Η πτώση της τιμής του πετρελαίου σαρώνει και τα
τελευταία εμπόδια στην απόφαση του Ντράγκι και του ΔΣ της ΕΚΤ να
προχωρήσουν σε τύπωμα χρήματος με μαζική αγορά κρατικών ομολόγων στις
αρχές του χρόνου. Ακόμη και το Μηνιαίο Δελτίο της Μπούντεσμπανκ
προειδοποίησε προχθές Δευτέρα για τον κίνδυνο εγκλωβισμού της Ευρωζώνης,
με κύριο παράγοντα επιδείνωσης την πτώση της τιμής του «μαύρου χρυσού»,
σε σπιράλ αποπληθωρισμού, μια ανάγνωση της πραγματικότητας που αρνιόταν
μέχρι πρόσφατα ο επικεφαλής της τράπεζας Βάιντεμαν.
Την ίδια στιγμή,
ο αρθρογράφος των Financial Times, Martin Wolf, τονίζει ότι ταυτόχρονα
με το τύπωμα χρήματος θα πρέπει να μπει στην ημερήσια διάταξη της
Ευρωζώνης η αναδιάρθρωση χρέους, αρχής γενομένης από την Ελλάδα και την
Ιρλανδία. Η πτώση της τιμής του πετρελαίου είναι ίσως οι βάρβαροι που
δίνουν τη λύση στο αδιέξοδο της παρακμασμένης Ρώμης, καθώς η κατάσταση
πραγμάτων στην Ευρωζώνη είχε φθάσει ούτως ή άλλως σε οριακό σημείο:
• Ολοι γνωρίζουν ότι η εντυπωσιακή μείωση των επιτοκίων δανεισμού δεν
είναι επιβράβευση της δημοσιονομικής λιτότητας που επέβαλε το Βερολίνο
στους εταίρους του, αλλά μια ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη των αγορών στον
Ντράγκι ότι επίκειται τύπωμα χρήματος.
• Η ποσοτική επέκταση αλλά
και το άνοιγμα της συζήτησης για απομείωση χρέους θα λειτουργούσε
εκτονωτικά και λυτρωτικά στην αντιπαράθεση Γαλλίας και Ιταλίας με
Κομισιόν και Βερολίνο για τους προϋπολογισμούς του 2015 και θα
αποδραματοποιούσε σε μεγάλο βαθμό τις εκλογικές αναμετρήσεις της
επόμενης χρονιάς σε Πορτογαλία, Φινλανδία και Ισπανία. Τούτων λεχθέντων,
αν τα παραπάνω δεν ανατραπούν από κάποιον αστάθμητο παράγοντα, τότε δύο
εξωευρωπαϊκοί παράγοντες, η πτώση της τιμής του πετρελαίου και οι
παρενέργειες μιας παρατεταμένης αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, θα έχουν
συμβάλει αποφασιστικά στην προσγείωση της Γερμανίας στην πραγματικότητα.
Η ψυχολογία είναι
καθοριστικός παράγων όχι μόνο για τη συμπεριφορά των αγορών αλλά και
για την ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Καμιά ηγεσία και καμιά χώρα δεν
μπορεί να κάνει στροφή και προσαρμογή υπό την αίσθηση ή έστω την
ψευδαίσθηση εξωτερικής πολιτικής πίεσης.
Στη Γερμανία δεν
ήθελαν το ευρώ ούτε η ελίτ ούτε η κοινή γνώμη και το αποδέχθηκαν ως ένα
ακριβό αντίτιμο για την ενοποίηση. Στην ίδια λογική, απορρίπτουν τη
νομισματική και δημοσιονομική χαλάρωση ως αίτημα του Νότου και της
Γαλλίας, αλλά μπορεί και να την ανεχθούν αν υπαγορεύεται από τη διεθνή
πολιτική και οικονομική συγκυρία.
(από την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ', 17/12/2014)