Αντ΄αυτών απομείναμε με μοναδική συντροφιά τους, διαχρονικά, αμήχανους και αναποτελεσματικούς πολιτικούς μας, οι οποίοι διαπράττουν τη μία Ύβρι μετά την άλλη.
Η συγνώμη είναι άγνωστη λέξη για τους περισσότερους εξ αυτών. Περισσεύουν, όμως, το θράσος –δηλώνουν υπερήφανοι για τις (αν)ενέργειές τους- και η ανευθυνότητα.
Ο Αλγόριθμος του Ολέθρου
Εννέα (9) συναφείς δραστηριότητες που ελέγχονται από σαρανταπέντε (45) φορείς του ελληνικού δημοσίου!
Οι υπουργοί που τα βρίσκουν όλα μια χαρά.
Η Περιφερειάρχης που είναι απούσα.
Οι επικεφαλείς της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας που μουρμουρίζουν φθηνές δικαιολογίες για την αμέλειά τους, όντας υποτελείς της (εκάστοτε) εξουσίας.
Η κατακερματισμένη ελληνική νομοθεσία που είναι ένας κυκεώνας εγκυκλίων, ανενεργών κανόνων και συλλογικών οργάνων που δεν συνέρχονται ποτέ.
Η Πολιτική (απο) Προστασία και οι ανευθυνοϋπεύθυνοι τοπικοί άρχοντες που δεν γνωρίζουν το πού πάν’ τα τέσσερα.
Η αναποτελεσματική αστυνομία που, σύμφωνα με μαρτυρίες διασωθέντων τη φέρουν να δημιουργεί κλοιό και να εμποδίζει τον κόσμο να διαφύγει, στρέφοντάς τον, φευ, πίσω στα μέτωπα της φρίκης.
Κτηματολόγιο- Τί μπελάς
Το Εθνικό Κτηματολόγιο, που αποτελεί βασικό εργαλείο ανάπτυξης για όλο τον πολιτισμένο κόσμο, δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Οι κυβερνήσεις μας προτιμούν να πληρώνουν τα βαρύτατα χρηματικά πρόστιμα –επιμερίζονται επί κεφαλών δικαίων και αδίκων φυσικά- που επιβάλλουν οι ευρωπαϊκές αρχές για την «αμέλειά» μας, παρά να επενδύσουν για την ολοκλήρωσή του.
Το Κτηματολόγιο της Ελλάδας ξεκίνησε να συντάσσεται το 1995 και έχει εξελιχθεί σε «αγκάθι». Η ολοκλήρωση του έργου, το 2020, αποτελεί «μνημονιακή» υποχρέωση.
Από το 1999 έχουν δαπανηθεί περισσότερα από 700 εκατ. ευρώ, ενώ απαιτούνται τουλάχιστον άλλα 1,5 δισ. ευρώ για να ολοκληρωθεί. Τον Οκτώβριο του 2001 έπεσε η πρώτη «καμπάνα» από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως τιμωρία για την καθυστέρηση της σύνταξής του. O Μισέλ Μπαρνιέ, τότε ευρωπαίος επίτροπος, επέβαλε πρόστιμο 200 εκατ. ευρώ και ανακάλεσε την απόφαση για τη χρηματοδότηση της δημιουργίας του Εθνικού Κτηματολογίου. Ασκήθηκε, μάλιστα και ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος στο ΔΣ .
Συνολικά, έως τα τέλη του 2015 είχε καταγραφεί μόλις το 23% των τίτλων ιδιοκτησίας, σε ένα σύνολο 38 εκατομμυρίων τίτλων.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη και, ενδεχομένως, η μόνη στα Βαλκάνια που δεν γνωρίζει ποιά και πόσα δάση έχει. Αν υπήρχε κτηματολόγιο δεν θα υπήρχαν οικοπεδοφάγοι και θα μειώνονταν οι σκόπιμες πυρκαγιές –όπως, ενδεχομένως, η προχθεσινή.
Η κύρωση των δασικών χαρτών είναι προυπόθεση για την δημιουργία Κτηματολογίου. Η Κτηματογράφηση δεν μπορεί να προχωρήσει, δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, εάν προηγουμένως δεν έχει γίνει η οριοθέτηση των δασικών εκτάσεων.
Στην Ελληνική Επικράτεια υπάρχουν 131,7 εκατ. στρέμματα.
Εξ αυτών:
· Για τα 29,7 εκατ. στρέμματα έχουν καταρτισθεί Δασικοί Χάρτες (22,57%)
· Για τα 42,4 εκατ. στρέμματα υπάρχουν υπό κατάρτιση Δασικοί Χάρτες (32,18%)
· Για τα 59,6 εκατ. στρέμματα δεν έχει ανατεθεί η σύνταξη Δασικών Χαρτών (45,26%)
Από τους παραπάνω Δασικούς Χάρτες, είναι αναρτημένα στρέμματα το 1,12% δηλαδή 1,4 εκατ. στρέμματα
Επίσης κυρωμένοι Δασικοί Χάρτες είναι μόνο το 0,56% δηλαδή 0,7 εκατ. στρέμματα
Αξίζει να σημειωθεί ότι σχεδόν το 55% της δασικής επικράτειας έχει χαρτογραφηθεί, αλλά οι χάρτες δεν έχουν κυρωθεί. Αυτό διευκολύνει τους καταπατητές να κατασκευάζουν ένα σπίτια μέσα στις δημόσιες δασικές εκτάσεις. Όσο δεν αναρτώνται οι χάρτες, τα δεδομένα αλλάζουν.
Το σκάνδαλο επιτείνει η διαρκής εναλλαγή προσώπων στη διοίκηση του Κτηματολογίου. Οι πρόεδροι του ΔΣ άλλαξαν επτά (7) φορές τα τελευταία 19 χρόνια.
Αλλεπάλληλες κυβερνήσεις δεν έχουν λάβει τις σωστές αποφάσεις για να προωθήσουν την κτηματογράφηση στην πατρίδα μας. Η ακίνητη, δημόσια ή ιδιωτική, περιουσία υπερφορολογείται, αλλά δεν έχει καταγραφεί, χαρτογραφηθεί, ή αξιοποιηθεί.
Η ανεδαφική και αντιαναπτυξιακή πολιτική των ελληνικών ηγεσιών είχε και μια ακόμη επίπτωση. Η διασύνδεση του Κτηματολογίου με το Περιουσιολόγιο, που θα μπορούσε να γίνει εξ αρχής, θα συνέβαλε ώστε να ελεγχθεί η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων και να να εντοπίζονται και να συλλαμβάνονται οι φοροδιαφεύγοντες.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, για να ξεκινήσει η κτηματογράφηση του υπολοίπου της επικράτειας απαιτούνται περί τα 500 εκατ. ευρώ, ποσό που αναμένεται να διατεθεί από εθνικούς πόρους, καθώς οι προοπτικές χρηματοδότησης από την ΕΕ είναι προς το παρόν, σχεδόν, μηδαμινές.
Αυτή είναι η αλγοριθμική αλληλουχία του ολέθρου. Άγνοια, Αδιαφορία, Ανοργανωσιά, Σκοπιμότητα, Χρηματισμός, Πολιτικό Κόστος και Όφελος.
Υπό το πρίσμα αυτό, στο τέλος, κάθε ανθρώπινη τραγωδία τύπου «Μάτι», εκφυλίζεται σε ένα ανώφελο κυνήγι μαγισσών, όπου την πληρώνουν όλοι οι άλλοι εκτός των πραγματικών υπαιτίων.
Ανθρωποκεντρισμός και περιβάλλον
Δεν ξέρουμε να προστατεύουμε το δάσος και ευρύτερα το περιβάλλον και το πληρώνουμε με βαρύ φόρο αίματος και θρήνο.
Δεν αντιλαμβανόμαστε τη σπουδαιότητα της ύπαρξής του. Το ξεχάσαμε εδώ και αιώνες. Η σχέση κοινωνίας και περιβάλλοντος μεταβλήθηκε ριζικά από τον 18ο αιώνα και μετά την έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασης. Η κατανάλωση ενέργειας πολλαπλασιάστηκε και μαζί της, η δύναμη των ανθρώπων να μεταμορφώνουν τη γη, επί σκοπώ την οικονομική ανάπτυξη. Ο άνθρωπος απομακρύνεται από τη φύση και αρχίζει να διατείνεται πως η εξαντλητική διαχείρισή της τον οφελεί.
«Η κυρίαρχη αντίληψη, που συνέβαλλε στην αλλοίωση και διατάραξη των φυσικών οικοσυστημάτων, είναι ότι ο άνθρωπος βρίσκεται ιεραρχικά σε ανώτερη θέση από τα υπόλοιπα είδη ζωής (σ.σ. φιλοσοφική στάση ζωής που απορρέει, κυρίως, από την προτεσταντική θεώρηση του κόσμου, όπως την αναλύει διεξοδικά στο περίφημο βιβλίο του «Η Προτεσταντική Ηθική Και το Πνεύμα του Καπιταλισμού» ο Max Weber) τοποθετώντας τα κάτω από την απόλυτη κυριαρχία του και δικαιολογώντας την αλόγιστη εκμετάλλευση τους από τον άνθρωπο. Η ανθρωποκεντρική και αποσπασματική αυτή αντίληψη του κόσμου, που τοποθετεί τον άνθρωπο κυρίαρχο των φυσικών συστημάτων και αγνοεί την αλληλεξάρτηση και τις αλληλεπιδράσεις που υπάρχουν μεταξύ τους, οδήγησε στην υπερεκμετάλλευση της φύσης και των φυσικών πόρων, που θεωρήθηκαν ως ‘ανεξάντλητα’ καταναλωτικά αγαθά, στην αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος και γενικότερα στη γένεση σοβαρών περιβαλλοντικών προβλημάτων. Η ουσιαστική λύση, λοιπόν, των περιβαλλοντικών προβλημάτων εντοπίζεται σε μια αλλαγή θέασης, από την ανθρωποκεντρική άποψη αντιμετώπισης του κόσμου, προς μια βιοκεντρική, που βιώνοντας την, η ανθρωπότητα θα αναγνωρίζει, με ταπεινοφροσύνη, ότι είναι ανάγκη να συμπορεύεται με τις λειτουργίες του πλανήτη, και όχι να επιχειρεί άκριτα, να κυριαρχεί πάνω σε αυτόν. Επομένως, είναι απαραίτητη για τη βιωσιμότητα του πλανήτη, η διάδοση θεμελιωδών γνώσεων, η ριζική αλλαγή εκείνων των κοινωνικών αντιλήψεων, νοοτροπιών, στάσεων και, το σημαντικότερο, των συμπεριφορών που συνέβαλλαν στη δημιουργία της περιβαλλοντικής κρίσης. Η διαμόρφωση τους πρέπει να γίνει με τέτοιο τρόπο έτσι, ώστε να λαμβάνουν πάντοτε υπόψη τον παράγοντα περιβάλλον, όχι σαν κάτι ξέχωρο και απομονωμένο από τον άνθρωπο, αλλά σαν το καθοριστικό στοιχείο για την ανθρώπινη επιβίωση.»
(Το απόσπασμα αποτελεί δάνειο από τη μελέτη «Το Φυσικό Περιβάλλον στην Αρχαία Ελλάδα, Έκδοση Τμήματος Δασολογίας και Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης)