Μένω στην απόδραση της γυναίκας που αυτοπροσδιορίσθηκε στην απολογία
της ως «μαχητής του φωτός», για κάτι ακόμη που μου έκανε εντύπωση.
Στην Ελλάδα είμαστε, ως γνωστόν, ψυχοπονιάρηδες και μάλιστα καμαρώνουμε
γι’ αυτό. Θεωρούμε ότι μας ξεχωρίζει από τους Ευρωπαίους, ότι κάνει εμάς
πιο «ανθρώπινους» και, επομένως, αυτούς πιο «απάνθρωπους». Βεβαίως,
φθονούμε με μοναδική δύναμη όσους μας κάνουν να νιώθουμε μειονεκτικά:
τους πιο ισχυρούς, πιο όμορφους, πιο ικανούς, πιο πλούσιους και πάει
λέγοντας. Είμαστε έτοιμοι να απολαύσουμε κάθε ανυπόστατη κακία που
κυκλοφορεί γι’ αυτούς, εφόσον θεωρούμε ότι τους μειώνει (ο τάδε είναι
ομοφυλόφιλος, ο δείνα έπιασε τη γυναίκα του με τον εραστή της και άλλα
τέτοια), όταν όμως τους έχουμε δει να πέφτουν και να τσακίζονται, όταν
πια ο φθόνος μας έχει ικανοποιηθεί, τότε περισσεύουν η κατανόηση, η
επιείκεια, ο ανθρωπισμός που μας κάνει ανώτερους από τους ψυχρούς
Ευρωπαίους του Βορρά. Ολα αυτά, βέβαια, υποκριτικά.
Αυτό που μου προξενεί εντύπωση, όμως, είναι πως το σύνδρομο αυτό δεν
ενεργοποιείται για την περίπτωση της συζύγου του Τσοχατζόπουλου. Οταν το
πρωί άκουσα την είδηση, αυθόρμητα -και μην με παρεξηγήσετε- με έπιασαν
τα γέλια. «Η Βίκυ Σταμάτη απέδρασε από το Δρομοκαΐτειο»· το ακούς και
ηχεί σχεδόν παράλογο. Δεν φανταζόμουν, όμως, ότι τα σχόλια που θα
ακολουθούσαν στην πορεία της ημέρας θα ήσαν τόσο απροκάλυπτα χαιρέκακα.
Να ξεκαθαρίσω ότι καμία συμπάθεια δεν της έχω και με αφήνει παντελώς
αδιάφορο η τύψη της, εφόσον εκτίσει την ποινή της. Τρομάζω όμως όταν
βλέπω πόσο τη μισούν οι πάντες.
Κλείνω ένα σημείωμα ασυνήθιστα σοβαρό για τα μέτρα μου, με τον μόνο
τρόπο που του αξίζει, δηλαδή με μια ανόητη απορία. Μήπως, διερωτώμαι,
όλο αυτό το μίσος για τη σύζυγο του Τσοχατζόπουλου είναι αγάπη για τον
ίδιο τον Ακη. Διότι, θυμηθείτε, αυτή η γυναίκα υπήρξε η αιτία της
καταστροφής του! Χωρίς αυτήν, ο Ακης σήμερα θα έμενε κάπου ωραία στο
εξωτερικό και θα απειλούσε με αγωγές όποιον τολμούσε να σπιλώσει το
όνομά του...
(του Στέφανου Κασιμάτη, από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 03/04/2015)