Ἡ ἐπικοινωνιακή καταιγίδα πού μᾶς κατακλύζει δείχνει νά ἔχει σοβαρό ἔλλειμμα λογικῆς συνέχειας. Σχεδιάζουμε νά
«σκίσουμε τό Μνημόνιο», στά πλαίσια τοῦ ὁποίου βέβαια ἐξασφαλίζουμε δανεισμό μέ ἐπιτόκια ὕψους περίπου 1,5%, γιά νά βγοῦμε στίς ἀγορές δανειζόμενοι, μέ τά σημερινά
δεδομένα, μέ 8% περίπου. Τί σόϊ ἐπιτυχία θεωρεῖται καί τούτη, ἐγώ δυσκολεύομαι νά τό καταλάβω. Ἀντί νά εἴχαμε ἐξ ἀρχῆς ὡς στόχο τήν ἐγκατάλειψη τῶν δανεικῶν καί τήν ἐξασφάλιση τῆς ἐπιβίωσής μας κατ’ ἀρχήν μέ τίς δικές
μας δυνάμεις, ἔχουμε
μετατρέψει σέ ἰδανικό τήν «ἔξοδο στίς ἀγορές» – τίς ὁποῖες μάλιστα μέχρι πρόσφατα
μαστιγώναμε ὡς ἀνάλγητες καί καταστροφικές!
Τώρα λοιπόν πασχίζουμε νά ὁδηγηθοῦμε σέ καινούργια βαθύτερα ἀδιέξοδα ἁπλά καί μόνο γιά νά μποροῦμε νά ἰσχυρισθοῦμε πώς δέν θά ὑπάρχει πλέον τρόϊκα. Θά κάνουμε
δηλαδή, θεωρητικά πάντα, ὅ,τι θέλουμε.
Πάλι δηλαδή ἀνεξέλεγκτα
δανεικά καί τεράστιες δαπάνες. Αὐτό ὅμως δέν
πρόκειται νά γίνει
ποτέ. Διότι χρωστᾶμε κάποιες
πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια. Κι αὐτοί πού μᾶς τά δάνεισαν ἐπιθυμοῦν νά ἐλέγχουν
κάπως τήν συμπεριφορά μας ὥστε νά ἔχουν τήν προσδοκία
πώς κάποια στιγμή στό μέλλον θά πάρουν κάποια ἀπό αὐτά πίσω. Φροῦδες ἐλπίδες θά μοῦ πεῖτε; Πάντως ἐλπίδες, πού οἱ λαοί πού βρίσκονται πίσω ἀπό τά χρήματα πού δανεισθήκαμε
δέν προτίθενται νά ἐγκαταλείψουν.
Σέ ὅλα αὐτά προστίθεται καί ἡ ρευστή διεθνής πολιτική καί οἰκονομική κατάσταση πού κάνει τούς
ὅποιους ἑλληνικούς χειρισμούς
δυσκολότερους καί ὅλο καί πιό ἐπικίνδυνους. Ἰταλία καί Γαλλία
παραπαίουν ἐνῶ καί ἡ Γερμανία δείχνει τά πρῶτα σημάδια κόπωσης καί στασιμότητας.
Ἀντί αὐτά νά μᾶς γεμίζουν ἀνησυχία καί
νά μᾶς ὁδηγοῦν σέ περίσκεψη καί συσπείρωση, ἐμεῖς βγάζουμε τά μάτια ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου γιά χρηματισμούς δῆθεν βουλευτῶν καί γιά τήν πραγματοποίηση
βουλευτικῶν ἐκλογῶν τό συντομότερο δυνατόν. Τί
πρόβλημα ὅμως θά λύσουν
οἱ ἐκλογές; Θά βγεῖ ὁ ΣΥΡΙΖΑ μέ στόχο νά κουρέψει ἕνα χρέος πού ἐκεῖνοι πού τό ἔχουν στά χέρια τους οὔτε νά ἀκούσουν κάτι τέτοιο θέλουν. Ἄν τό κάνουμε μονομερῶς –τό ἄλλο ἐναλλακτικό σενάριο- οὐδείς πλέον θά μᾶς δανείζει. Πῶς θά κάνουμε
λοιπόν τότε εἰσαγωγές ἐνέργειας, φαρμάκων καί τροφίμων –
γιά νά μιλήσω γιά τά πλέον σημαντικά;
Ἀφοῦ δέν εἴμαστε ἀποφασισμένοι –ὁλόκληρο τό πολιτικό σκηνικό– νά
μειώσουμε δραστικά τά ἔξοδά μας, καταργῶντας μέρος τοῦ ὑπερτροφικοῦ δημόσιου τομέα, τότε θά πρέπει
καί πάλι νά δανεισθοῦμε. Πῶς ὅμως, ἀφοῦ κανένας δέν θά εἶναι πρόθυμος νά βάλει τό χέρι
στήν τσέπη;
Θά ἀποφασίσουμε
τότε μόνοι μας νά ἀποχωρήσουμε ἀπό τό εὐρώ γιά νά σπάσουμε τά δεσμά τῶν δανεικῶν καί γιά νά μήν
πληρώσουμε τά χρέη. Καί θά ἀκολουθήσουν βέβαια οἱ ἀναπόφευκτες ἀρνητικές συνέπειες.
Στίς τραγικές καταστάσεις πού φυσιολογικά θά ἀκολουθήσουν θά εἴμαστε τό παράδειγμα πού θά
δείχνουν οἱ Γερμανοί στούς ὑπόλοιπους γιά νά τούς συνετίσουν
καί νά τούς ὑποχρεώσουν
νά ἀκολουθήσουν
τίς δικές τους ὁδηγίες.
Περάσαμε τήν περίοδο πού οἱ ὑπόλοιποι φοβόντουσαν τίς συνέπειες μιᾶς ἑλληνικῆς ἄτακτης ἐξόδου ἀπό τήν εὐρωζώνη ἤ καί ἀπό τήν Εὐρώπη. Ἴσως τώρα κάποιοι καί νά τό ἐπιδιώκουν, ὥστε μέ τήν
δυστυχία μας νά φοβίσουν τούς ὑπόλοιπους. Ἀντί ἡ κυβέρνηση νά συγκεντρωθεῖ στούς μεταρρυθμιστικούς της
στόχους καί νά ξεχάσει τίς 180 ψήφους καί τά περί Προέδρου, γινόμαστε μάρτυρες
μιᾶς νοσηρῆς πολιτικῆς σύγκρουσης πού μᾶς γυρίζει δεκαετίες πίσω καί μᾶς θυμίζει σκοτεινές σελίδες τῆς ἑλληνικῆς, σχετικά πρόσφατης, πολιτικῆς ἱστορίας. Μοναχά τό «Ποτάμι» τοῦ Σταύρου Θεοδωράκη φαίνεται νά στέκεται μέ ἀξιοπρέπεια στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί νά σκέπτεται τό
συλλογικό μας αὔριο.
Δέν φθάνει ὅμως μοναχά αὐτό γιά νά σωθεῖ ὁ τόπος.
Χρειάζεται τόλμη καί ἀποφασιστικότητα. Δέν θά κουραστῶ νά τό ἐπαναλαμβάνω. Τήν Ἑλλάδα τήν ὁδήγησε στήν
χρεωκοπία τό ὑπερδιογκμένο
καί ἄθλιο
δημόσιο. Καί οἱ κυβερνήσεις, παράλογα, τιμωροῦν τόν ἰδιωτικό τομέα μέ ἐξοντωτικούς
φόρους καί βίαιες παρεμβάσεις στήν οἰκονομική καί τήν κοινωνική ζωή.
Γιά νά διασώσουν αὐτό τό ἄθλιο κράτος. Προφανῶς γιά νά ὑποστηρίξουν
τίς συντεχνίες πού ἐκτιμοῦν πώς τίς ψηφίζουν. Αὐτές ὅμως τούς ἔχουν γυρίσει ἤδη τήν πλάτη ἐλπίζοντας σέ νεο-πασοκικές ἐπιλογές (στίς ὑποσχέσεις τῶν ἀκραίων ἀριστερῶν συνιστωσῶν τοῦ «Σύριζα») ἤ προσβλέποντας ἀκόμη καί σέ ἀκροδεξιά μορφώματα
πού ὑπόσχονται νά
ἐκδικηθοῦν τό «σύστημα» –πού βέβαια τόσα χρόνια τούς ἔτρεφε.
Μοναδική λύση εἶναι ἡ στροφή
μακρυά ἀπό τό τέρας
τοῦ γραφειοκρατικοῦ κράτους. Καί ἡ στήριξη τῆς ἀγορᾶς. Μειώσεις φόρων καί ἄχρηστων δομῶν-λειτουργιῶν τοῦ δημόσιου τομέα θά μᾶς φέρουν μέ ἐπιτυχία στήν ἐπιφάνεια.
Ὑπάρχει ἀκόμη χρόνος κάποιοι νά τό
τολμήσουν. Πρίν εἶναι πλέον πολύ ἀργά. Ὁ Μίλτον Φρήντμαν ἔλεγε «Δέν στενοχωριέμαι πού τό
κράτος εἶναι ἀναποτελεσματικό καί κινεῖται σέ τέλμα. Μέ τόσες ἐξουσίες πού τοῦ ἔχουμε δώσει τρομάζω στήν ἰδέα νά γινόταν ἑλκυστικό καί ἀποτελεσματικό. Δέν θά ἔμεναν πλέον
τότε γιά πολύ ζωντανές οἱ ἐλευθερίες μας» («
The
Future
of
the
American
Economy», 1976).
*www.andrianopoulos.gr