Όταν τον Μάρτιο
του 2007 υπεγράφη η διακρατική συμφωνία μεταξύ
Ελλάδος-Βουλγαρίας-Ρωσίας για την
κατασκευή του περίφημου αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που θα μετέφερε Ρωσικό
πετρέλαιο από την Μαύρη Θάλασσα στο Αιγαίο, ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν που
παρίστατο στην τελετή στο προεδρικό μέγαρο, στην Αθήνα, στον σύντομο λόγο που
απεύθυνε κατά την τελετή της υπογραφής, είχε μεταξύ άλλων δηλώσει ότι ο 300χλμ.
αγωγός έπρεπε να κατασκευασθεί μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, αφού στη Ρωσία κάθε χρόνο
κατασκευάζονται μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα αγωγών, ενώ ο συγκεκριμένος αγωγός
ήτο ιδιαίτερα μικρός σε μέγεθος και επιπλέον διήρχετο μέσα από μορφολογικά βατές περιοχές. Ακόμη, ο
Βλαντιμίρ Πούτιν είχε προτρέψει τις δυο κυβερνήσεις να προχωρήσουν άμεσα στην
σύσταση της προβλεπόμενης κοινοπραξίας και στην έναρξη κατασκευής του αγωγού
πριν να είναι πολύ αργά. Διερωτήθηκε
μάλιστα δημοσίως εάν θα εχρειάζοντο πέντε (5) χρόνια για την κατασκευή του
αγωγού, όσο δηλαδή είχαν κρατήσει οι πολυετείς συνεννοήσεις και
διαπραγματεύσεις μεταξύ των τριών κρατών.
Τελικά το έργο του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη δεν
πραγματοποιήθηκε αφού χάρη στην κωλυσιεργία
των κυβερνήσεων Ελλάδας-Βουλγαρίας χάθηκε πολύτιμος χρόνος και το 2009
είχαν αλλάξει άρδην και στις δυο χώρες τα πολιτικά δεδομένα. Στην μεν Βουλγαρία
τον Ιούνιο του 2009 εξελέγη η άκρως φιλοαμερικανική κυβέρνηση του
Boykov
Borizov,
με ήττα στις εκλογές του σοσιαλιστικού κόμματος του
Sergei
Stanichev ,
στην δε Ελλάδα ως γνωστό τον Οκτώβριο του ιδίου έτους η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή
απεχώρησε μετά την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ υπό την αρχηγία, του επίσης άκρως
φιλοαμερικανού Γιώργου Παπανδρέου. Στην αρχή το έργο του
Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη μπήκε στο «ψυγείο», ενώ μερικούς μήνες αργότερα, και
με την αποχώρηση της Ρωσίας, το έργο παραπέμφθηκε οριστικά στις ελληνικές καλένδες και είναι τελείως
άγνωστο εάν ποτέ θα υπάρξει εκ νέου ενδιαφέρον σε κυβερνητικό και εταιρικό επίπεδο για την
αναβίωσή του. Η ανωτέρω ιστορία είναι λίαν διδακτική ως προς το
timing(στα ελληνικά:
χρονική συγκυρία) κατά την οποία πρέπει να προωθούνται συνεργασίες και έργα
τέτοιας μορφής .Με άλλα λόγια χάθηκε ένα «παράθυρο ευκαιρίας» (
window
of
opportunity,
όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες) για το οποίο ο πάντα υποψιασμένος Βλαντιμίρ Πούτιν
είχε ξεκάθαρα και δημοσίως προειδοποιήσει τις δυο κυβερνήσεις έχοντας υπ’ όψιν
του τις επερχόμενες κυβερνητικές αλλαγές στις δυο χώρες.
Σήμερα, εννιά (9) χρόνια μετά το σήριαλ του
Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη παρακολουθούμε ένα νέο επεισόδιο που λέγεται
Turkish
Stream και την
επέκταση του μέσω Ελληνικών εδαφών. Ένα σαφώς μεγαλύτερο έργο με πολύ
σημαντικές πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις και άμεσο αντίκτυπο στον
ενεργειακό εφοδιασμό με φυσικό αέριο όλης της Ευρώπης. Εάν για τον αγωγό
Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη υπήρξαν ήπιες –
παρασκηνιακές κυρίως - ενέργειες που οδήγησαν τελικά στην ματαίωσή του, τώρα θα
πρέπει ν’ αναμένουμε πραγματικούς
κλυδωνισμούς και απροσχημάτιστες ανατρεπτικές ενέργειες, με την Ελλάδα
οικονομικά και πολιτικά πιο ευάλωτη από ποτέ άλλοτε. Και ενώ χωρίς την
παραμικρή αμφιβολία ο προτεινόμενος αγωγός, που θα μεταφέρει φ. αέριο από την
Ελληνο-Τουρκικά σύνορα, μέσω Ελληνικών εδαφών, προς Ευρώπη θα αποφέρει
σημαντικά οφέλη στην χώρα από οικονομικής και γεωπολιτικής άποψης, η κατασκευή
του κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι.
(πηγή: imerisia.gr)
Σε αντίθεση με τον πολυπαθή Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, το
έργο του
Turkish
Stream και η
επέκταση του μέσω Ελλάδας μπορεί στην κυριολεξία και μέσα σε λίγα μόνο χρόνια
να καταστήσει την Ελλάδα, πραγματικό ενεργειακό δίαυλο για την τροφοδοσία της Ευρωπαϊκής
ηπείρου. Εάν η Ελλάδα, και ιδιαίτερα η σημερινή κυβέρνηση, παίξει σωστά τα
χαρτιά της, ο εν λόγω αγωγός θα μπορούσε, κατ’ απαίτηση της Ελλάδας, να τροφοδοτεί ταυτόχρονα δυο
εξόδους. Η πρώτη θα είναι η διασύνδεση του μέσω
FYROM με τον υπό
σχεδίαση αγωγό
Tesla (που θα συνδέει
FYROM,Σερβία,
Ουγγαρία) και η δεύτερη μέσω του γνωστού
ITGI, με
υποθαλάσσια διασύνδεση μεταξύ Δ. Ελλάδας
και Νότιας Ιταλίας. Με τον
ITGI από μελετητική και επενδυτική άποψη ν’ αποτελεί ένα
ώριμο έργο -συγκαταλέγεται στα
PCI’
s- η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να απαιτήσει την κατασκευή
και των δυο διασυνδετηρίων ως προϋπόθεση για την συναίνεση της στην διέλευση
του αγωγού μέσω Ελλάδας. Μια όχι και
τόσο εξωπραγματική απαίτηση η οποία στο κάτω-κάτω της γραφής συμφέρει και την
Ρωσική πλευρά.
Όμως, με την σημερινή κατ’ ουσίαν αντιευρωπαϊκή
ενεργειακή πολιτική της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Λαφαζάνη, είναι εξαιρετικά
αμφίβολο εάν η ΕΕ θα συναινέσει στο έργο επέκτασης του
Turkish
Stream μέσω Ελλάδας. Και αυτό όχι διότι θα έχουν
σοβαρές αντιρρήσεις στην εναλλακτική
(δηλ. αυτή του
South
Stream) τροφοδοσία της Ευρώπης με ρωσικό αέριο, αλλά, κυρίως,
διότι θα θελήσουν να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα στην Ελληνική κυβέρνηση για την συστηματική
καταπάτηση και καταστρατήγηση των Ευρωπαϊκών Οδηγιών περί απελευθέρωσης των
αγορών ηλεκτρισμού-φ. αερίου. Εάν πράγματι η κυβέρνηση συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
επιθυμεί να εφαρμόσει μια ανεξάρτητη, πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη ενεργειακή
πολιτική, θα πρέπει πρωτίστως να φροντίσει όπως η εσωτερική αγορά ενέργειας
λειτουργεί βάσει των ισχυόντων στην Ε. Ένωση και όχι να επιχειρεί με οποιοδήποτε
τρόπο πισωγυρίσματα μέσω της επιχειρούμενης πλήρους κρατικοποίησης της αγοράς.
Για αυτό το μεγαλύτερο εμπόδιο στην σχεδίαση και τελική κατασκευή του άκρως
ενδιαφέροντος και εθνικά συμφέροντος αγωγού φ. αερίου στην βόρειο Ελλάδα δεν θα
είναι ούτε οι Αμερικανοί, ούτε η Ε. Ένωση αλλά εμείς οι ίδιοι που με την
αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μας θα καταφέρουμε τελικά να στρέψουμε όλους εναντίον
μας. Και είναι, πραγματικά, κρίμα να
δίνουμε λαβές σε όποιες αντιδράσεις ανακύψουν, σε μία περίοδο κατά την οποία
όλοι οι μεγάλοι γεωπολιτικοί «παίκτες» σε Ανατολή και Δύση, επιθυμούν την
σταθερότητα στη χώρα μας και επενδύουν σε αυτήν.