«Τώρα σας έπιασε ο πόνος;» αναρωτήθηκε ο πρώην πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ, μέλος του Δ.Σ. της ΔΕΗ, Νίκος Φωτόπουλος, χαρακτηρίζοντας υποκρισία και φαρισαϊσμό τις αντιδράσεις που προκάλεσε η πρόβλεψη για νέου τύπου επιδόματα στην τριετή συλλογική σύμβαση εργασίας η οποία υπεγράφη στη ΔΕΗ. «Για τις ενοχλήσεις σας, ξίδι, που λέει και ο λαός μας» είπε χαρακτηριστικά. Τα 6 ευρώ ημερησίως (η «κοινωνική παροχή για ένα σάντουιτς και καφέ», όπως ερμηνεύτηκε) για τους 18.000 υπαλλήλους, κοστολογούνται σε 33 εκατ. ευρώ ετησίως.
«Ξίδι», λοιπόν. Μάλλον το ίδιο πρέπει να σκέφτηκαν και όσοι γέμισαν την πρόσοψη του Πολυτεχνείου, Στουρνάρη και Πατησίων, με ένα ακαθόριστο γκράφιτι. Να προστατεύσουν το δικαίωμά τους στην ελεύθερη έκφραση ήθελαν. Ονομάζεται και «εικαστική παρέμβαση» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η αύξηση μισθού βαφτίζεται «κοινωνική παροχή». Ο πρύτανης του ΕΜΠ Ιωάννης Γκόλιας δήλωσε χθες στην «Κ» ότι «είναι έλλειμμα αγωγής και πολιτισμού, καθώς πρόκειται για ένα μνημείο» αλλά δεν το καταδικάζει ως βανδαλισμό γιατί «δεν θέλει να μπει σε αυτήν τη λογική». Και να ήθελε ο κ. Γκόλιας να είναι πιο οξύς στον σχολιασμό του μάλλον δεν θα μπορούσε, γιατί το ενδεχόμενο να χτιστεί στο γραφείο του επικρέμαται πάντα ως γενική απειλή.
Αν η περιφρόνηση θεσμών και θεσμικών λειτουργιών είναι ένα από τα πιο καθοριστικά στοιχεία του λαϊκισμού, πού κατατάσσεται η περιφρόνηση της κοινωνίας; Είναι ή όχι ένα από τα πιο σαφή δείγματα ότι αδιατάρακτη η Ελλάδα της χρεοκοπίας ζει και βασιλεύει με την Αριστερά επικεφαλής;
«Μαγειρέματα» στις θέσεις των γενικών γραμματέων, με τους συνδικαλιστές, τους αποτυχόντες βουλευτές, τα κομματικά στελέχη και τους συγγενείς υψηλών προσώπων να προηγούνται στην επετηρίδα· συνεχίζεται άτρωτη η αντίληψη της κομματοκρατίας της δεκαετίας του ’80 με αριστερό πρόσημο. Μια «παλαιοκρατία», που κυβέρνησε επί δεκαετίες με καταστροφικά αποτελέσματα, εμπλουτίζεται με νέο αίμα και ισχυροποιείται μπροστά στα μάτια μας με θρασύτητα και ιδιοτέλεια. Ενδεικτικά τα παραδείγματα αλλά όχι ασήμαντα. Γιατί αν για τις αντιδράσεις προτείνεται ως θεραπεία το ξίδι, θα πρέπει ως κοινωνία και πολιτεία να ξανακάνουμε όλα τα βήματα από την αρχή, χωρίς κανέναν σύμμαχο πλέον. Τελευταίοι, με τον μουτζούρη στο χέρι.
(της Μαρίας Κατσουνάκη, από την Εφημερίδα: "Η Καθημερινή", Φύλλο 7ης Μαρτίου 2015)