Τόσο η τοποθέτηση του πρωθυπουργού κατά την παρουσίαση των
προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης όσο και οι συνακόλουθες εξαγγελίες του
αρμόδιου για θέματα ενέργειας υπουργού κ. Πάνου Σκουρλέτη φανέρωσαν το πόσο
απόλυτα προσηλωμένη παραμένει η κυβέρνηση στο κρατικό μοντέλο λειτουργίας της οικονομίας.
Όπως χαρακτηριστικά
δήλωσε ο πρωθυπουργός «η κυβέρνηση
δεσμεύεται να διατηρήσει τον δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ και του ΑΔΜΗΕ ενώ
θα πράξει τα όσα προβλέπονται στο Μνημόνιο χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τον
δημόσιο χαρακτήρα των δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας». Για να ακολουθήσει ο
υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας επιβεβαιώνοντας τα ανωτέρω και μάλιστα εξειδικεύοντας
τον σχεδιασμό της κυβέρνησης βάσει του οποίου η αγορά ηλεκτρικής ενέργειας θα
παραμείνει ερμητικά κλειστή στον όποιο ανταγωνισμό αντιβαίνοντας πλήρως στα όσα
ρητώς προβλέπει το Μνημόνιο ΙΙΙ.
Έτσι με αφορμή τις προγραμματικές δηλώσεις η κυβέρνηση για
μια ακόμα φορά τοποθετήθηκε αρνητικά απέναντι στον ιδιωτικό τομέα και τις
επενδύσεις που μόνο αυτός μπορεί να πραγματοποιήσει, αποκλείοντάς τον από το να
έχει ουσιαστικό ρόλο στην ανάπτυξη της ενεργειακής αγοράς. Μάλιστα ο κ.
Υπουργός ανακοίνωσε και την ίδρυση μιας κρατικής εταιρείας υδρογονανθράκων με
στόχο αυτή να λάβει ενεργό μέρος στις έρευνες πετρελαίου αγνοώντας επιδεικτικά
την ήδη λειτουργούσα ΕΔΕΥ η οποία έχει θεσμικό και κατοχυρωμένο ρόλο στον
συντονισμό και επίβλεψη των ερευνών και η οποία στο σύντομο διάστημα που
λειτουργεί έχει να παρουσιάσει σημαντικό έργο. Και εάν η Ελλάδα διέθετε ήδη ένα
αξιόλογο και αποδεδειγμένο δυναμικό υδρογονανθράκων ενδεχομένως να
δικαιολογείτο η δημιουργία κρατικής εταιρείας στα πρότυπα της Statoil, αλλά η
χώρα μας μόλις πρόσφατα ξεκίνησε συστηματικές έρευνες μετά μια 15χρονη
αδικαιολόγητη απουσία. Προφανώς ο κ. Σκουρλέτης προγραμματίζει να προσλάβει
μερικές εκατοντάδες άτομα με στόχο - υποθέτουμε - την καταπολέμηση της ανεργίας.
Όμως η κρατική προσήλωση της παρούσας κυβέρνησης εις βάρος των φορολογούμενων
και του ανταγωνισμού, το οποίο παραμένει το μέγα ζητούμενο στην λειτουργία της
ενιαίας Ευρωπαϊκής αγοράς (που ασφαλώς είναι «ψιλά γράμματα» για τους κρατιστές
των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ) αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, ενώ η οικονομία διαρκώς
συρρικνούται, το μερίδιο του κράτους αυξάνεται, με το κράτος κυριολεκτικά να
στραγγαλίζει την οικονομία. Γιατί κατά την διάρκεια των έξι ετών της
οικονομικής κρίσης το ΑΕΠ μειώνεται διαρκώς ενώ η αναλογία του μεριδίου του
κράτους στο ΑΕΠ αυξάνεται (Το 2008
με ΑΕΠ στα 239 δισεκ. ευρώ οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού ήσαν 61,6
δισεκ. ή 26 %, το 2014 με ΑΕΠ στα 179 δισεκ. οι δαπάνες ήσαν 49.5 δισεκ. ή
27.5% και για το 2016 όπου το ΑΕΠ θα έχει υποχωρήσει περαιτέρω στα 173 δισεκ.
οι κρατικές δαπάνες προβλέπονται σταθερές στα 49 δισεκ. ήτοι 28% του ΑΕΠ).
Τα ανωτέρω στοιχεία είναι αποκαλυπτικά και μιλούν από μόνα
τους για τον λάθος δρόμο που η σημερινή (όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις)
πορεύεται, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των κομματικών συμφερόντων και εις βάρος
της πραγματικής οικονομίας - σοβαρό και κρίσιμο μέρος της οποίας αποτελεί ο
ενεργειακός τομέας, ο οποίος μέσω των επενδύσεων του και του ευρύτατου
εμπορικού του κύκλου επηρεάζει πολύ μεγαλύτερο τμήμα της οικονομίας. Μια
οικονομία την οποία, βάσει των προβλεπομένων στο Μνημόνιο, οι εταίροι μας στην
Ευρώπη επιθυμούν να δουν επιτέλους να εκσυγχρονίζεται με τον ανταγωνισμό, σε
όλους τους κλάδους, και ιδιαίτερα στην ενέργεια να αποτελεί την Αχίλλειο
πτέρνα. Και όμως, η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα εμφανίζεται αποφασισμένη να
αντισταθεί με κάθε δυνατό τρόπο στον Ευρωπαϊκό και εκσυγχρονιστικό
προσανατολισμό και φιλοσοφία του Μνημονίου, εκτιμώντας ότι με αυτόν τον τρόπο
προστατεύουν τα συμφέροντα τους. Είναι ξεκάθαρο ότι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση,
παρά τις γραπτές δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους,
αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν την θέση της χώρας μας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, πολύ
δε περισσότερο να αντιληφθούν πώς λειτουργεί η οικονομία της αγοράς η οποία,
στο κάτω –κάτω, παράγει την φορολογητέα ύλη που επιτρέπει σε αυτόν και τους
συντρόφους του να παίζουν παιχνίδια εξουσίας εις βάρος του απλού πολίτη.