Ας πούμε μερικά απλά και, ει δυνατόν, αληθινά λόγια. Οι Έλληνες των
τελευταίων δεκαετιών αμαρτήσαμε βαρύτατα. Δεν αμαρτήσαμε γενικά και
αφηρημένα, αλλά απέναντι στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και την ιερή πίστη
της εκκλησίας Του, την οποία εμπιστεύθηκε Εκείνος στο έθνος μας. Αυτό
είναι το πρόβλημα του έθνους μας, και από αυτό προέρχονται όλα τα
υπόλοιπα. Η εικόνα που δίνει ο λαός μας αυτή τη στιγμή είναι η εικόνα
του άνευ μετανοίας ψυχορραγούντος. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη τι
μεγάλο κακό επράξαμε. Νομίζουμε ότι είμαστε απλώς δυστυχείς και
τάλαινες. Ωστόσο, όχι μόνο θα πτωχεύσουμε, αλλά θα πάμε και στην κόλαση.
Το νέο ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε από τους άγιους ήρωες
επαναστάτες, οι οποίοι θυσίασαν το σαρκίο τους για του Χριστού την πίστη
την αγία και της πατρίδος την ελευθερία, τα μόνα δηλαδή πράγματα για τα
οποία αξίζει κανείς να ζει και, κυρίως, να πεθαίνει. Οι σημερινοί όμως
Έλληνες καταλήξαμε άβουλα ανθρωπάκια. Ανεξάρτητα δε από τις συνθήκες,
από τις πιέσεις και από οποιαδήποτε προσκόμματα, τίποτε δεν δικαιολογεί
την αποστασία ενάντια την πίστη του Χριστού, του Σωτήρος του γένους των
ανθρώπων, ο οποίος έδωσε στο έθνος μας την αποστολή να διατηρήσει την
αληθινή πίστη.
Την αληθινή λοιπόν αυτή πίστη την καταπατήσαμε συλλογικά με τον
χείριστο τρόπο. Σήμερα βλέπουμε το έθνος μας να αγνοεί και ακόμα
συνειδητά να περιφρονεί την παράδοσή του. Στο επίπεδο της πολιτικής
ζωής, επί παραδείγματι, η πολιτεία μας δεν έχει καμία συσχέτιση, δεν
αφορμάται με κανέναν τρόπο από την ουσία της ελληνορθοδοξίας, η οποία
συνίσταται στην αγάπη του Χριστού και στην μεταξύ των ανθρώπων κοινωνία,
(ανθρώπων κοινωνία αρχαιοελληνικής και βυζαντινής απόχρωσης). Οι φορείς
των πολιτικών κομμάτων επί δεκαετίες χαράσσουν πορείες απολύτως
άσχετες, και ακόμα ενάντιες στο ελληνορθόδοξο πνεύμα. Ο δε λαός τούς
ακολουθεί ως πρόβατα. Στα πρόβατα όμως τώρα έφθασε η σφαγή. Βλέποντας δε
τους πολιτικούς μας ηγέτες αυτή την έσχατη ώρα να μην μπορούν να
υπερβούν τον εγωισμό τους ούτε στο ελάχιστο, δεν μπορώ παρά να σκεφθώ:
«μωραίνει Κύριος …».
Θέλω να σας προειδοποιήσω ότι κανείς δεν εξαιρείται από την προδοσία
της πίστεως. Ακόμα και ο πιο απλός άνθρωπος, ο οποίος πιθανόν δεν έχει
ευθύνη για τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος, έχει ευθύνη για το ότι δεν
προασπίσθηκε την πίστη του Χριστού με λόγια και πράξεις. Δεν
προασπίσθηκε την αλήθεια των όντων, δεν προασπίσθηκε το θαύμα, δεν
προασπίσθηκε την σωτηρία του ανθρώπου.Έτσι τώρα το μεν σαρκίο μας θα
γνωρίσει τον όλεθρο, η δε ψυχή μας τον δεύτερο θάνατο, τον πνευματικό,
τον οποίο άλλωστε ήδη βιώνει.
Τούτη, λοιπόν, την έσχατη ώρα, όπου το ζήτημα, προφανώς, δεν είναι
ούτε το Ναι ούτε το ΟΧΙ, καθώς και τα δύο ανήκουν στη σφαίρα του
εγωισμού και του μεταπτωτικού κόσμου, εγώ δεν μπορώ παρά να παροτρύνω να
νοήσουμε ότι το αληθινά φυσιολογικό είναι το θαύμα. Το θαύμα που
προσφέρει ο Χριστός, και μόνον Αυτός, σε όσους θέλουν να κοινωνήσουν· να
κοινωνήσουν μαζί Του και με τους συνανθρώπους. Η κοινωνία με τον Χριστό
έχει ως όρο την κοινωνία με τους συνανθρώπους, εκείνη την απλή, πολύ
απλή, πολύ συγκεκριμένη, πολύ φυσιολογική και ανθρώπινη «πολιτική» της
αλληλοβοήθειας, της αλληλοπαράδοσης, της αλληλεγγύης, της διά του
Χριστού.
Δεν υπάρχει ούτε δικαιοσύνη ούτε αγάπη ούτε φιλία άνευ Χριστού, διότι
είμαστε μεταπτωτικοί· δεν μπορούμε να φέρουμε και να υποφέρουμε την
αγάπη άνευ της βοηθειάς Του. «Αριστερές» και «δεξιές» υποσχέσεις για
αλληλεγγύη, φιλία και αλληλοϋποστήριξη είναι κενά λόγια. Αν αποβάλουμε
την ιδεολογία του διαβόλου, την άνευ Χριστού αγάπη, θα διανοιχθούν οι
οφθαλμοί μας. Θα δούμε τότε το βάραθρο –όχι το οικονομικό– το πνευματικό
στο οποίο πέσαμε, και τα προβλήματα θα «λυθούν από μόνα τους». Θα
λυθούν διότι αφενός θα πάψουν να έχουν το βάρος που έχουν σήμερα, το
οποίο προκύπτει από την ενοχή μας. Θα λυθούν, διότι όπου υπάρχει
αλληλοβοήθεια, δεν υπάρχει έλλειψη· θα λυθούν διότι, πρώτα και πάνω απ’
όλα, θα υπάρχει η ευλογία της παρουσίας του Κυρίου και η πλήρωση της
καρδίας με χαρά.
Αυτή είναι η παρότρυνσή μου· όποιος νομίζει το ζητούμενο της παρούσης
ώρας είναι τι θα πράξουμε «πολιτικώς», πλανάται. Το ζητούμενο τώρα
είναι η μετάνοια, η συνείδηση ότι μόνο ο Χριστός μπορεί να μας σώσει. Ο
Χριστός μάς δίνει την ευκαιρία να ανοίξουμε τα μάτια μας, να βγούμε από
το σκότος στο οποίο βυθιστήκαμε. Είτε Ναι είτε ΟΧΙ, το ζητούμενο είναι
να ομο-νοήσουμε. Της ομό-νοιας όμως προϋπόθεση είναι η μετά-νοια, η
έξοδος από τον εγωισμό που οδηγεί στις αφηρημένες απόψεις περί
ανθρώπινης δικαιοσύνης και προόδου. Ο Χριστός μάς κάνει μια τελευταία
χάρη. Μας δίνει λόγο να θέλουμε να βγούμε από τον εγωισμό μας. Ας
ξεράσουμε, λοιπόν, τον παλαιό εαυτό μας, για να γίνουμε, για πρώτη φορά,
άνθρωποι.
*
Ο Παύλος Κλιματσάκης είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Βόννης,
Γερμανίας. Η διδακτορική του διατριβή είχε ως θέμα τη σχέση θρησκείας
και απόλυτης γνώσης στη "Φαινομενολογία του πνεύματος" του Χέγκελ, ενώ έχει επιμεληθεί μεταφράσεις γερμανικών φιλοσοφικών κειμένων.
(blogs.antifono.gr)