Η Ρωσία Επιμένει: Ο Αγωγός South Stream θα Γίνει

Παρά το γεγονός πως οι χώρες της Ε.Ε. εντέλλονται να μη επιτρέψουν την διέλευση του αγωγού South Stream από το έδαφός τους, η Ρωσία συνεχίζει την κατασκευή του αγωγού στον Εύξεινο Πόντο -το δυσκολότερο από τεχνικής πλευράς τμήμα- και στην Σερβία, και επιμένει πως ο αγωγός θα ολοκληρωθεί, παρά την ύπαρξη κι ενός ακόμη προβλήματος: Τον προϋπολογισμός που αυξήθηκε κατά το ήμισυ.

Το κόστος του υποθαλάσσιου τμήματος του αγωγού φυσικού αερίου South Stream θα αυξηθεί από τα 10 στα 14 δισ. ευρώ, ενώ το χερσαίο τμήμα που θα περνά απ’ το έδαφος της Ευρώπης, θα αυξηθεί από τα 6,6 στα 9,5 δισ. ευρώ, όπως αναφέρεται στην επίσημη ανακοίνωση της Gazprom, που δημοσιεύει η Russia Today. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα -συνυπολογίζοντας και το ρωσικό τμήμα του έργου- το συνολικό κόστος του South Stream να αυξηθεί περίπου κατά 45%, σχεδόν ως τα 40 δισ. ευρώ, ή 50,5 δισ. δολάρια, με την  αύξηση του κόστους να μη επηρεάζει την τελική τιμή του αερίου.

Είναι πάντως ανεξήγητη -με τα σημερινά δεδομένα- η επιμονή της Gazprom ότι το έργο θα υλοποιηθεί όσες δυσκολίες και αν προκύψουν. Απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί το γεγονός ότι οι εργασίες στο ρωσικό τμήμα και στα νερά της Μαύρης θάλασσας συνεχίζονται. Να σημειωθεί, πως ευρωπαϊκές πηγές έκαναν λόγο για αδυναμία της ρωσικής εταιρίας να βρει χρηματοδότες, μετά τον αποκλεισμό από το δυτικό τραπεζικό σύστημα. Ίσως, σ’ αυτό να οφείλεται η αύξηση του κόστους, δεδομένου ότι η εταιρία δεν έδωσε εξηγήσεις για τα αίτια.

Συν τοις άλλοις, όπως έγινε γνωστό κατά την επίσκεψη Πούτιν στη Σερβία, στις 16 Οκτωβρίου, ήδη εκεί γίνεται ο σχεδιασμός της διαδρομής του αγωγού και το προσεχές διάστημα ξεκινούν οι εργασίες κατασκευής. Όπως δήλωσε ο Ρώσος πρόεδρος, η υλοποίηση του προγράμματος μπορεί να αποφέρει στη Σερβία πάνω από 2 δισ. ευρώ νέων επενδύσεων και να ενισχύσει σημαντικά την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας.

Για να φθάσει όμως ο αγωγός από τη Μαύρη Θάλασσα στην Σερβία πρέπει να περάσει από την Βουλγαρία. Σε προηγούμενο σημείωμα αναφέρθηκα εκτενώς στις βουλγαρικές παλινωδίες, αλλά και στην τελευταία απόφαση της σοσιαλιστκής κυβέρνησης, ότι ναι μεν η Βουλγαρία θέλει την κατασκευή του αγωγού, αρκεί να είναι όμως σύμφωνος με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές.

Και εκείνο που απαιτεί η Ευρώπη είναι να μη είναι ένας ο φορέας, αλλά άλλος ο προμηθευτής του καυσίμου και άλλος ο ιδιοκτήτης του αγωγού. Η ρωσική πλευρά το θεωρεί πρόσχημα, αλλά ίσως προχωρήσει σε προσχηματική ικανοποίηση των ευρωπαϊκών αιτημάτων, υπό την έννοια της ίδρυσης μιας άλλης εταιρίας ελεγχόμενης αφανώς από την Gazprom, η οποία θα θεωρείται ιδιοκτήτης του αγωγού.

Αν αυτό δεν μπορεί να συμβεί, τότε πρέπει να διαφοροποιηθεί η Βουλγαρία από την ευρωπαϊκή πολιτική, γεγονός που δεν φαίνεται στον ορίζοντα ότι μπορεί να συμβεί. Μάλιστα, αυτήν την στιγμή, ο κ. Μπορίσοφ ως αρχηγός του κόμματος που πήρε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στην Βουλγαρία, έχει εκπεφρασμένη αρνητική θέση για την κατασκευή του αγωγού. Δεν είναι βέβαιο, ότι θα μπορέσει να το επιτύχει -ήδη η πρώτη προσπάθεια δεν έφερε καρπούς-, αλλά και αν σχηματίσουν πάλι κυβέρνηση οι σοσιαλιστές, το αποτέλεσμα θα είναι όπως ανέφερα παραπάνω: ναι μεν, αλλά ό,τι πει η Ευρώπη.

Πέρα από όλα αυτά, φαίνεται πως ακόμη και αν επιτραπεί η κατασκευή του ρωσικού αγωγού, η Ρωσία δεν θα είναι ο μοναδικός προμηθευτής φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Μελλοντικά θα αυξηθεί σημαντικώς ο ανταγωνισμός με το υγροποιημένο φυσικό αέριο, για το οποίο μας προϊδέασαν -πλην του κ. Σαμαρά- και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Σε όλα αυτά, η Ελλάδα παρακολουθεί απλώς, χωρίς να έχουν βάση οι αισιόδοξες προβλέπεις για τον ΤΑΡ, αφού και σ’ αυτόν έχει λόγο ρωσική εταιρία, αλλά και οι ποσότητες αερίου, μόλις καλύπτουν το 2% των αναγκών της Ευρώπης..