαξίας είναι πάντα οι Γερμανοί. Η Γερμανία δεν είναι προικισμένη με το πολιτικό αισθητήριο της ευελιξίας, όπως αποδεικνύουν οι πρακτικές και η ιστορία της. Θα υποχωρήσει μόνο όταν ηττηθεί, για τρίτη φορά.
Οι δήθεν ειδήμονες
Βερολίνο-ευρωιερατείο είχαν άνετες νίκες στην Ισπανία και Πορτογαλία και πάτησαν στο χώμα την Ελλάδα από τον Γιώργο Παπανδρέου έως τον Τσίπρα, περνώντας από Σαμαρά-Βενιζέλο. Ώσπου ήρθε η σειρά της Ιταλίας να καταρρεύσει. Όλοι λένε ότι η αναμέτρηση Βερολίνου-ευρωιερατείου με τη Ρώμη θα είναι δύσκολη, επειδή η Ιταλία είναι μεγάλη χώρα με μεγάλη οικονομία. Λες και η Ισπανία ήταν νάνος. Οι δήθεν ειδήμονες αποφεύγουν την αλήθεια: Το αντισυστημικό λαϊκό ρεύμα έχει πλέον διογκωθεί, έχει εξαπλωθεί σε όλη την ΕΕ, πολιτικά ισχυροποιείται και τείνει να γίνει πλειοψηφικό. Άσχετα με την εξέλιξη της Ιταλίας, είναι ρεύμα ανεπίστρεπτο, ώριμο τέκνο της οργής θα έλεγε ο ποιητής.
Αν ζούσε ο Λένιν θα μιλούσε, στην περίπτωση της Ιταλίας, για «αδύναμο κρίκο». Με την αναγκαία παρατήρηση ότι η αλυσίδα έχει ήδη σπάσει σε πολλά σημεία, και σε κάθε ρήξη το Σύστημα εξασθενεί περισσότερο. Ο Λένιν έχει πεθάνει και οι επίγονοι τον έχουν ξεχάσει. Αλλά το πρόβλημα είναι ζωντανό. Και για να μη θρυμματιστεί εντελώς η αλυσίδα θα πρέπει να γίνουν ουσιαστικές υποχωρήσεις από τις κυρίαρχες ελίτ. Δεν το έχουν κάνει ποτέ ως τώρα.
Οι ελίτ επέλεγαν την εναλλακτική του πολέμου με την ελπίδα να ελέγξουν τη λαϊκή παλίρροια και να νικήσουν τον αντίπαλο. Λησμονώντας ότι στους δυο προηγούμενους πολέμους το σύστημα έχασε τις δυο μεγαλύτερες χώρες του πλανήτη. Ρωσία και Κίνα απειλούν όχι μόνο την κυριαρχία, αλλά και την ευστάθεια της Δύσης. Χωρίς καν να είναι κομμουνιστικές, έστω του υπαρκτού.
Ούτε με κυάλια
Οι Ευρωπαίοι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι οι μικρές ευρωπαϊκές χώρες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, χωριστά, γίγαντες όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα. Για την ώρα ούτε με κυάλια δεν είναι ορατή μια Ευρώπη Εθνών-Κρατών με κανόνες ισορροπίας και αλληλεγγύης. Αλλά το θέμα τίθεται εκ των πραγμάτων, όποια και αν είναι η έκβαση της διαμάχης με τη Ρώμη. Διότι η ίδια πολιτική οδηγεί μετά τη Ρώμη στο Παρίσι. Η παρακμή της Δύσης οφείλεται στην αδυναμία των ελίτ να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Καμία σημασία δεν έχει ότι η κατεστημένη, η συστημική Ευρώπη, καταδικάζει τον δήθεν «φασισμό» των αντιφρονούντων, αυτών που αντιδρούν στις επιταγές του ευρωιερατείου-Βερολίνου. Όσο οι ελίτ σκληραίνουν τόσο αυξάνεται στις χώρες τους ο αριθμός και η δυναμική των «ακροδεξιών» ή κατά άλλους των «φασιστών». Αυτό κλονίζει την εξουσία του ευρωιερατείου-Βερολίνου και βαραίνει στην τελική έκβαση της μάχης με την Ιταλία. Μία περιορισμένη ελίτ, Ρότσιλντ, Ροκφέλερ κλπ, έχει αποσπαστεί από όλους τους άλλους στη Δύση.
Οι «υπόλοιποι», από την ανώτερη αστική τάξη, οι μικρομεσαίοι αστοί και οι πληβείοι βλέπουν ότι οδηγούνται στο σφαγείο. Και αντιδρούν. Έχει ενδιαφέρον η πορεία της Λέγκας. Από αποσχιστικό, ακροδεξιό κόμμα του Βορρά έχει μετατραπεί σε υπερασπιστή της εθνικής κυριαρχίας της Ιταλίας. Δεν είναι το τέλος της Ιστορίας, αντιθέτως τώρα μόλις που χαράζει.
(slpress.gr)