Μια Τριπλή Συμμαχία ΗΠΑ, Ρωσίας και Γαλλίας
διαμορφώνεται κατά των τζιχαντιστών, παρά τις αποκλίσεις και τις
διαφωνίες των τριών πλευρών από τη Μέση Ανατολή μέχρι την Ουκρανία. Μια
τριγωνική συμμαχία ή συνεργασία άλλωστε είναι ένα σχήμα που διευκολύνει
εξ ορισμού τις υπερβάσεις, καθώς και οι τρεις μετέχοντες εναλλάσσονται
στον ρόλο του μεσολαβητή ανάμεσα στους δύο άλλους. Τα παραπάνω διδάσκει η
ιστορία των προηγούμενων τριγώνων: Της Τριπλής Συμμαχίας Γερμανίας,
Αυστροουγγαρίας και Ιταλίας που διαμορφώθηκε μετά το 1880, της Εγκάρδιας
Συνεννόησης Γαλλίας, Ρωσίας και Βρετανίας στα πρώτα χρόνια του 20ού
αιώνα και τέλος της συνεργασίας Τσόρτσιλ, Στάλιν και Ρούζβελτ στη
διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Σήμερα η
Γαλλία προσπαθεί να αποφύγει και στη χειρότερη περίπτωση να μειώσει τη
συμμετοχή της κυβέρνησης Ασαντ στη μάχη κατά των τζιχαντιστών αλλά και
τον όποιο ρόλο της στην επόμενη μέρα στη Συρία, ενώ η κυβέρνηση των ΗΠΑ
δεν θέλει η συνεργασία στη Μέση Ανατολή να εκληφθεί ως έμμεση αναγνώριση
των τετελεσμένων στην Κριμαία και την Ανατολική Ουκρανία.
Οι παραπάνω αποκλίσεις
μπορεί να περιπλέξουν και να καθυστερήσουν τη συγκρότηση της Τριπλής
Συμμαχίας, αλλά σε καμιά περίπτωση να τη βραχυκυκλώσουν. Από τους τρεις η
Μόσχα έχει τα μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών:
- Μπορεί να
συνεργασθεί με την Ουάσιγκτον, ώστε το Παρίσι να πιεσθεί να δείξει
τουλάχιστον μια προσωρινή ανοχή στην ούτως ή άλλως αναγκαία
επιχειρησιακή συνεργασία με το καθεστώς Ασάντ.
- Μπορεί να
συνεργασθεί με τη Γαλλία με στόχο οι ΗΠΑ να κρατήσουν χαμηλούς τόνους
έως να αποσιωπήσουν την παγωμένη σύγκρουση στην Ουκρανία.
- Μπορούν
να αξιοποιήσουν τη χαμηλών μεν τόνων αλλά υπαρκτή αντιπαράθεση Παρισιού
- Ουάσιγκτον για τη συσπείρωση των 28 της ΕΕ σε Ατλαντικό ή σε
Ευρωπαϊκό Πλαίσιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ολάντ επικαλέσθηκε τη
συμμαχική αλληλεγγύη εντός ΕΕ που ορίζεται από το άρθρο 42 της Συνθήκης
της Λισαβόνας και όχι το άρθρο 5 του Καταστατικού Χάρτη του ΝΑΤΟ.
Η Συμμαχία των Τριών βασίζεται σε έναν ισχυρό κοινό παρονομαστή ζωτικών συμφερόντων:
Οι ΗΠΑ λύνουν το πρόβλημα της αδυναμίας τους για χερσαία εμπλοκή με την προθυμία της Ρωσίας και της Γαλλίας.
Η Μόσχα σε πολιτικό επίπεδο ακυρώνει τη διεθνή και ευρωπαϊκή της απομόνωση, που της είχε επιβληθεί λόγω Ουκρανίας.
Τέλος, το Παρίσι παρακάμπτει το ΝΑΤΟ και με τη συμβολική στήριξη της ΕΕ είναι πλήρως ελεύθερο στις κινήσεις του.
(από την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 20/11/2015)